Cómo tratar un egoísta?

Non contar nunca con el. Facer cómo se non estivera. Os egoístas non existen. Só cando hai algo do que gozar, nunca cando fan falta. Os egoístas son como carrachas. Sempre vendo qué poden trincar, nunca ofrecendo nada. Puff, os egoístas habería que ter forzas dunha vez e tiralos ó lixo.

As hamacas de Barra

Invaden a nosa area coas hamacas, os pedales e os parasoles de aluguer.
Non teñen límite, nin medida. Teñen alma de madrileños dos que non aturan a area. Se os deixamos actuar porán alfombras en Samil e fará un carreiro de cemento na praia de Rodas.

Mal de altura

Hai xente que cre que naceu nun berce especial, que está tocado pola man de Deus e que hai cousas que nunca lle pasarán. Tamén consideran que polo seu pedigree, pola súa nacencia son superiores ós demais.Sempre teñen que quedar por enriba dos demais: ser máis listos, máis guapos e máis ricos.
O mal de altura é unha grave doenza psicolóxica que algún día se tratará. Provoca obsesións e dramas, a manía por aparentar e ás veces ruina...
Aburren. As súas posesións, os seus cargos, as persoas que coñecen.... non saben falar doutra cousa.
E a vida é máis sinxela e a humildade debería estar en alza.A apariencia e o alarde non levan a nada. A altura é algo do que se pode caer.Ogallá moitos non rematen esnafrados.

Alma pirata, alma ilegal

Acaban de pillalos coas mans na dinamita. E parecían boas xentes do Berbés. Nun país como o noso que se move no gume do ilegal, xa nada nos estraña. O raro é que os deteñan.
En Galicia, tamén en España está moi interiorizado o comportamento ilegal e "destroyer" que nós os urbanitas de oficina non somos quen de entender. Pero todos estes comportamentos ilegais e destructivos teñen unha lóxica e unha razón.
Nunca se perseguiron en exceso e son hábito común. Por qué queimamos o bosque? Para non limpar? Para poder vender a madeira? Para recualificar, cambiar os usos do solo?
Cómo seguimos facendo o augardente e a matanza? Quen emite facturas aquí? Cómo se constrúe e cómo se vende o que se constrúe?
Non sei se as nosas leis son duras de máis, pero o claro e que aquí moitos non as cumpren ou as rodean.
Todo empeza por un: "mira isto vai así" "isto faino todo o mundo", "isto é o habitual". E aquí non pasa nada se ninguén te denuncia ( patrón de Baiona dixit).
Zafar impostos, comer xoubas ou luras máis pequenas do permitido. Xantar percebe ou centola en tempo de veda. Pagar en negro, currar sen casco, sen cofia ou sen mandil, vender de estraperlo ou traballar sen contrato,vender sen factura... quen de nós non fixo algo así..
Cómo poden convivir nas rías galegas cerqueiros con dinamita e sen?
Se aquí ata os snobs queren consumir discos e libros pola cara, onde os alcaldes son quen de asfaltar calzadas romanas ou botar abaixo murallas con dous séculos de historia ás súas costas.
Coido que isto era sabido que era práctica habitual e consentida. Entón por qué agora? Por qué a estes? Ogallá a resposta sexa que alguén decidiu matar a nosa ialma pirata de vez....

Leti, Chinny e Sara

Tentar non ser nunca parte da noticia. Tentar ser ecuánime, independente. Rexeitar o traballo se ten implicacións persoais.Tentar non recibir regalos,non ter relación de amizade, non comer, non durmir? coas fontes. Tentar non facer unha entrevista a teu pai, ó teu mozo ou a un amigo.
Son vellas condutas éticas que se aprendían no vello xornalismo, na facultade de pedra na que eu estudiei.Alí gababan ó fillo do presidente dun equipo de fútbol que rexeitaba traballar no Marca seguindo ó equipo de seu pai, porque non lles parecía ético.
Pero agora,non; a festa comezou.
Carbonero, guapísima, profesional en pantalla,entrevista e sigue ó equipo do seu mozo. Nin empresa,nin a xornalista parecen ter reparo ético.
Non sei por qué outras cadeas ou outros medios nos furtaron espectáculos marabillosos: a entrevista de Letizia Ortiz ó Príncipe Felipe,a entrevista de Chinny Gámir a Núñez Feijóo, a entrevista de Gloria Lomana a Josep Piqué,a entrevista de Rodrigo Rato feita pola súa nova muller, xornalista económica...
Veña, a festa comezou!!! Benvidos ó novo xornalismo!!!
Un novo xornalismo que fai posible que os amantes da prensa deportiva e da prensa rosa pasen esta tarde xuntos no sofá...

Xornalistas na trincheira.... política

Non me gustan os xornalistas con carnet, non me prestan.Repiten o discurso dos seus políticos de cabeceira, móvense ó son do himno do seu partido, levan a ascua á súa sardiña.Miran todo da cor do seu carnet. Gozan e sofren cos seus candidatos, gaban os seus logros e deslucen os dos demais.
Pero están moi de moda e son moi útiles para o poder. Agora os políticos xa non van ós debates, mandan ó seu avatar xornalístico e xa está. Eles falan mellor, son máis entretidos, máis áxiles e máis dinámicos, nótase que non pisan alfombra nin coche oficial. Toman café ó noso carón, fan a compra e siguen bañándose en praias masificadas, coñecen o mundo que nos rodea a todos.
Pero os avatares xornalísticos están en alza: nos almorzos de TVE, na Noria, nas mañás de Telecinco ou no Hai debate ou Foro aberto. Unhas veces predican- predicando e outras predican contestando, usurpando a voz política que nós deberiamos escoitar. Xa van sen caretas. Nos programas colócanse os de dereitas dunha banda e os de esquerdas enfronte.Tamén hai debates no que só levan a un de esquerdas para que sexa abaneado sen control polos dummies do PP. E mesmo xa na última escala da degradación. Hai debates, sen debate, nos que todos pensan igual.
Moito lles gustan ós políticos estes vasalos da palabra, que oh casualidade comparten toda a ideoloxía dos seus mentores e os pasos políticos que van dando. Qué casualidade, qué sinerxia, qué simbiose....!
Son políticos ou son xornalistas? Teñen un cerebro propio? Venden a súa voz, a súa pluma e a súa opinión?
Se cadra é por iso que nalgún medio da órbita pública cadaquén quere meter ós seus, miran con lupa o ano no que entran, o ano no que saen. Se é dos teus ou é dos meus, e mesmo queren a toda costa reparti-la tarta dunhas oposicións para seguir tendo soldados empotrados en tódalas trincheiras.
O de menos é quen quede nas gavias....

O meu colexio

O meu colexio, o colexio do meu barrio; alí aprendín moitas cousas. Pero hai duas que non esquezo. No meu colexio ensináronme a non mentir, pero ademais na miña escola os profes castigaban máis ó que se chivaba que ó que cometía a falcatruada.
Mágoa que logo estas cousas de pouco sirvan na vida.