Balada triste de trompeta

Hai dezaoito anos que non se convocan oposicións na CRTVG.Desde entón a compañía usou unha chea de contratacións fraudulentas. Desde os contratos artísticos, ata botar a xente ó paro no verán para recontratarla en setembro, ou o peor dos casos subcontratalos a través de duas ou tres empresas intermedias cobrando a terceira parte do que cobra un empregado con contrato CRTVG e con horarios esclavistas e abusivos.
Todo isto se fixo coa connivencia de tódalas direccións e coido tamén que de tódolos comités de empresa que houbo que só protexeron os dereitos dos fixos. A meirande parte da xente que entrou de hai 18 anos para acó non ten recoñecida a antigüidade de cara a unhas oposicións, nin tampouco para gozar de trienios,ou outros beneficios.
Con este escenario o bipartito deixou de contratar vía ETT en San Marcos, pero pasou das delegacións, ás que quixo sacar das sedes oficiais da compañía en Vigo e na Coruña para que esa xente que levaba traballando na CRTVG desde hai 18 ou 20 anos seguise facéndoo de xeito precario e subcontratado. Ademais marxinou a estes empregados nas listas de contratación sen punto algún cando funcional e legalmente eran da compañía como acabaron dicindo os tribunais de xustiza. Porque logo dunha media de dez anos de subcontratación e explotación case un cento de traballadores destas delegacións reivindicou os seus dereitos nos xulgados e gañou a indefinición vía sentenza,a adscripción á CRTVG e o recoñecemento da antigüidade. Todo este proceso comezou en maio do 2006.
Aínda quedaban 50 compañeiros por denunciar esa situación de cesión ilegal porque seguían contratados por produtoras e empresas alleas, aínda que grazas ás denuncias dos demais as súas condicións salariais e laborais melloraran nos últimos anos.
O actual goberno galego optou polo xeito máis duro de arranxa-lo problema? Os 50 están de xeito ilegal traballando nas instalacións da compañía. Podíanos contratar de xeito legal para recompensar tantos anos de servizo; pero non, a compañía tirou pola rúa do medio.
Doutrina Bush: para que non haxa incendios, cortarei as árbores.
A dirección da compañía prohibiu o acceso ás sedes da CRTVG dun día para outro deses 50 traballadores que aínda non denunciaran para ser da compañía.Un garda xurado só deixou que pasasen acompañados dalguén a recoller as súas pertenzas. Ocorreu o 30 de novembro de 2010. As empresas que os contrataban despedíronos por baixo rendemento, a todos, qué casualidade! Non foron reubicados nesas produtoras que fixeron os falsos contratos para a CRTVG.
Agora o proceso continúa. A dirección quere desfacerse dos demais dun xeito legal. Convocando unha oposición que bote fóra a tódolos indefinidos por sentenza, que só levan no mellor dos casos 4 anos gozando dos dereitos laborais da compañía.
Nesa viaxe a dirección está acompañada polo comité de empresa que despois de case 20 anos de ilegalidades non considera axeitado que os indefinidos por sentenza sexan consolidados ou admitidos na empresa para resarcir os longos anos de explotación que foron recoñecidos nos xulgados.
O comité e ceros compañeiros pulan porque esas prazas creadas por sentenza saian a concurso. Hai casos dramáticos, curiosos e chocantes dalgún fixo que logo de 10 anos vivindo como deus grazas a un contratado que traballaba na súa delegación quere agora facerse coa praza que ese pobre desgraciado xerou grazas a súa sentenza xudicial. Iso sí todo cun sorriso nos beizos e esgrimindo o cumprimento da lei.
Da perversión da maioría dos procesos selectivos que houbo na CRTVG, sabedes todos abondo. Do pase de preguntas, do reparto entre partidos e sindicatos nada teñen que envexar ás oposicións na deputación de Ourense.

Segredos do corazón

Non deberiamos fiarnos daqueles que teñen como base do seu oficio a mentira, díxome.E son moitos.
Unha vella estación de buses de aldea,o vello Raúl xa case non rexe.Tiñamos pendente unha revolución e a revolución non foi tal.Ocorre en Madrid, no PC ou en Nicaragua.
E sempre queda un oco grande, un baleiro. Porque a revolución remata cando o guerrilleiro acada o obxectivo que non é outro que conquerir o sillón do dictador.

Estado de alarma

Mentres o ceo se para porque hai privilexiados que pensan que aínda non gañan abondo. Outros quedan sen choio, un garda xurado impídelles dun día pra outro volver ó que foi o seu posto de traballo.
Un asalto en toda regra, con forzas de ocupación, soldado, xeneral en xefe e esbirro.

Retrinque

Érase unha vez unha localidade chamada Vila Retrinque do Fax onde vivía un sapoconcho túzaro e deforme. Bebía sopa de unllas e rañaba no ouvído coa patilla da gafa.
Os seus conveciños saúdabana de lonxe para non sentir as arcadas noxentas que producía a súa presenza.
Vivía na rúa do Noxo, chea de "sovacóns". Era fea e ciumenta. E andaba todo o día conspirando e agochando papeis e xerando desacougo e malestar ó seu paso.
Sapoconcho tiña un fillo ó que educaba nos seus valores esenciais."Mira que sorte tes que es fillo único e así non tes que repartir con ningún irmán".
Sapoconcho traballa ou mellor dito pasa as horas centrais do día nunha oficina de Vigo, aínda que non sabe prender un ordenador. Alí garda as facturas nunha caixa vella de puros, onde as revolve e as confunde, pero dá igual porque sempre haberá a quen botarlle a culpa.
Será o sapoconcho unha especie en extinción? Haberá moitos ou só este? Ou non haberá ningún? Porque sería terrible que houbera alguén así!

Do Vigo 2.0 ó Vigo 200 years old

Vigo foi un día unha cidade "troglo". Onde vivían os devanceiros dos devanceiros dos nosos bisavós.
Era aquel un Vicus tranquilo onde o home Calvariense a penas se relacionaba co Alcabrepitecus ou co Naviensderthal. Eran homes ceibes que convivían coa natureza e a respectaban.
Agora nos din que Vigo ten tan só 200 anos. Pode ser. Douscentos anos como cidade.O reto noso segue sendo deixar de ser troglos e comezar a ser Homo Sapiens.

Teoría sobre os fillos de puta

Igual hai máis; pero nun principio imos dividir os fillos de puta en duas clases. Os clásicos, os transparentes, ós que se lles ve vir.E os outros ademais de fillos de puta son raposos, falsos e cínicos. Véndente cun sorriso nos beizos dicíndoche que aínda te fan un favor. Dan clases de ética e de profesionalidade e actúan por detrás.Ou negan a realidade con cara de cemento armado.
Coñecer un fillo de puta é unha experiencia vulgar por repetida, porque calquera de nós bateu cun feixe deles ó longo da súa vida. Xa dicían os nosos avós que se estes especimes voasen o ceo non se vería.
No duro contexto laboral no que nos movemos os fillos de puta agroman como cogumelos, mestúranse coa paisaxe cambiando de cor cando lles convén, ou non de cor pero sí de comportamento.
Os fillos de puta mesmo poden estar sindicados e pertencer ó gran sindicato galego de fillos de puta....

O bluf do BNG

O BNG foi durante moitos anos en Galicia o símbolo de que outro país era posible. O respecto polo idioma, pola paisaxe, a ética e a nobleza.
Logo do seu paso polo goberno galego viuse que non era así. Moitos dos que votaban outras opcións políticas respectábano e aprezábano. O BNG esmagou esa ilusión colectiva co seu paso polo goberno. Políticas desarrollistas en Vigo da man do PXOM. Políticas caciquís de Quintana e grisura intelectual.
Enchufismo e nepotismo salvaxe nas áreas que gobernaron: consorcio do Benestar, Xacobeo, e concurso eólico.
Aberrante política de comunicación co lanzamento de xornal a través dun construtor-amigo.Das chamadas ás redaccións de Antón Losada prohibindo cubrir actos ós medios que non daban a información como eles querían.
O paso do BNG polo goberno galego ten un recordo lamentable. Con el na área de industria vendeuse FENOSA e FADESA e nunca se chegou a facer o centro de reparación naval na ría de Vigo que tanto se anunciou. A súa política agraria a prol da pataca ou do leite dos que tanto falaban na oposición non se mirou. A política forestal ídem.
O cátering para os vellos, e as festas amenizadas por Piñeiro ó ritmo de pasodobre completaron a astracanada. Houbo ademais vellos secuestrados en plena campaña, obrigados e enganados a asistir a un mitin de Quintana nun coñecido hostal de Oia.
A gran clave da non reedición do bipartito foi a nefasta política do BNG que obtivo a súa recompensa nas urnas.
E así vai en caída libre. Co apoio do seu brazo sindical que só defende ós posuídores do carnet da estrela.
Mataron ó gran mentor, a Beiras. E o partido esfarélase: Movemento pola base, Irmandiños, Máis BNG, BNG auténtico e mil grupúsculos máis. Longa vida ó BNG, alí na oposición!