A botica do Alba

Xa é case, case tan famosa como a Farmacia de Guardia da tele. A botica do Alba, alias parafarmacia da rúa Torrente Ballester é un deses establecementos imprescindibles, alomenos* para o Grupo López.
U-las valerianas? A herba Luisa, a crema Ponds? As tiritas, o betadine ( ai que sería do crómer tan riquiño co seu goteiro), a auga osixenada...
Que sería de nós sen as farmacias ou as parafarmacias? Que sería de nós sen a Pitu e a Marce?
Sí, sí houbo boticas importanes, a de Perfecto Feijóo co seu mítico Ravachol en Pontevedra,a de Charro, a de Rubira,a Bescansa de Compostela. Todas van quedar en anécdota logo da apertura da farmacia de Pitu.
Alá onde estaba Concha Cuetos, alí a Pitu; alá onde estaba Larrañaga, O Paquito...Alá onde a Gata con botas o Vigonoche.
Ai, Pitu, Pitu, con qué pócimas nos vas deleitar? Con esas composicións maxistrais dacabalo entre Elisabeth Arden e Nivea.
Xa estou desexando ir mercar unhas herbas alí onde a Pitu.

A coartada dos fillos

Nunha sociedade aberta,respectuosa coa vida de cadaquén e coas novas familias, co fenómeno dos singles; parece que estar só, non ter fillos ou parella parece estar penalizado.
Paréceme moi ben que o goberno e as empresas favorezan a aqueles que teñen fillos, pero non a costa dos demais.
Ter ou non fillos é unha decisión persoal e responsable que debería asumir quen a tomou, non o resto das persoas.
Coa excusa dos fillos hai xente que arrasa cos mellores horarios e as mellores vacacións. Parece que só se é pai nunhas horas determinadas do día e nas outras ese cometido pódese delegar en garderías, avós ou traballadoras do fogar.
Coñezo a moita xente que grazas ós seus fillos vive coma deus; mira o pobre con tantos fillos non o imos deixar sen chollo...
Coñezo xente que ten un fillo e que ten unha gardería, unha señora que o coida e aínda así precisa parte da xornada laboral.
No mundo das empresas vinculadas á política coñezo xente que cando gobernaban os seus, tanto daba o seu horario e o lugar de Galicia onde tiñan que traballar; unha vez afastados do poder, esixen traballar sete horas e en determinadas quendas. Agora os nenos catro anos maiores, catro anos máis tarde, son importantes.Antes, cal era a prioridade? Como facían?
O gran xesto das empresas de favorecer a súa conciliación familiar, a costa de quén se fai?
Algunhas veces teño escoitado,é que eu teño vida persoal! Unha persoa sen fillos ou sen parella, non ten vida persoal? Tomou esa posición vital para dedicar o seu tempo libre a traballar nas quendas que non queren os que teñen fillos?
Paréceme realmente alucinante e perverso, pero real.
Semella que os que non temos fillos estamos no mundo para iso. Polas tardes teño que estar co neno,as fins de semana non quero traballar porque así cadro co meu home...
E os demais? Cando se supón que os que non teñen fillos desenvolven a súa vida social, están cos seus amigos, coas súas parellas ou seus pais. Ou é que a nosa vida cotiza menos?Non precisamos horarios? Disponibilidade para coincidir, para facer a nosa vida?
Parece que non, seica nós os que decidimos non asumir responsabilidades, nin vínculos, nin fillos somos os que temos que pagar o custo social dos fillos dos demais. Porque eles non organizan a súa vida renunciando a nada, alá están os demais, os que non asumiron cargas para seren castigados para que nós gocemos da vida.
Sei dunha muller que non deu de mamar ó seu fillo porque se lle estragaban os peitos, convencida estou de que se o estrago non revertise no seu corpo, o seu neno sería aleitado con leite de muller...

Puta pija, puta maruja e puta puta

Aí as tedes: puta pija, o sea, qué tal. Todo fenomenal,doado, nunca hai problemas para ela e se os hai resólvense arrasando por diante ós demais. Puta Maruja, qué dicir. Ir de médicos, ir de compras e pouco máis. Absurdas mulleres do século XXI.
E puta-puta coñecedes mil como ela, nin pija, nin maruja, pero moi puta e moi profesional.
Non son raras de atopar e ás veces son amigas.

Tía Julia, prima Patricia, e Genoveva

Seguramente Tía Julia pensou mil veces que cando Vargas Llosa recollera o Nobel, ela non estaría alí, como tampouco estivo Rosario de Camilo J Cela e sí Marina Castaño. Supoño que contería a rabia e a ira pensándoo.Pero a historia, esa historia tozuda e coñeira que tanto recrea Vargas Llosa nas súas deliciosas novelas, tennos preparados sempre golpes baixos e reviravoltas imposibles.
Tía Julia, primeiro amor de Varguitas, finada hai pouco máis dun ano, durme sobre unha nube, sorrindo pícara o seu abandono.
Prima Patricia ocupou o seu lugar no corazón de Vargas Llosa, ( hai que ver o Vargas Llosa e as teimas familiares).Pero as fotos e os flashes foron para os abrigos de veludo ou de visón, que máis dá, de Genoveva Casanova.
Nin as bágoas de Patricia baixo as nubes, nin os risos de Tía Julia sobre elas estragaron o rictus fotográfico da parva de Genoveva, sempre atenta a cada foto, fruncindo os fuciños toda sexy allea o discurso conmovedor....

Cos de sempre peor que nunca

Gobérnannos aqueles que xa o facían hai cinco anos, e o fixeron desde vinte anos atrás. Volven os malos modos, as mentiras e o silencio. Temos ó lado ademais nas beiravías a aqueles que mandaron hai catro anos e o pobo deixou nas súas casas tralo paso polas urnas. Andan enrabechados tentando demostrar que eles o farían mellor, cousa que non é certa, porque xa se viu.
Din que eles xestionarían mellor as listas de espera, a política de benestar ou a "pléyade" de empresas e entes de ámbito autonómico,fundacións,chiringuitos, furanchos e demais establecementos político-hostaleiros-familiares.
E nós qué? Abraiados no medio da rúa? Demasiado de dereitas para os de esquerdas, demasiado de esquerdas para os de dereitas. Vaia banda ésta! Parece que hai que vivir posuíndo a pureza ideolóxica que algúns esixen.Tanto uns como outros. Ninguén deles se decata de que calquera de nós pode votalos ou non. Quén coño pensarán que os vota? Os esqueletes de ultratumba ou ultramar, os que van as súas conferencias e sorrin coma se os votaran, os que acadan as súas subvencións e logo lles fan cortes de manga na intimidade.
Eles non o saben ,esquéceno ou non o queren saber pero somos nós quen poñemos e quitamos gobernos cun simple papel metido nun sobre. Cando votamos e cando non.Se cadra o saben porque ás veces nos intentan enganar e nalgunhas ocasións mesmo o consiguen.
E qué pasou cándo buscaron os nosos votos en 2005 ou en 2009 e non os atoparon. E qué pasará cando os busquen na primavera de 2011? Entón seremos nós quen avaliemos a eses burócratas de pacotilla, a eses goebbels, ou Ben Laden que outorgan carnets imaxinarios, ou nos inscriben en listas que deseñan na intimidade ( este é dos nosos e este é dos outros).Cando non saben que nós somos na medida do posible de nós mesmos, aínda que teñamos simpatía por algún que ben se ve de pouco vale.

Ladilla cotilla y ardilla veloz

"Ladilla Cotilla" e "Ardilla veloz" forman un binomio perfecto. Son simbióticos. Traballan xuntos arreo. Un esculca, outro pregunta, os dous escoitan. Nun biotopo de podremia e putrefacción "Ladilla Cotilla" e "Ardilla Veloz" terán unha vida lonxeva e feliz.
Comparten polo de agora a mesma fin.

O secuestro dos Bolechas

Imaxínense que no ano 2000 crean vostedes uns bonecos de banda deseñada, protagonistas duns libros dos que se chegaron a vender máis dun millón de exemplares.
Son bonecos riquiños que protagonizan obras de teatro e de monicreques.
Son os famosos "Bolechas".Creados polo xenial Pepe Carreiro, Loli,Pili, Carlos,Braulio, Sonia, Tatá e Chispa acadaron o fervor dos cativos coas súas fazulas boludas e os seus peiteados imposibles.
Os Bolechas leváronnos de paseo por Compostela, pola Reconquista de Vigo e por unha chea de vilas máis desde Redondela ata Ortigueira. Agora eles xa non van viaxar máis.Están secuestrados nas gadoupas de Promocións Culturais Galegas S.A, ou da Edicións A Nosa Terra que foi quen os rexistrou.
Como moitos bonecos convertíronse nunha máquina de facer cartos.Pero uns cartos que non chegan ó peto do Pai Creador, a quen a editorial lle adebeda unha suma considerable de diñeiro.
O burato creado en "A nosa terra" pola pésima política económica e estratéxica dos medios de comunicación nacionalistas está sendo tapado polos cartos xerados polos Bolechas.
O concurso de acreedores rematou coa edición en papel de A nosa terra, curiosamente, o grupo empresarial tamén se fixo co nome senlleiro dunha cabeceira histórica do país, á que están deixando polo chan; ai se Castelao ou Manuel Murguía ergueran a cabeza...morrerían co susto!
Mentres os Bolechas seguirán secuestrados polo grupo editorial, mentres seu pai recupera os Barbanzóns...