Gilipoyas polo mundo II, "As chonis"

Hoxe en Gilipoyas polo mundo: "As chonis".
Van de fashion, e quedan na metade. As chonis son un tremendo andazo deste país. Pendentes de aro que parecen hula-hops, bolsos de plástico rechamante, pantalóns de panteira e chaquetóns de coello son pezas básicos do seu estilismo.
A choni masca chicle, si ou si, sempre e sempre; a Choni vai a Blanco tódalas semanas e ponse mechas e carda o pelo cada sete días tamén. Choni sábese de memoria o Cuore e o Sálveme de Luxe. O seu hábital favorito é o mercadiño de Bouzas ou o de Coia. Aí pode aquelar unhas cintas; agora CDs de Camela ou de Junko( jjj).
Ai as Chonis ou as Juanis que teñen ata a súa propia película....
Hai chonis na Pana ( Panadería) e na Para( Parafarmacia).
As Chonis son malas de seu. A Choni da Pana o outro día quitounos a barra de pan das mans porque non levabamos solto ( quen di solto, Lomana diría cash),a Choni da Para bota as empregadas cada quince días.
Ai as Chonis, non precisan formación, gabean polos pantalóns dalgúns parvos e como siguen subindo para que van estudar?
Ai, Choni, Choni subida a eses tacóns imposibles con esa camiseta "prensa", cari, a onde vas? O cerne do abismo das Chonis con banda sonora de M-80 e de Cadena Dial...

Gilipoyas polo mundo I, "Os pijos"

Hoxe en Gilipoyas polo mundo, "os pijos", unha caste social inútil e con conciencia de si mesmos.
Os pijos non valen para nada; o chollo consígueno coas influencias de papá, e todo lles cansa. Ós pijos non lles gusta ir a Zara ou a Stradivarius, eles non baixan de Massimo Dutti e de aí para o Norte.
Gústalles o golf e a navegación ou a hípica, os zapatos Tods e os reloxios Rolex.Todo o día pendurados do i Phone, do i Pad ou do twitter contando as súas andanzas de peirao en peirao de Baiona a Sanxenxo.Nunca os veredes cun libro, de non ser o de Josemi ou o Millenium...
En verán non saben artellar duas frases seguidas sen dicir Praia América ou San Vicente. Os pijos non se mesturan e chaman ós demais gañáns.
Os dramas dos pijos son demenciais: teño que traballar o sábado, escurecéuseme o pelo, ou non me gusta o bacallau.Teñen a alma baleira como o seu cerebro.
Na súa teima por separárense ou diferenciárense acuden á sanidade privada aínda que sexa peor. Alá paren, sacan os seus primeiros dentes, ou van dar a vara e a que lles rendan pleitesía que é o que lles mola.Programan o día do parto o día de Noiteboa e non entenden por que os médicos e as enfermeiras lles poñen mala cara...
Os pijos teñen moitos cartos ou iso din, pero nunca os levan enriba.
O público é unha peste para os pijos, todo debe ser privado: os colexios,os médicos...
Ós pijos non lles gusta chollar, pero encántalles ver como o fan os demais. Ir de compras os domingos, ou saíren a xantar. Gústalles ter servizo para ter a quen dar ordes e sentirses superiores que disto vai...Os pijos considéranse mellores ós demais e son máis falsos ca unha moneda da república.
Ai, que ben viviríamos de non haber pijos...

Entre San Epi e San Blas

A semana 7-14 de f deixounos historias surrealistas de seu. Unha banda de sindicalistas, mazados como "pulpos" supónse, asisten ó xantar de nadal de ce,ce, ó como ben dixera aquel gran mestre da comunicación. Si, van de xantar un 23 d e rematan na popularmente coñecida T 4 de Vigo. Un bar de putas a carón do aeroporto. Queren cobrarlles dez euros por entrar e tomar unha copiña e a eles parécelles un exceso. Por iso un deles, saca a faca, suiza e multiusos parece e aséstalles varias picadas ós porteiros; a un deles déixano ás portas do ceo, e ós dous ó día seguinte no hospital...
Foxen e non din nada sen decatárense de que foron gravados ás portas do local polas cámaras de seguridade.
O resto da historia, xa a coñecedes, estes chiños sempre zafan, sempre lle saen as falcatruadas by the face....
A xuíza do Porriño considera que uns jichiños que acoitelan a dous porteiros dun puticlub o día de noiteboa poden estar na rúa o día seguinte de seren cachados...
LUME!!!! Non teño máis que dicir.

As duas españas

A da patronal, e a dos sindicatos; a do ibuprofeno e a do paracetamol; a dos fachas e a dos roxos, a do Barça e a do Madrid; a do monte, e a da praia. A da vila e a da aldea. Os da Cope e os da SER.
Ó mellor non son compatibles, pero poden convivir, non?

A botica do Alba

Xa é case, case tan famosa como a Farmacia de Guardia da tele. A botica do Alba, alias parafarmacia da rúa Torrente Ballester é un deses establecementos imprescindibles, alomenos* para o Grupo López.
U-las valerianas? A herba Luisa, a crema Ponds? As tiritas, o betadine ( ai que sería do crómer tan riquiño co seu goteiro), a auga osixenada...
Que sería de nós sen as farmacias ou as parafarmacias? Que sería de nós sen a Pitu e a Marce?
Sí, sí houbo boticas importanes, a de Perfecto Feijóo co seu mítico Ravachol en Pontevedra,a de Charro, a de Rubira,a Bescansa de Compostela. Todas van quedar en anécdota logo da apertura da farmacia de Pitu.
Alá onde estaba Concha Cuetos, alí a Pitu; alá onde estaba Larrañaga, O Paquito...Alá onde a Gata con botas o Vigonoche.
Ai, Pitu, Pitu, con qué pócimas nos vas deleitar? Con esas composicións maxistrais dacabalo entre Elisabeth Arden e Nivea.
Xa estou desexando ir mercar unhas herbas alí onde a Pitu.

A coartada dos fillos

Nunha sociedade aberta,respectuosa coa vida de cadaquén e coas novas familias, co fenómeno dos singles; parece que estar só, non ter fillos ou parella parece estar penalizado.
Paréceme moi ben que o goberno e as empresas favorezan a aqueles que teñen fillos, pero non a costa dos demais.
Ter ou non fillos é unha decisión persoal e responsable que debería asumir quen a tomou, non o resto das persoas.
Coa excusa dos fillos hai xente que arrasa cos mellores horarios e as mellores vacacións. Parece que só se é pai nunhas horas determinadas do día e nas outras ese cometido pódese delegar en garderías, avós ou traballadoras do fogar.
Coñezo a moita xente que grazas ós seus fillos vive coma deus; mira o pobre con tantos fillos non o imos deixar sen chollo...
Coñezo xente que ten un fillo e que ten unha gardería, unha señora que o coida e aínda así precisa parte da xornada laboral.
No mundo das empresas vinculadas á política coñezo xente que cando gobernaban os seus, tanto daba o seu horario e o lugar de Galicia onde tiñan que traballar; unha vez afastados do poder, esixen traballar sete horas e en determinadas quendas. Agora os nenos catro anos maiores, catro anos máis tarde, son importantes.Antes, cal era a prioridade? Como facían?
O gran xesto das empresas de favorecer a súa conciliación familiar, a costa de quén se fai?
Algunhas veces teño escoitado,é que eu teño vida persoal! Unha persoa sen fillos ou sen parella, non ten vida persoal? Tomou esa posición vital para dedicar o seu tempo libre a traballar nas quendas que non queren os que teñen fillos?
Paréceme realmente alucinante e perverso, pero real.
Semella que os que non temos fillos estamos no mundo para iso. Polas tardes teño que estar co neno,as fins de semana non quero traballar porque así cadro co meu home...
E os demais? Cando se supón que os que non teñen fillos desenvolven a súa vida social, están cos seus amigos, coas súas parellas ou seus pais. Ou é que a nosa vida cotiza menos?Non precisamos horarios? Disponibilidade para coincidir, para facer a nosa vida?
Parece que non, seica nós os que decidimos non asumir responsabilidades, nin vínculos, nin fillos somos os que temos que pagar o custo social dos fillos dos demais. Porque eles non organizan a súa vida renunciando a nada, alá están os demais, os que non asumiron cargas para seren castigados para que nós gocemos da vida.
Sei dunha muller que non deu de mamar ó seu fillo porque se lle estragaban os peitos, convencida estou de que se o estrago non revertise no seu corpo, o seu neno sería aleitado con leite de muller...

Puta pija, puta maruja e puta puta

Aí as tedes: puta pija, o sea, qué tal. Todo fenomenal,doado, nunca hai problemas para ela e se os hai resólvense arrasando por diante ós demais. Puta Maruja, qué dicir. Ir de médicos, ir de compras e pouco máis. Absurdas mulleres do século XXI.
E puta-puta coñecedes mil como ela, nin pija, nin maruja, pero moi puta e moi profesional.
Non son raras de atopar e ás veces son amigas.