Unha de rapantes? da serie Perdidas nas Cíes

A Maruja tócalle face-la merenda e pon uns bocatas de mortadela. Pija enfúrecese.
- Como pos mortadela? É de pobres.
Maruja está a piques de darlle unha labazada, xa non atura máis aquela malcriada impresentable.
Choni pescara uns rapantes e unhas cariocas na praia da Cantareira, e dicíalle a Maruja que as podían fritir, pero Maruja non sabía, precisaba ve-la receita no Picadillo ou no google.
Fartas xa de ver "Homes, mulleres e viceversa" desde o episodio do Rei en Bostwana as nosas tres protagonistas aficiónase ós documentais da dúas sobre elefantes e ó programa de "Frank en la jungla". A ver se aprendemos algo di Maruja toda didáctica.
Abráialles sobre todo o caso do porco-ovella, unha especie nova que están intentando potenciar a toda costa como produto galego de calidade aínda que se cría en Hungría.
Axiña chega Choni e Maruja pregúntalle toda solícita, como estás?
-Peor que Bankia di choni toda chea.
-Pois eu estou como Nocaga, estrinxida.
Peor é estar como Pija que logo da liorta polo bocata de mortadela está como Caixanova, desaparecida...

Tempo de recortes nas illas de Perdidas

Os recortes chegan tamén ás illas de Perdidas e a Club de Campo, de agora en diante, "Clude".Algo que indigna a Pija e Maruja.
-Ata aquí podíamos chegar, esta xente non ten vergoña,di Pija, seguro que non recortan no Casino de Pontevedra porque vai Mariano.Claro que a situación máis dramática que vivía Pija era que non podía subir ó segundo andar de Máximo Dutty cando ía co carriño do bebé.
Para esquecer estes sinsabores Maruja, Pija e Choni consiguen entradas para ir ó concerto de Bisbal e de Manu Carrasco en Vilagarcía. Por todo o camiño van escoitando o CD especial orquestras que regalaron co faro de Vigo.
Maruja leva un chisqueiro para animar nas cancións máis xeitosas e Pija bótalle unha bronca monumental; pero tía estás obsoleta,agora iso faise co móbil!O meu "aifon" oito ten unha función específica para alumear en concertos.Choni quería levar un láser pero Pija díxolle que estaba prohibidos. Bueno muller, se nos poñen unha multa chamamos a Boli para que nola quite.
De volta do concerto queren parar en Cludecampo porque Pija di que alí poñen un gin tónic ben bo.Hai moita xente porque se está a celebrar un torneo de tenis e se require invitación.
Choni e Maruja din que lles teñen que deixar pasar, que elas son do Programa Perdidas,e que se non saben con quen están falando.Xa teñen medio convencido ó chiño da porta cando chega o xefe de sala e di que podían pasar todas, menos a das botas brancas...
Estragado o día daquel xeito, porque Maruja non quere entrar sen Choni, deciden quedar ó día seguinte para recibir ó Celta en Peinador que vén de Guadalajara. A idea fora de Choni, e Pija flipaba, pero ti, ti, ti non eras do Depor?
O mundo está tolo!
- Vale quedamos antes no Náutico e tomámo-lo vermú di Maruja.Alleas ó partido e ós dez minutos que quedaban por xogar. Maruja e Choni van todas cheas a recibi-lo equipo na mañá do 16 de maio a Peinador. O tipo de información de Peinador trátaas como se foran marcianas,pero oian, vostedes en que planeta viven? Non len os xornais? Non viron o partido onte? Aínda lles quedan dez minutos por xogar.
Choni arrepónse toda e di que ten información de fontes moi importantes de que ían chegar ás 12.00 e que se cadra dez minutos non son tanto e dan xogado rápido e logo axiña collen o avión...

O último bolero de Gayoso

Nas nuites claras de Canido, disque ás veces se escoita un bolero: o último bolero, ou era o último cuplé?
Ninguén atina a dicir cal é?
"Ojos negros, piel canela", "Para decir adiós", "No puedo estar sin ti" "Falsa moneda" ou "Ansiedad".
Din que ás veces o vento das Cíes fai que o son chegue ata Nigrán onde vive Pego e lle retruca:"Contigo aprendí" e "Caballo viejo".Aínda que José Luís está farto de escoita-la súa canción xa de inverno primavera e verán: Ai se eu che Pego...
Pero aquí quen canta é Gayoso, canta a aqueles tempos que foron e que xa non han volver.
Malia que haxa voces como ese amigo plasta que nunca queira toma-la última, e sempre falan da penúltima; son os mesmos que non saben dicir adeus porque adeus se lles di só ós mortos. Malia eses a Nosa Caixa está xa nas últimas.
A pesar deses, o curricho de trevos que todos tivemos na casa está a piques de escachar, xa hai ben tempo que a Nosa Caixa xa non nos vale nin para ir ó Ronsel de clo-clo os sábados pola mañá...
E agora que? U-la quinta caixa de España? Aquela que non debía ser bancarizada? Aquela que se podía frustrar polo egoísmo dos vigueses?
U-la? Oh là là! Personne sait rien!
E canto vale a Gran Caixa Galega? Un euro!!! Se descontamos claro o gran furado tapado polo FROB digno de estudo pola Escola de Minas de Vigo,se descontamos tamén os cartos cautivos dos 100.000 galegos que teñen alí os seus cartos secuestrados a través de preferentes ou subordinadas.
Seica a van manter con respiración asistida ata setembro porque vai haber eleccións.
Pasado setembro, quen pagará ese euro que NCG vale?
O BBVA ou lla regalarán ó Santander porque a Botín todo se lle perdoa. Ou acabará nas mans dos chineses que son os únicos do planeta que aínda teñen cash!
Xa saben, agora ademais de ir ó chinés a por pilas e a por gomas do pelo ou sobres acabaremos indo a "pedil un clédito ou a ablil unha caltilla a Nova Kun Fu Bank"

Jrábame, jrábame

Ocorre con moita frecuencia en cada carreiro desta a nosa Galicia, queren saír na tele, e teñen dereito, se cadra mesmo teñen algo que dicir.
Queren pasar á posteridade, ter os seus minutos de gloria. Soen ser xente común, que gustan de verse no bar, que os vacilen os amigos e sentirse importantes.
Tamén os hai que chaman ós despachos e logo intimidan dicindo, xa falei con Mengano, coñezo a Zutano ou coincido con Perengano en San Vicente ou Baiona.
Hai outros, os máis interesantes ós que lles tes que insistir, nunca queren saír, son xente interesante, intelixente e ocorrente que non queren compartir pantalla con Belén Esteban ou Land Rober. Hainos que convencer porque paga a pena que todos escoiten o que pensan e o que din.
E logo hai outros que se meten a micro cando ninguén os convida: o peor de todos un exalcalde de Vigo dos anos oitenta e un catedrático de Vigo este ano de plena actualidade porque coordena o ano das Letras de Valentín Paz Andrade. Non saben respectar que ninguén os quere entrevistar...
Parece que non, son como os outros, os que atopamos nas esquinas dos carreiros de Galicia que primeiro che din: jrábame, jrábame e logo: cando sale isto?

Perdidos en Pontevedra again

Hai cidades que parece que as carga o diaño,semellan tranquilas, onde nada ocorre. Sinxelas de percorrer e controlar.Pero no fondo son sinistras e agochan un segredo en cada recuncho.
É o caso de Pontevedra, coas súas pontes en eterna construción,coas súas prazas pétreas e as rúas peonais, moi parecidas...un labirinto para almas obreiras coma nós.
Parece que nunca pasa nada e sí. Alí pérdense músicos e persoas,a mafia chinesa asesina dúas mulleres e sigue parecendo que nunca pasa nada.
Se cadra os efluvios da celulosa fannos ver todo dobre ou non ver. Por iso cada vez que vou pérdome en Pontevedra. Si por ir de guai, por pensar que son catro rúas, por imaxinar que todo está ó lado. Por ir falando con calquera, por ir pensando noutra cousa e porque depende con quen somos capaces de nos perder na nosa propia rúa.

A Illa das Penosas, Whisteria Island

Choni e Maruja deciden poñer un cadeado no botiquín e na neveira, provocando que Pija case morra por mor dunha deshidratación e pola picadura dunha faneca brava que non pode atallar ata que aparecen as outras dúas coas chaves do botiquín.
Esta semana permitíranlles leva-lo ordenador portátil, algo que Pija agradece porque así se pode conectar ó feisbuk e colga-las fotos.
Maruja tamén quere te-las fotos de recordo e pídelle a Pija que llas grave nun PIN.
-Como nun pin? espétalle Pija! Diante do silencio de Choni.
Si muller nun PIN DRON, ese trebello que usades vós para garda-las fotos e os documentos do ordenador.
A semana foi complexa nas Illas. Era necesario facer unha reunión, quedar para amañar pequenos conflitos como o das chaves do botiquín. Maruja non quería queda-los mércores porque quería ve-lo último capítulo da biopic de Carmiña Ordóñez en Telecinco.
Pija non quería quedar o sábado porque quería ir ó concerto de Manuel Carrasco.
Ámbalas dúas se enfadaron con Choni porque esquece merca-las entradas para o concerto da Pantoja...

A moda dos almorzos informativos

O fórum Europa e similares organizan almorzos informativos pagados por empresas como autoestradas no caso de hoxe. Supónse que serven de espazo de debate e de información, pero a na realidade, na práctica só serven de autobombo para o relator, para perder cartos ó patrocinador( que case sempre financia actos de clientes políticos), para aburrir soberanamente ós asistentes (que en moitos casos se ven na obriga de ir). Non poden debater nos salóns de plenos das casas dos concellos?nos auditorios da xunta, o do club financeiro? Quen patrocina e por que? Como quen e por que pagou a cacería do rei? Gustaríanos saber