Somos teletubbers?

Nós, os que traballamos en televisión non somos: instagramers, tuiteiros, nin youtubers,nin influencers. De ser algo seriamos teletubbers,se cadra con v non?

"La sonata del silencio" Paloma Sánchez Garnica

La novela que llega este martes a las pantallas de TVE narra la vida de una familia marcada por la injusticia.Describe una sociedad horrible dominada por los secretos, la cultura machista, la hipocresía y la envidia. Sólo la música salvará a la protagonista, por lo menos a una de ellas. Es como todas las novelas de Garnica adictiva moviéndose peligrosamente entre el betseller y el culebrón. Para los que apenas vivimos el franquismo nos acerca un tapiz de una época que gracias a Dios no hemos tenido que vivir: la doble moral, las falsas apariencias y las grandes diferencias económicas entre los modestos, una asfixiada clase media y la alta burguesía, que quizás viviese mucho mejor que hoy.

Los cuernos más rentables del verano

Desde principios de verano un dueto pelea por la visibilidad de sus cuernos a golpe de portada: Alba Carrillo llora en la portada del Hola unos cuernos que todos vieron llegar. Se ha " levantado" dos portadas y la presentación de un programa que nunca haría de no llevar esos cuernos, no sin sus cuernos, ese es su morbo. María Palacios también los pasea por las revistas aunque no por televisión. Pero de sus apéndices comen también los que se los pusieron. Olvido Hormigos lleva con esto horas de televisión y Lequio tiene amarrada ya una subida de caché para la próxima temporada. Ya saben, todos alegres los cuernos al viento, que trabajar cuesta más!!!

Os vicios do xornalismo

Gárdao para mañá que non hai nada, iso é moi local. Imos agardar a que a noticia se consolide, a que saia noutro medio, a que teña o seu pouso.Iso non o damos que xa o deron Chiño e Cholo.Esa peli/serie prodúcea a competencia; iso pode xerar alarma, iso non lle gusta ó director xeral;iso xa o demos moitas veces ( dous domingos ás tres da mañá). É mellor non menealo, deixémolo estar, é un simple ruxe ruxe. Iso é publicidá*. Iso móveno os radicais, iso móveno catro mosqueados, iso é todo política, iso non interesa a ninguén. É qué pasa ó final? Que o que non interesa a ninguén é o que emitimos nós.

Il Divo

Il Divo trabaja en Canal Nou, pero se cree la Primera Figura de la Ópera de Venecia.Il Divo se cree María Callas, nadie está a la altura de él.Sus delirios de grandeza rozan ya la Casa de Alba. Y yo que quieres que te diga, si esto sigue así, que me apunten para el ERE.

Tralo ronsel do cadáver

Os programas matinais viven enganchados ás desgrazas alleas e convértense en "asusta-marujas". Estirando en capítulos interminables e nun serial episódico sucesos que se poderían resolver de vez. Ocorreu por vez primeira a noite que desapareceron as rapazas de Alcasser, daquela unha sociedade menos castigada polo morbo contivo a duras penas o vómito e penalizou para sempre a Nieves Herrero. Desque trunfaron os programas matinais o suceso e o morbo son unha constante ata a hora do vermú. O "revolto de fígado no seu sangue" é o menú do día sobre todo das privadas: Telecinco e Antena 3. O pago a testemuñas: xa sexan vítimas,agresores e familiares de ámbolos dous distorsionou hai tempo a paisaxe informativa dos grandes sucesos. A pelexa en directo polos entrevistados entre a Doutora Grissom e a Ana Rosca deixou nas videotecas capítulos xeniais. A retención de entrevistados como a muller do suposto asasino de Mariluz foi arrepiante. Nada se pode esperar tampouco dunha señora que asinou un libro que outro escribiu copiando dun betseller. E logo está a outra: a terceira en discordia, a do "cerebro blandito" que estaría ben para Miss Tudela pero non dá para máis. O refocile constante na busca de Marta del Castillo esaxerando os capítulos máis morbosos,o despregue bestial no Caso Bretón con simulación de fogueira nalgunha conexión en directo para ver canto tardaban en arder uns ósos... son algunas das historias máis estomagantes e noxentas que puiden presenciar. E agora todo este show macabro traladouse aquí, a carón: a Compostela. E aínda nos doe máis. Todos estes voitres macabros, entre os que ás veces nos atopamos aniñaron aquí como corvos.E alí están "novelizando" o asesinato de Asunta, entrevistando ó avó da nena, reproducindo a carta da nai e contando unha chea de cousas irrelevantes en tempo real. E a gran catedrática catódica das mañás pontifica: "en Santiago teñen que convivir co drama de ser conveciños dun asasino"... E isto xa cheira que "alcatrea" como diría a outra. Os equipos dos programas máis "cuprofáxicos" xa alugaron pisos aquí. E como o de Asunta decae; van e teñen un rumor de quinta man de que aparece un corpo na Armenteira ( sería o paxaro de San Ero?), saído do twitter da gran Anarrous, e alá, alá imos todos como parviños, a ver onde está. Que un cadáver é un cadáver... E a verdade non sei por que non poñemos as cámaras fixas xa en EMORVISA e Vigomemorial, porque alí teríamos faena tódolos días. Ninguén sabe de onde saíu o rumor, ó final vai ter razón Taín, que coas redes sociais, todo se receba sen confirmar, e un macabro bromista convértese en guionista do telexornal. E a "copialibros" ten que recuar en directo e canda ela tódolos demais... Menos mal que a filla da Pantoja vai ter un bebé !!!Que Deus nos libre da necrofilia e da tanatofilia que enche as nosas programacións...

Antes Edu, agora Edius

Xa hai tempo que nas empresas priman as máquinas sobre as persoas. Pasa desde a revolución industrial. Tamén triunfan as persoas que actúan como máquinas como se nin tivesen corazón, e é que se cadra non o teñen. Hai un lustro botabámono-las mans á cabeza cando viamos a un xornalista da prensa escrita que facía fotos, ou un de televisión que gravaba imaxes e redactaba tamén. Agora queren tamén que como xa fan nas privadas, nas públicas o que redacta edite tamén en vídeo as imaxes que o cámara gravou. Din que non hai volta atrás e que a nova lei laboral o permite e protexe. Queren ademais que aquelas persoas que ven en perigo o seu traballo ensinen ós demais. Mentres desde a Torre de Notre Damme circulan inxustos expedientes,e medo moito medo.

Regueifa de lobas na televisión

Parecía que o gran "duelo" de divas da comunicación deste novo curso mediático ía ter lugar nas ondas; Gemma Nierga e Pepa Bueno ían compartir estudo, dous egos importantes compartindo o mesmo micro, pero non foi tal. Os lóstregos producíronse entre frames e lufadas. Entre vasca e navarra: case primas irmás. - Estás oxidada? Díxolle Mariló a Anne. E Anne calaba ata que falou no seu propio programa, onde xa non dá como lle dicía a outra:"paso a vídeo", "paso a vídeo"... Alucinante foi, parecía a selva, parecía Mogambo máis ben; Anne no papel de Grace Kelly e Mariló no de Ava Gadner pelexando por un Clark Gable, convertido nun programa en "prime time". Parecía un asalto preconcebido e preparado para dar publicidade os dous programas para recebarse mutuamente. Faltou que Mariló lle preguntase a Anne polo rei e que Anne lle retrucase polo seu co exdirector da televisión. A telecinquización de TVE é lenta pero segura, nin un paso atrás...

Jrábame, jrábame

Ocorre con moita frecuencia en cada carreiro desta a nosa Galicia, queren saír na tele, e teñen dereito, se cadra mesmo teñen algo que dicir.
Queren pasar á posteridade, ter os seus minutos de gloria. Soen ser xente común, que gustan de verse no bar, que os vacilen os amigos e sentirse importantes.
Tamén os hai que chaman ós despachos e logo intimidan dicindo, xa falei con Mengano, coñezo a Zutano ou coincido con Perengano en San Vicente ou Baiona.
Hai outros, os máis interesantes ós que lles tes que insistir, nunca queren saír, son xente interesante, intelixente e ocorrente que non queren compartir pantalla con Belén Esteban ou Land Rober. Hainos que convencer porque paga a pena que todos escoiten o que pensan e o que din.
E logo hai outros que se meten a micro cando ninguén os convida: o peor de todos un exalcalde de Vigo dos anos oitenta e un catedrático de Vigo este ano de plena actualidade porque coordena o ano das Letras de Valentín Paz Andrade. Non saben respectar que ninguén os quere entrevistar...
Parece que non, son como os outros, os que atopamos nas esquinas dos carreiros de Galicia que primeiro che din: jrábame, jrábame e logo: cando sale isto?