Cuánto tiempo cuesta recuperarse de un divorcio? Yo te doy entre tres y cinco años. Los necesitas. Mientras tanto no voy a tener en cuenta tus salidas de tono, tus arranques de mala hostia, tampoco tus silencio, ni tus gritos, o tus gritos en silencio.
No esta tipificado no? Cuánto cuesta recuperarse de los males del alma. Sí tienes derecho a cogerte una baja si tienes un cáncer o una depresión; pero si rompes con tu marido o con tu mujer nadie te otorga el derecho de descansar y llorar; y algunos lo necesitan, créanme bien. Yo por lo menos tendré cuidado con ellos mientras pululan por la vida como verdaderos espíritus vivientes.
sábado, 3 de noviembre de 2018
jueves, 1 de noviembre de 2018
A despedida de Xaime Escudeiro
Onte celebramos a despedida laboral de Xaime Escudeiro da Radio Galega. Preto de cento trinta persoas estivemos no Náutico de Vigo dándolle as grazas polo seu bo facer, pola súa simpatía, pô-la súa xenerosidade e humildade.
Poderíamos ser máis, pero se cadra o sixilo para que fose unha sorpresa, e esta ponte dos mortos evitou que moitos dos que queren a Xaime estivesen alí.
Entre as mesas estaba Alvaro Pino, Gudelj, Cabral, os exceltistas Vicente e Maté ou Alvelo. O exadestrador e futbolista Ramón Carnero.A exdirectora xeral de deporte do bipartito, Marta Souto. O director xerente de Galicia Calidade, Alfonso Cabaleiro ( ex director de Radio Galega e ex-xefe de informativos da TVG). Deixaron gravadas entrañables mensaxes o ex-xogador Patxi Salinas é o inesquecible adestrador e xogador, Eduardo, Toto Berizzo, tamén andaba entre as mesas o ex-xogador do Celta dos 70, Paco Doblas.
Os seus compañeiros de deportes Terio Carrera ( TVG), Jacobo Buceta( Radio Vigo), ou Antonio Estévez ( COPE) ou Paco Santos da Radio Galega, e Óscar Suárez, TVG, o exdirector de TVE en Galicia, Octavio Rodríguez, o exdirector da Radio Galega Virgilio Costas. Os seus compañeiros da Radio Galega: Mar Novás, Teresa Comesaña, Remedios Mera, ou Xosé Manuel Pérez.
Nós os da tele que compartimos con el tan bos momentos na delegación de Vigo en Gran Vía 6. Salientando especialmente á produtora Myriam Yáñez que organizou o evento con Begoña Vázquez, a das peñas. Tamén houbo moita xente das peñas e do xornalismo en xeral como o seu tamén compañeiro da RG en Vigo, Xosé Lois Portela. A exdirectora da Radio Galega, Rosa Martínez e o actual xefe de informativos da RG, Alejandro López ou a xornalista Isabel Losada. E todo porque Xaime o merecía. Mestre de recuas de Xornalistas deportivos nunca dicía que non. Entro para Radio Euskadi ou para Castela-A Mancha.
Xaime tirou quilómetros de cable por eses campos de Deus, e defendeu a camiseta azul como un xogador máis, algo que non é demasiado fácil ás veces na nosa empresa.
Nun ofício cheo de soberbios, engreídos, estrelas fugaces, estrelas caídas e por caer, a Xaime nunca lle caeron os aneis por explicar a ignorantes coma min por qué o Celta A pode xogar co Levante B, cousa que non cabía no meu maxín.
Moito nos axudou Xaime sempre cun sorriso, sempre sen nada pedir. Por iso se merecía esta homenaxe e se cadra moitas máis.
Tamén estivo algún compañeiro da súa outra vida pre-xornalística cando foi profesor no colexio San Fermín é no Montesol. Alí onde coñeceu á súa muller cando era aínda unha alumna repetidora e rebelde da que el se namorou (aínda que iso xa é outra historia).
Case case me esquezo da súa familia, a súa muller Susi que tamén organizou, a súa filla e o seu fillo Jimmy que tanto xogou con nós na delegación (ó fútbol no corredor) cando se ía o xefe, e que aínda que non se lembre logo sentaba caladiño coa súa merenda e a súa coca-cola a facer os deberes de relixión ou os que tocasen. Qué marabillosa relación tiña co seu pai. E agora os seus netos que tan feliz o fixeron, tanto que volveu poñer fotos persoais na súa mesa da delegación, que seguirá sendo a súa mesa, aínda que agora a use Paco Santos.
E seguro que esquezo a algúns.
Poderíamos ser máis, pero se cadra o sixilo para que fose unha sorpresa, e esta ponte dos mortos evitou que moitos dos que queren a Xaime estivesen alí.
Entre as mesas estaba Alvaro Pino, Gudelj, Cabral, os exceltistas Vicente e Maté ou Alvelo. O exadestrador e futbolista Ramón Carnero.A exdirectora xeral de deporte do bipartito, Marta Souto. O director xerente de Galicia Calidade, Alfonso Cabaleiro ( ex director de Radio Galega e ex-xefe de informativos da TVG). Deixaron gravadas entrañables mensaxes o ex-xogador Patxi Salinas é o inesquecible adestrador e xogador, Eduardo, Toto Berizzo, tamén andaba entre as mesas o ex-xogador do Celta dos 70, Paco Doblas.
Os seus compañeiros de deportes Terio Carrera ( TVG), Jacobo Buceta( Radio Vigo), ou Antonio Estévez ( COPE) ou Paco Santos da Radio Galega, e Óscar Suárez, TVG, o exdirector de TVE en Galicia, Octavio Rodríguez, o exdirector da Radio Galega Virgilio Costas. Os seus compañeiros da Radio Galega: Mar Novás, Teresa Comesaña, Remedios Mera, ou Xosé Manuel Pérez.
Nós os da tele que compartimos con el tan bos momentos na delegación de Vigo en Gran Vía 6. Salientando especialmente á produtora Myriam Yáñez que organizou o evento con Begoña Vázquez, a das peñas. Tamén houbo moita xente das peñas e do xornalismo en xeral como o seu tamén compañeiro da RG en Vigo, Xosé Lois Portela. A exdirectora da Radio Galega, Rosa Martínez e o actual xefe de informativos da RG, Alejandro López ou a xornalista Isabel Losada. E todo porque Xaime o merecía. Mestre de recuas de Xornalistas deportivos nunca dicía que non. Entro para Radio Euskadi ou para Castela-A Mancha.
Xaime tirou quilómetros de cable por eses campos de Deus, e defendeu a camiseta azul como un xogador máis, algo que non é demasiado fácil ás veces na nosa empresa.
Nun ofício cheo de soberbios, engreídos, estrelas fugaces, estrelas caídas e por caer, a Xaime nunca lle caeron os aneis por explicar a ignorantes coma min por qué o Celta A pode xogar co Levante B, cousa que non cabía no meu maxín.
Moito nos axudou Xaime sempre cun sorriso, sempre sen nada pedir. Por iso se merecía esta homenaxe e se cadra moitas máis.
Tamén estivo algún compañeiro da súa outra vida pre-xornalística cando foi profesor no colexio San Fermín é no Montesol. Alí onde coñeceu á súa muller cando era aínda unha alumna repetidora e rebelde da que el se namorou (aínda que iso xa é outra historia).
Case case me esquezo da súa familia, a súa muller Susi que tamén organizou, a súa filla e o seu fillo Jimmy que tanto xogou con nós na delegación (ó fútbol no corredor) cando se ía o xefe, e que aínda que non se lembre logo sentaba caladiño coa súa merenda e a súa coca-cola a facer os deberes de relixión ou os que tocasen. Qué marabillosa relación tiña co seu pai. E agora os seus netos que tan feliz o fixeron, tanto que volveu poñer fotos persoais na súa mesa da delegación, que seguirá sendo a súa mesa, aínda que agora a use Paco Santos.
E seguro que esquezo a algúns.
miércoles, 31 de octubre de 2018
A gota malaia do Mosteiro de Oia
Entre as múltiples etapa do Mosteiro de Oia hai unha que todo o mundo quere esquecer: cando foi cárcere ou campo de concentración franquista como o vello colexio dos xesuítas na Guarda
Alí no Mosteiro propiedade agora da Vasco Gallega, antes dos Bouso aínda se pode ver o lugar onde torturaban coa " gota malaia" ós presos repúblicanos que alí había.
Alí no Mosteiro propiedade agora da Vasco Gallega, antes dos Bouso aínda se pode ver o lugar onde torturaban coa " gota malaia" ós presos repúblicanos que alí había.
martes, 30 de octubre de 2018
A dixitalización
A chegada do curso político pegou forte na nosa empresa. Cambio de quendas, cambio de programa de escritura e cambio do programa de edición. Moi forte todo a un tempo.
Redúcense inicialmente os labores dos imprescindibles editores de vídeo e satúrase ós xornalistas con cen mil tarefas máis, anodinas, mecánicas e absurdas; semella que o de menos é redactar.
Primeiro pos o texto en negra, se non o programa no o recibe, logo tes que pódelo verde cando remates de ler. Antes pechas o programa e logo o volves a abrir noutro ordenador, senón o sistema se bloquea.
Primeiro pos os rótulos a man , logo pos os rótulos no sistema, senón o sistema se bloquea.
Tes que indicar a duración, senón o software se aturulla.
Logo tes que poñerlle o pé de saída máis cinco, aínda que sempre é máis cinco.
Terás que volver ó vídeo ver onde entra a entrevista e indicá-lo no menú é darlle unha duración estimada, senón o vídeo satura.
Terás que engadir un segundo por diante e cinco por detrás, senón o sistema se para.
Logo terás que revisar os audios aínda que non teñas idea, porque senón igual non se escoitan.
Mentres o operador se aburre e se consume mirando para ti, tentarás enviar o vídeo e asegurarte de que sae, porque claro senón o vídeo non entrará.
Durante o proceso deberás estar pendiente de poñer na escaleta:preparado|listo|xa / en montaxe ou a nai que te paríu.
Logo de envialo, chama a que refresquen, e cambias o texto de color, non sexa que o presentador se colapse ou o sistema se bloquee. Pero aínda te ha de dar tempo de transcribir as entrevistas por se acaso algún xordo está a ver o telexornal.
Todo é moi importante sí. Se esqueces calquera paso o vídeo pódese ir ó carallo; aínda te pode dar tempo de subir ó vídeo á web. Neste tempo é moi importante internet.
E nós? Non somos importantes? Non nos imos saturar, bloquear,esquecer, aturrullar, etc, etc.
E qué farán os técnicos de son, os de vídeo, os produtores, os grafistas, os printeiros é demais?
Cánto tempo aguantaremos así?
Redúcense inicialmente os labores dos imprescindibles editores de vídeo e satúrase ós xornalistas con cen mil tarefas máis, anodinas, mecánicas e absurdas; semella que o de menos é redactar.
Primeiro pos o texto en negra, se non o programa no o recibe, logo tes que pódelo verde cando remates de ler. Antes pechas o programa e logo o volves a abrir noutro ordenador, senón o sistema se bloquea.
Primeiro pos os rótulos a man , logo pos os rótulos no sistema, senón o sistema se bloquea.
Tes que indicar a duración, senón o software se aturulla.
Logo tes que poñerlle o pé de saída máis cinco, aínda que sempre é máis cinco.
Terás que volver ó vídeo ver onde entra a entrevista e indicá-lo no menú é darlle unha duración estimada, senón o vídeo satura.
Terás que engadir un segundo por diante e cinco por detrás, senón o sistema se para.
Logo terás que revisar os audios aínda que non teñas idea, porque senón igual non se escoitan.
Mentres o operador se aburre e se consume mirando para ti, tentarás enviar o vídeo e asegurarte de que sae, porque claro senón o vídeo non entrará.
Durante o proceso deberás estar pendiente de poñer na escaleta:preparado|listo|xa / en montaxe ou a nai que te paríu.
Logo de envialo, chama a que refresquen, e cambias o texto de color, non sexa que o presentador se colapse ou o sistema se bloquee. Pero aínda te ha de dar tempo de transcribir as entrevistas por se acaso algún xordo está a ver o telexornal.
Todo é moi importante sí. Se esqueces calquera paso o vídeo pódese ir ó carallo; aínda te pode dar tempo de subir ó vídeo á web. Neste tempo é moi importante internet.
E nós? Non somos importantes? Non nos imos saturar, bloquear,esquecer, aturrullar, etc, etc.
E qué farán os técnicos de son, os de vídeo, os produtores, os grafistas, os printeiros é demais?
Cánto tempo aguantaremos así?
domingo, 28 de octubre de 2018
Liga de veteranas
Hoy empiezo una nueva serie. Aquí contaré la vida de esas personas anónimas que es muy interesante y yo creo que debe ser contada. Las grandes verdades se dicen en la intimidad, las grandes historias se cuentan en voz baja. Y algunas saldrán aquí.
Es la vida de las personas que a veces me cuentan , allí por los caminos que yo voy. Son mis “ personajes en busca de autor” y por el camino me han encontrado a mí. Yo escribiré su historia.
Y la de hoy es la de “ Veterana”.
Veterana tiene nombre de brandy pero ni lo es, ni tiene que ver con Osborne.
Ella lo es porque ya juega en otra liga; la liga de veteranas. Está en otra dimensión, ella ya sí, ha olvidado los cuentos de princesas y de ilusión, ya sabe que la vida no es así.
Veterana vive un “matrimonio blanco” que en sus inicios no fue.
Quiere a su marido, pero ya de otra manera.
A mí me recuerda a Olvido Hormigos, aunque yo creo que ella no es tan voraz. Desborda energía por cada poro, a pesar de haber tenido una vida dura.
Se mueve como yo, entre lo más alto y lo más bajo; un día en la Herrería de Vigo, o en el Vao de Pontevedra y al otro en el Casino o en el Club Financiero o en el Club de Campo. Se mueve por estos sitios como un personaje más, siempre sin desentonar; y nunca se deja llevar.
Sabe nadar a contracorriente, sabe lo que quiere y cómo conseguirlo, o por lo menos lo intenta y a veces lo consigue. 😘
Es la vida de las personas que a veces me cuentan , allí por los caminos que yo voy. Son mis “ personajes en busca de autor” y por el camino me han encontrado a mí. Yo escribiré su historia.
Y la de hoy es la de “ Veterana”.
Veterana tiene nombre de brandy pero ni lo es, ni tiene que ver con Osborne.
Ella lo es porque ya juega en otra liga; la liga de veteranas. Está en otra dimensión, ella ya sí, ha olvidado los cuentos de princesas y de ilusión, ya sabe que la vida no es así.
Veterana vive un “matrimonio blanco” que en sus inicios no fue.
Quiere a su marido, pero ya de otra manera.
A mí me recuerda a Olvido Hormigos, aunque yo creo que ella no es tan voraz. Desborda energía por cada poro, a pesar de haber tenido una vida dura.
Se mueve como yo, entre lo más alto y lo más bajo; un día en la Herrería de Vigo, o en el Vao de Pontevedra y al otro en el Casino o en el Club Financiero o en el Club de Campo. Se mueve por estos sitios como un personaje más, siempre sin desentonar; y nunca se deja llevar.
Sabe nadar a contracorriente, sabe lo que quiere y cómo conseguirlo, o por lo menos lo intenta y a veces lo consigue. 😘
sábado, 27 de octubre de 2018
La Revolución de Octubre
La Revolución de Octubre o de los lazos amarillos fracasó. A veces pienso que si en la España del siglo XX hubiese habido una Revolución Francesa se le habría aplicado un 155 o una Guerra Civil y seríamos felices con el Despotismo Ilustrado, o el Absolutismo. Aquí mayo del 68 se habría convertido en julio del 36, y Dannie el Rojo en Primo de Rivera el azul. Los Claveles da " otra revoluçao" estarían plantados en la Plaza de Salazar y los hijos de los Capitanes de Abril estarían buscando a sus padres y a sus abuelos por las cunetas. Si el mundo fuese España Yugoslavia seguiría unida y Checoslovaquia también, y quizás la antigua URSS.
Habría una Fundación Lennin, otra Mussolini y Hitler y sus descendientes estarían enterrados en una cripta de la Catedral de Colonia.
Los nietos de Ceaucescu tendrían su propio Meirás y una chimenea de Castillo de Drácula en su adosado; qué extraño sería el mundo si se pareciese a España.
Habría una Fundación Lennin, otra Mussolini y Hitler y sus descendientes estarían enterrados en una cripta de la Catedral de Colonia.
Los nietos de Ceaucescu tendrían su propio Meirás y una chimenea de Castillo de Drácula en su adosado; qué extraño sería el mundo si se pareciese a España.
domingo, 21 de octubre de 2018
Suscribirse a:
Entradas (Atom)
