As ostras e A Pedra, o Vigo dos nosos pais

Estamos estragando o legado dos nosos pais.
Toda España sabía que Vigo tiña un mercado de produtos que viñan do mar, fóra da norma legal, do estraperlo quizais
A Pedra, as ostras. Onde alí nos cincuenta as nosas avoas ían por café ou penicilina. Onde logo os nosos pais foron a por tabaco ou transistores. Nos últimos tempos todo iso se perdeu. A Pedra case pechou. Todo o que se vendía alí véndese agora nos mercados de Bouzas, de San Cosme ou Cerveira; un pouco máis lonxe, pero todo segue igual...

Constitución endomorfa e endeble

Unha monarquía corrupta, con dous reis e tres raíñas: a emérita, a demérita, e noiva ocasional do Juancarlos. Unha monarquía legada e deseñada pola “ momia” que así lle chaman os seus netos tamén. Un estado coas costuras rotas en Cataluña e políticos nos cárceres e fuxidos. Un estado autista ó que non lle gusta que votemos: monarquía/república; español/catalán.
Uns partidos políticos que unha vez votados esquecen a quen os votou. España é así!

O último hippie das Cíes

Nas últimas horas o corpo de Germán Luaces pasou polo Tanatorio Vigomemorial. A previsión era incineralo. Os seus amigos queren que repouse nas Cíes na illa do Faro onde tan feliz foi. Onde pasou os seus últimos anos entre o hippismo e a bohemia. Eu non o coñecín creo. E ben que me apena, sí debín coñecer ó outro veterano das Cíes: Pichocho, que segundo lembro tiña algúna arranques de mal humor. Pero din que Germán, o de Casa Chuco tiña moi bo humor e gustaba de compartir. Foise ós 54 anos. Deixando un fondo pesar. Germán é o noso Man de Camelle. O noso " Chanchillo" (de Donosti) ou alguén que todos os amantes das Illas galegas coñecen. Cando morreu o Gringo eu tamén quedei impactada, coñecino máis, era un tipo especial: un fóra do sistema como moitos outros. O límite de un eran os piares da autoestrada, o límite de Germán eran as súas illas e o propio océano.
Oxalá haxa un sitio para el naquel lugar que o fixo tan feliz.

O Romano de Serafín Avendaño

Perpendicular a Rosalía De Castro,Areal e García Barbón está a rúa Serafín Avendaño. Un vial polo que pelexan o porto, RENFE e o concello de Vigo.
Ninguén a quere arranxar e seica todos teñen competencias sobre ela. Agora hai quen di que apareceu unha tumba dun romano no medio do vial. Haberá que facer prospeccións. Disque o romano xace alí na “ calzada” desde hai vinteún séculos entre a vella fábrica de Alonso é o Coffe Land. Alí repousa tranquilo e non sabemos se estará só. Os arqueólogos van ver se ten “colegas” pero só nese treito do vial desde a fonte luminosa ata a estación de Guixar. Houbo présas por inaugurar o treito inicial entre o CluFi e a fonte cibernética.E do que haxa alí abaixo: “ qué sabe nadie....🎼🎼🎼”!

Burning - Una noche sin ti. En directo, Madrid 1990

 Ayer viendo Cuéntame, esta canción me dislocó. Me llevó a la ciudad en la que yo estudié, al barrio de San Juan. Creo que el concierto fue en el “ Conocerte es amarte baby” alucinante eh? Pero eran los 80+10 y los nombres eran así.

Mi vecino Txiqui tenía un grupo que hacía versiones de los Burning, y allí nos pilló. Aquella noche Txiqui, un filósofo de la noche de los que decía: “ tía es que voy por estratos” se cogió un colocón del quince más dos con un cóctel de pastillas que casi lo funde a negro. En aquel pasillo de aquel bar nos cruzamos a media facultad. Hubo ataques sorpresa dignos de un documental de Félix Rodríguez de la Fuente sobre el apareamiento y la noche acabó como muchas más.

Con o sin vaselina

Hay gente que te las hace por delante y hay gente que te las hace por detrás. Con y sin vaselina. Hay gente que hace de todo y no se le critica. Y hay gente que comete un mínimo error y se le acribilla.
Hay gente que a pesar de su egoísmo y de cuidar su culo con mimo y esmero nadie le critica.

Historia del Tranvía en Vigo