Muchos en Vigo saben quién mató a Déborah Fernández Cervera. Era una persona que tenía una relación con ella y que la policía investigó. Muchos saben su nombre y sus apellidos, uno de ellos compuesto.
La pena es que no haya tantas pruebas físicas como exige la legislación española para meterlo en la cárcel.
La pena es que esta persona haya estado tan bien asesorada desde el minuto uno que llamó a su padre y luego a su excelente abogado. La pena es que ese abogado y quizás otras personas le ayudasen a construir una falsa escena post crimen con ADN, ( semen ) de otra persona. La pena es que tuviesen asesoramiento, cobertura e incluso un gran equipo de congelación o refrigeración donde se pudo conservar el cuerpo de Déborah durante varios días antes de dejarla tirada en una cuneta de O Rosal.
La pena es también que prosperase la denuncia del supuesto culpable al policía que le investigaba y se abortase? la investigación.
Ahora todo es más difícil. 17 años después. Pero también es muy difícil para su familia cruzarse con su supuesto asesino que sigue alegremente con su vida mientras el cuerpo de Déborah yace en Pereiró.
domingo, 17 de marzo de 2019
miércoles, 13 de marzo de 2019
Amnesia selectiva
Onte 12 de marzo de 2019 cumpríronse tres anos do brutal atropelo dos ciclistas na estrada entre Baiona e A Guarda. Dúas persoas morreron : Ñito e Diego, outro o profesor universitario e coido que catedrático: José Antonio Vilán perdeu moitas das súas capacidás*. Grazas a Deus segue vivo e medianamente ben grazas á teima e ós coidados da súa familia.
Foron arrolados por un empresario en todoterreo que circulaba a gran velocidá*. Superaba a permitida, e quén lle pasaría o psicotécnico ós 88 anos.? Non os víu, ou non os quixo mirar. Matou dúas persoas, a outra destrozoulle a vida. Moitos outros nunca esquecerán aquel escenario: as bicis esmagadas, os móbiles tamén, os amigos mortos ou graves.
O vello parou pero pasou deles. Baixou do coche e increpounos
Non chamou ó 112 nin deixou o seu móbil para chamar. Non parou para chamar nin na gasolineira nin no primeiro bar, nin no segundo. Só nun dun amigo del e tampouco chamou a unha ambulancia, nin ó 112 nin ó SOS, chamou a un seu amigo da policía local por ver de salvar o seu.
Houbo moitos outros feridos. Un deles foi Javier. Él espertou un 12 de marzo ó mediodía de hai tres anos nun cuarto do Hospital Cunqueiro.
-Abraiado pregúntoulle á súa muller: Por qué estou aquí?
- Tiveches un accidente coa bicis.
-Non, que eu non coa bici saín.
Esquecera todo. Tivéronlle que contar qué pasou.
Os seus psicólogos recoméndanlle qu fale dos seus “ aprendidos recordos “ para cando lembre de verdá*
Mentres segue con medicación, e mirando para adiante, pero ás veces ten que recuar. Cada vez que hai un recurso que dilata o proceso xudicial, cada vez que un estamento xudicial di que non houbo omisión do deber de socorro
Oxalá teñan sorte! Porque ben que a merecen!
Foron arrolados por un empresario en todoterreo que circulaba a gran velocidá*. Superaba a permitida, e quén lle pasaría o psicotécnico ós 88 anos.? Non os víu, ou non os quixo mirar. Matou dúas persoas, a outra destrozoulle a vida. Moitos outros nunca esquecerán aquel escenario: as bicis esmagadas, os móbiles tamén, os amigos mortos ou graves.
O vello parou pero pasou deles. Baixou do coche e increpounos
Non chamou ó 112 nin deixou o seu móbil para chamar. Non parou para chamar nin na gasolineira nin no primeiro bar, nin no segundo. Só nun dun amigo del e tampouco chamou a unha ambulancia, nin ó 112 nin ó SOS, chamou a un seu amigo da policía local por ver de salvar o seu.
Houbo moitos outros feridos. Un deles foi Javier. Él espertou un 12 de marzo ó mediodía de hai tres anos nun cuarto do Hospital Cunqueiro.
-Abraiado pregúntoulle á súa muller: Por qué estou aquí?
- Tiveches un accidente coa bicis.
-Non, que eu non coa bici saín.
Esquecera todo. Tivéronlle que contar qué pasou.
Os seus psicólogos recoméndanlle qu fale dos seus “ aprendidos recordos “ para cando lembre de verdá*
Mentres segue con medicación, e mirando para adiante, pero ás veces ten que recuar. Cada vez que hai un recurso que dilata o proceso xudicial, cada vez que un estamento xudicial di que non houbo omisión do deber de socorro
Oxalá teñan sorte! Porque ben que a merecen!
martes, 12 de marzo de 2019
90-60-90
Qué cadena de TV española le pide a las periodistas presentadoras que con el currículum envíen una foto de cuerpo entero y sus medidas?
Sicarios informativos
Ellos siempre dicen que sí. Obedecen al poder. Nunca cuestionan. Obligan y cuestionan a los demás. Delatan y se chivan. Usan cualquier espalda y cualquier cabeza como peldaño. Y de momento no les va del todo mal a estos vasallos del poder.
lunes, 11 de marzo de 2019
domingo, 10 de marzo de 2019
BARRICADA 1997 EN BLANCO Y NEGRO VIDEOCLIP OFICIAL [BARRICADA 1997 - SAL...
Os acordáis? Aquellos bares largos de la universidad, con salidas a dos calles. Podías entrar por una y salir por otra. Casi siempre las mismas canciones a las mismas horas: todo el disco del Último de la Fila en La Granja y siempre Siniestro Total y Barricada. Eran nuestros himnos y lo siguen siendo hoy.
Aquellos bares con sus nombres, o sin ellos como el Bar Bar también con dos entradas o salidas por el Labrit era una. Y hoy una canción de la radio me ha llevado hasta allí.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)