Despeinado y vestido de pobre! Así vuelve hoy Pablo Iglesias.
Sí se puede decir que siempre vas a vivir en Vallecas y establecerte en Galapagar a la primera de cambio. Sí se puede ir de feminista pero promocionar sólo a las mujeres que tienen una relación contigo.
Sí se puede hablar de todos los compañeros trabajadores pero tener en una caseta exterior como si fuesen canes a los funcionarios que protegen tu vivienda.
sábado, 23 de marzo de 2019
viernes, 22 de marzo de 2019
jueves, 21 de marzo de 2019
O último “single”
Moito se fala dos escarpíns mortos en combate que desaparecen na lavadora sen dicir adeus.
Pero qué pasa cos pendentes?
A min desaparécenme máis. Son efémeros, son volátiles, son libres, son de vida alegre. E ás veces se van. Outras veces avisan: titilan, móvense caen preto ou lonxe de min; e alguén mos devolve.
Pero ai deses outros que caen nun ascensor, nunha leira, nun vello tren... eses non volverán!
martes, 19 de marzo de 2019
Louboutin, NH y prostitución
Esta semana fui en Pontevedra al juicio del millonario luso acusado de intentar matar a su mujer en el NH Collection de Vigo.
No sé por qué estrategia procesal uno de los abogados le preguntó a la supuesta víctima si el día que llegaron a Vigo y fueron a pasear a Samil ella llevaba unos Louboutin; sí esos de suela roja insistía la abogada. Nunca supe por qué.
Lo que sí parecía claro es por qué el abogado de él le insistía en preguntarle cómo la conoció.
En una página de contactos amplios * contestó. Dando a entender que estaba en un catálogo de prostitución.
La jueza no les dejó continuar. No sigan por ahí. Ya sé por dónde van. Lo he leído en su escrito y eso no tiene qué ver.
Quizás le debió decir si no le gustan las señoras de catálogo no las busque, no quede con ellas y menos para casar.
Pero no le dijo más. Lo que nos interesaba a todos es por qué la quiso matar.
Y ahí la respuesta era la compensación del seguro de vida: unos doscientos mil; y muerta ésta a buscar otra mujer por catálogo, que aquí todo se puede comprar...
No sé por qué estrategia procesal uno de los abogados le preguntó a la supuesta víctima si el día que llegaron a Vigo y fueron a pasear a Samil ella llevaba unos Louboutin; sí esos de suela roja insistía la abogada. Nunca supe por qué.
Lo que sí parecía claro es por qué el abogado de él le insistía en preguntarle cómo la conoció.
En una página de contactos amplios * contestó. Dando a entender que estaba en un catálogo de prostitución.
La jueza no les dejó continuar. No sigan por ahí. Ya sé por dónde van. Lo he leído en su escrito y eso no tiene qué ver.
Quizás le debió decir si no le gustan las señoras de catálogo no las busque, no quede con ellas y menos para casar.
Pero no le dijo más. Lo que nos interesaba a todos es por qué la quiso matar.
Y ahí la respuesta era la compensación del seguro de vida: unos doscientos mil; y muerta ésta a buscar otra mujer por catálogo, que aquí todo se puede comprar...
domingo, 17 de marzo de 2019
Déborah Fernández Cervera, toda la verdad
Muchos en Vigo saben quién mató a Déborah Fernández Cervera. Era una persona que tenía una relación con ella y que la policía investigó. Muchos saben su nombre y sus apellidos, uno de ellos compuesto.
La pena es que no haya tantas pruebas físicas como exige la legislación española para meterlo en la cárcel.
La pena es que esta persona haya estado tan bien asesorada desde el minuto uno que llamó a su padre y luego a su excelente abogado. La pena es que ese abogado y quizás otras personas le ayudasen a construir una falsa escena post crimen con ADN, ( semen ) de otra persona. La pena es que tuviesen asesoramiento, cobertura e incluso un gran equipo de congelación o refrigeración donde se pudo conservar el cuerpo de Déborah durante varios días antes de dejarla tirada en una cuneta de O Rosal.
La pena es también que prosperase la denuncia del supuesto culpable al policía que le investigaba y se abortase? la investigación.
Ahora todo es más difícil. 17 años después. Pero también es muy difícil para su familia cruzarse con su supuesto asesino que sigue alegremente con su vida mientras el cuerpo de Déborah yace en Pereiró.
La pena es que no haya tantas pruebas físicas como exige la legislación española para meterlo en la cárcel.
La pena es que esta persona haya estado tan bien asesorada desde el minuto uno que llamó a su padre y luego a su excelente abogado. La pena es que ese abogado y quizás otras personas le ayudasen a construir una falsa escena post crimen con ADN, ( semen ) de otra persona. La pena es que tuviesen asesoramiento, cobertura e incluso un gran equipo de congelación o refrigeración donde se pudo conservar el cuerpo de Déborah durante varios días antes de dejarla tirada en una cuneta de O Rosal.
La pena es también que prosperase la denuncia del supuesto culpable al policía que le investigaba y se abortase? la investigación.
Ahora todo es más difícil. 17 años después. Pero también es muy difícil para su familia cruzarse con su supuesto asesino que sigue alegremente con su vida mientras el cuerpo de Déborah yace en Pereiró.
miércoles, 13 de marzo de 2019
Amnesia selectiva
Onte 12 de marzo de 2019 cumpríronse tres anos do brutal atropelo dos ciclistas na estrada entre Baiona e A Guarda. Dúas persoas morreron : Ñito e Diego, outro o profesor universitario e coido que catedrático: José Antonio Vilán perdeu moitas das súas capacidás*. Grazas a Deus segue vivo e medianamente ben grazas á teima e ós coidados da súa familia.
Foron arrolados por un empresario en todoterreo que circulaba a gran velocidá*. Superaba a permitida, e quén lle pasaría o psicotécnico ós 88 anos.? Non os víu, ou non os quixo mirar. Matou dúas persoas, a outra destrozoulle a vida. Moitos outros nunca esquecerán aquel escenario: as bicis esmagadas, os móbiles tamén, os amigos mortos ou graves.
O vello parou pero pasou deles. Baixou do coche e increpounos
Non chamou ó 112 nin deixou o seu móbil para chamar. Non parou para chamar nin na gasolineira nin no primeiro bar, nin no segundo. Só nun dun amigo del e tampouco chamou a unha ambulancia, nin ó 112 nin ó SOS, chamou a un seu amigo da policía local por ver de salvar o seu.
Houbo moitos outros feridos. Un deles foi Javier. Él espertou un 12 de marzo ó mediodía de hai tres anos nun cuarto do Hospital Cunqueiro.
-Abraiado pregúntoulle á súa muller: Por qué estou aquí?
- Tiveches un accidente coa bicis.
-Non, que eu non coa bici saín.
Esquecera todo. Tivéronlle que contar qué pasou.
Os seus psicólogos recoméndanlle qu fale dos seus “ aprendidos recordos “ para cando lembre de verdá*
Mentres segue con medicación, e mirando para adiante, pero ás veces ten que recuar. Cada vez que hai un recurso que dilata o proceso xudicial, cada vez que un estamento xudicial di que non houbo omisión do deber de socorro
Oxalá teñan sorte! Porque ben que a merecen!
Foron arrolados por un empresario en todoterreo que circulaba a gran velocidá*. Superaba a permitida, e quén lle pasaría o psicotécnico ós 88 anos.? Non os víu, ou non os quixo mirar. Matou dúas persoas, a outra destrozoulle a vida. Moitos outros nunca esquecerán aquel escenario: as bicis esmagadas, os móbiles tamén, os amigos mortos ou graves.
O vello parou pero pasou deles. Baixou do coche e increpounos
Non chamou ó 112 nin deixou o seu móbil para chamar. Non parou para chamar nin na gasolineira nin no primeiro bar, nin no segundo. Só nun dun amigo del e tampouco chamou a unha ambulancia, nin ó 112 nin ó SOS, chamou a un seu amigo da policía local por ver de salvar o seu.
Houbo moitos outros feridos. Un deles foi Javier. Él espertou un 12 de marzo ó mediodía de hai tres anos nun cuarto do Hospital Cunqueiro.
-Abraiado pregúntoulle á súa muller: Por qué estou aquí?
- Tiveches un accidente coa bicis.
-Non, que eu non coa bici saín.
Esquecera todo. Tivéronlle que contar qué pasou.
Os seus psicólogos recoméndanlle qu fale dos seus “ aprendidos recordos “ para cando lembre de verdá*
Mentres segue con medicación, e mirando para adiante, pero ás veces ten que recuar. Cada vez que hai un recurso que dilata o proceso xudicial, cada vez que un estamento xudicial di que non houbo omisión do deber de socorro
Oxalá teñan sorte! Porque ben que a merecen!
Suscribirse a:
Entradas (Atom)