Manu Chao - Me llaman calle

Te pareces muy poco a las mujeres del vídeo y es una pena. Con tu acento porteño de club de polo tan lejos de la realidad.Muy de Puerto Madero y de Palermo. De Oxford a Holanda y de palacios al Parque Güel o a la casa de Arcadi, deberías haberte hecho de Vox, te pega más es el partido de las pijas. De las que nunca tienen que decir que no ni una sola vez porque nadie se atreve con ellas, porque tendrían encima a todos los villarejos que el mundo han sido.
Porque ellas no van en metro, ni vuelven a las cinco solas, ni trabajan sin seguro aguantando las babas de un jefe, por eso le salen tan bien esas sentencias tan guays y tam cuquis y tan de club de campo.
Ay Caye, qué cuqui! Que no quieras un día decir que no y te quedes sin palabra, que no encuentres enfrente a algún loco que se crea que lo estabas deseando; porque entonces a lo mejor no encuentras a nadie que te defienda a capa y Espada!

No Me Toques Las Palmas Que Me Conozco - Maria Isabel

Efferalgán con ginebra

 No le quedaba tónica a la gogó senior de Pachá en la caravana y se acordó de sus buenas épocas de cuando tenía muy pocos años y muy poca pasta y se puso un efferalgán con ginebra, para la resaca le sentaría bien.

Aquellos días

En aquellos días estuvimos pendientes del teléfono, todo el rato. Siempre había alguna sorpresa!

Serenidad

Tener el alma tranquila. Saber lo que puedes esperar de cada persona. Verlos venir desde lejos. Decidir que no vas a oír más excusas y sentir paz, mucha paz. De estar dónde y con quien quieres. Con quien sí vale la pena!

Un cárcere franquista cheo de historia

Patio das Laranxeiras.

Claustro de Oia

                                           Celas dos monxes primeiro  e dos presos republicanos durante o franquismo.

  

Este é o Mosteiro  Santa María de Oia entre Baiona e A Guarda desde esta semana santa pódese visitar por cinco euros con guía en inglés, galego e castelán, reservando na web: :mosteirodeoia.com. Semella que comeza una nova etapa neste cenobio que desde o século XII aguantou ataques berberiscos, o terremoto de Lisboa e un tsunami local ó mesmo tempo, do que só se salvou grazas ás artes construtivas do Císter. É o único mosteiro cisterciense pegado ó océano atlántico. Cando se construíu gozou dun dos tres peiraos fortificados de Galicia: coa Coruña,e Baiona.

Por aquí pasaron as tropas de Napoleón e tamén moitos nobres europeos que facían o camino portugués pola costa. Nos mellores tempos chegou a ter cento vinte monxes, tamén tivo só dezaoito e chegou a acoller a tres mil presos políticos cando foi campo de concentración franquista. O seus monxes foron artilleiros e tiñan una gran botica con moitas especies que recollían da súa propia horta. Algunha especie de fento curativo que agora campa xigante polos montes da zona trouxérono de Australia tiñan gran poder cicatrizante. Alí tamén se cultivou planetaria contra a gripe.Algún espectador avezado aínda as pode descubrir.

No mosteiro tamén se vivíu a  revolta irmandiña.

Os monxes foron pioneiros na cría de cabalos de monte e nos primeiros curros grazas a un privilexio dado polo rei.

Moitos destes capítulos da súa historia están documentados nos libros que apareceron na súa biblioteca en Códices e Tumbos ou mesmo libros de receitas repartidos por bibliotecas e museos de toda España.

É unha construcción románica con fachada barroca.Nos peores tempos sufríu incendios e expolios, moitas das súas pedras foron roubadas e algunas mesmo con inscricións campan nas cortes ou nas casas dalgúns veciños.

Do tempo franquista aquí houbo presos cataláns, mallorquíns e asturianos, non foi dos peores campos porque disque aquí non se asasinaba a ninguén aínda que algún viron a tortura da gota malaia. Os presos daquel tempo deixaron a súa pegada nos vellos muros de xeso. Son debuxos de calendarios, de comida, ou dos avións da Lexión Cóndor da guerra do 36, a primeira vez que a aviación participaba nunha confrontación bélica en España. Todos eses debuxos vanse conservar grazas á sensibilidade e delicadeza da nova propiedade: os propietarios da consignataria Vasco Gallega.

Este verán vaise abrir para concertos e eventos. A reconstrucción do vello cenobio está paralizada. O concello só quere permitir 38 cuartos e as obras requiren un investimento de once millóns de eurso.

A propiedade quere  que lle permitan facer  setenta e oito cuartos e un pequeno talaso,  e vinte vivendas no perímetro na zona da Riña.O proxecto global suporía un inestimento en Oia de vinte e nove millóns de euros. Mentres non hai acordo o mosteiro xace deitado fronte ó mar como una balea ferida. Decidan vostedes qué facer.

O que non sae nas noticias

O venres morreu Chema en Beluso. Era un ionqui "pijo de Bueu. Morreu calcinado no chalet que fixeran os seus pais. Se cadra por mor dunha cabicha mal apagada. Vivía con dous cans, un grande e outro pequeno Satán que conseguíu fuxir. Chema bebía de máis e cobraba unha pequena pensión. Ós seus veciños non lles estranou a presenza da Garda Civil sempre vivíu rodeado de conflitos.
Nado no País Vasco onde o seu pai foi patrón de pesca, alá residen todos os seus irmáns, un deles xuíz.
Os seus problemas coas drogas e a aposta da súa nai polo fillo fixo que os seus pais se separasen.
Dínolo en voza baixa pero moitos respiran hoxe máis tranquilos na parroquia de Beluso.