Leccións

Hai xa ben de anos que non estou nin na escola, nin na Universidade, que nin sequera estudo, e porén non deixo de recibir leccións. Sen as pedir: leccións de ética, leccións de vida ( de xente incluso que ten menos anos ca min).
O caso é que o nivel de soberbia e de falsa superioridade desas persoas que andan pola vida dando leccións dáme moito noxo.
O que deberían é de dar exemplo: exemplo de humildade, de solidariedade, de categoría humana,saber poñerse no lugar dos demais e recoñecer os seus múltiples erros.
Non esixir ós demais o que eles non fan, e non falar dunha falsa ética que só lles vale para conqueri-los seus obxectivos laborais e políticos e que unha vez conqueridos desaparece de vez.
Para todos aqueles que cren que o saben todo e que teñen razón sempre, só lles pido unha cousa, que a min non mo conten que non me importa. Que eu tamén teño unha verdade, que tamén considero inamobible e absoluta e que non quero sabe-la súa. Eu pola contra non vou darlles a miña lección.

O sofá, clave das relacións de parella

O sofá é unha das pezas esenciais dun fogar que se precie de selo. É un dos primeiros mobles que se adquiren para unha casa,se cadra logo da cama. Aínda que un sofá tamén serve para durmir e derivados.
Nos sofás desenvólvense as mellores escenas da vida cotiá do relax das parellas; tamén as discusións sobre o espazo ocupado ou polo o mando.
Hainos con forro pra que non se estraguen, con manta por se vai frío, con chaise longe por se presta estarricarse ou botar unha soneca.
O mito dos homes enviados a durmir ó sofá non parece ser tal. A maior parte deles van pró sofá motu propio pra non escoitar ó neno que chora, pra mazarse a ver a tele ata altas horas da madrugada ou pra non aturar a unha muller demasiado intensa que lle coma a cabeza horas antes de durmir. o sofá tamén agocha unha fuxida da comunicación, un aillamento.
O último caso que coñecín de home que durmía nun sofá porque lle prestaba, porque traballaba a quendas e non se afacía a durmir acompañado ou por qué sabe Deus qué,foi abandonado pola súa compañeira, farta desa non conversa, desa non relación, desa falta de agarimo antes de pecha-los ollos.
E el foise abofé que sí. Apenas levou nada da casa,nin a tele, nin a cámara, nin o ordenador. Pero aquel sofá preside agora a súa nova casa, onde outra compañeira o escoita roncar desde o cuarto de a lado do salón.

Imaxe de marca

As marcas invádeno todo. Cos seus logotipos, cos seus xeitos e deseños especiais. As marcas gabean polos plotters instalados nas salas de prensa polos micros e polas camisetas dos xogadores, as viseiras das súas mozas ou dos seus pais.Anagramas que campan nos photocalls e nas moscas das pantallas de televisión. A vida é unha marca cada vez máis grande. Fíxadevos senón como medraron os logos dos polos de Lacoste, Burberrys ou Lamartina, La Adolfina....
Sáturannos de vez. Lembrades as camisetas de amarras que inzaron Vigo nos oitenta? Son sustituidas agora polos Quechua do Decathlon nas lonas de praia ou nos polos e xerséis.
A imaxe de marca tamén é unha liña de deseño como o estilo Ikea. A imaxe de marca confúndese; ás veces hai quen pensou algunha vez que un bar se chamaba Keller ou Sprite ou Estrella Galicia, ou un quiosco Faro de Vigo.
Tamén hai quen pensou en Vigo nunha nova liña de mobiliario urbano: "Alcaldía": papeleiras, cinseiros, pulseiras pra non perder o neno na praia, camisetas pra ir á procesión, lonas de adorno, carpas de inauguración, cromas prás rodas de prensa e valos de obra.
Aquí todo é de Alcaldía; agora entendo a creba de Baygar, a mítica empresa vilagarciá de valos de obra...

Le petit prince

"Le petit prince" é un pequeno príncipe soberbio. O pequeno Príncipe do Calvario. Desde cativo en Escolas Nieto xa era un pequeno cabrón. Capaz de aprenderse leccións aínda non explicadas para putear ou vacilar ó profesor.
O petit prince foi quen de vender ó seu mentor Manuel Soto e sacrificalo coa axuda do BNG. Maquiavélico e manipulador "Petit Prince" depurou censos, borrou afiliados e quixo estar sempre aí...
Pero non foi; podrido pola rabia, engreído pola súa capacidade. Petit prince busca sobre todo amolar, e tamén réditos políticos e supoño que económicos.
Coñecedor das cloacas da política, nelas nada e navega aproveitando ás fedorentas augas que as percorren.
Agora Petit Prince busca o seu último chollo, a caixa de Pandora.E levará por diante a quen sexa para conquerilo, enchido de dor, de soberbia e de rabia.

A vixencia de Machado

Roubado de "Campos de Castilla" ,redactado hai case 100 anos e vixente como se fose hoxe:


"El hombre de estos campos que incendia los pinares
y su despojo aguarda como botín de guerra,
antaño hubo raído los negros encinares,
talado los robustos robledos de la sierra.
Hoy ve a sus pobres hijos huyendo de sus lares;
la tempestad llevarse los limos de la tierra
por los sagrados ríos hacia los anchos mares;
y en páramos malditos trabaja, sufre y yerra.
Es hijo de una estirpe de rudos caminantes,
pastores que conducen sus hordas de merinos
a Extremadura fértil, rebaños trashumantes
que mancha el polvo y dora el sol de los caminos.
Pequeño,ágil,sufrido, los ojos de hombre astuto,
hundidos,recelosos,movibles; y trazadas
cual arco de ballesta, en el semblante enjuto
de pómulos salientes, las cejas muy pobladas.
Abunda el hombre malo del campo y de la aldea,
capaz de insanos vicios y crímenes bestiales,
que bajo el pardo sayo esconde un alma fea,
esclava de los sietes pecados capitales.
Los ojos siempre turbios de envidia o de tristeza,
guarda su presa y llora la que el vecino alcanza;
ni para su infortunio ni goza su riqueza;
le hieren y acongojan fortuna y maladanza.
El numen de estos campos es sanguinario y fiero:
al declinar la tarde,sobre el remoto alcor,
veréis agigantarse la forma de un arquero,
la forma de un inmenso centauro flechador.
Veréis llanuras bélicas y páramos de asceta
-no fue por estos campos el bíblico jardín-:
son tierras para el águila, un trozo de planeta
por donde cruza errane la sombra de Caín."


Verdades como puños, vixentes 100 anos despois.

A quinta do Peke

O Peke foi carne de canón desque naceu no Lavadores dos anos 70. O Peke creceu ó coidado dunha avoa e cun irmán maior que frecuentaba o establecemento hoteleiro estatal da marxe dereita da avenida de Madrid da cadea IP ( Institucións Penitenciarias).
O Peke medrou á caloriña do lumpen vigués da Brea, de Penís e do Calvario. Colega da Maradona, do Pulpo de dunha xeración perdida que se agochaba na casa da Ja na Brea Muiñeira. Ós trece anos xa coñeceu a vida de internado: O Avelino Montero de Ourense.
O pequeno dos Martíns Mendoza ten apelido de vello conde portugués, pero a súa vida decorreu entre atracos a bancos e a gasolineiras. Sempre en fuga, polo barrio vello, por Cabral, a tiros na Ruada, na vella fábrica de Regojo ou en Cedeira agochándose no Lemos.
Hai quen di que nacendo alí con aquel irmán, aquela avoa e case sen pais, o Peke pouco puido facer por endereitar a súa vida.

Le petit Napoléon

Le Petit Napoléon vive nunha pequena cidade-estado. No Sur do Norte. Petit Napoléon sempre lembra que foi ministro, aínda que o que lle acae é ser deus ou emperador. O Franquito de Ponteareas( terra esta de xíneas de caciques e déspotas inilustrados, gran berce do caudillismo comarcal)actúa como se estivese investido de autoridade divina, coma se só el estivese no mundo.
El inspirado por deus? actúa, decide, goberna; insta á Xunta, o Goberno Central,ó Europeo e ó mesmo Obama que quixo copiar a súa idea do AVE cando el o inventou...
Litlle Franco de Ponteareas non necesita interlocutores, nin compañeiros de goberno, só quere extras que o acompañen no seu NODO particular, na ficción na que vive.
Todos os demais somos figuración. O home-estado compara Teis co barrio de Salamanca. A praza do Rei con Xénova ou Milán e así ad eternum.
Ten sorte este home que ademais de Cidade-Estado ten océano e arquipélago ó seu dispor. Conta agora con exército propio: a policía local á que envía a loitar contra as "huestes" enemigas da Xunta. Alí ás portas da ETEA, símbolo da presenza en Vigo da Armada Española. Non ó deste home non ten parangón.
A mágoa é que el coa súa síndrome do emperador é se cadra o que mellor defende o tecido económico, social e industrial do noso Vigo.