O pazo... Conto de verán

... sempre que volvía ó pazo o neno collía o caxato de vimbio que xacía no paragüeiro ante a mirada abraiada da avoa. Déixao estar que é moi fráxil e o trouxo o teu bisavó das Américas. Non era a única das mil marabillas que había naquela casa. Nas vitrinas tamén se gardaba con tento o abano que o outro bisavó trouxera de Xapón. Era grande de papel, para decoración con apliques de nácar con forma de cariñas de gheisas. O vello parafuso de facer xugo de carne a carón da lareira, a cafeteira rusa, a lavadora de manivela que algunha vez usaran por facerlle rabiar á avoa. E a artesa, e a tuia e a máquina de fotografar o de escribir do avó ou o seu violín co que deleitaba ás visitas naquelas longas noites de verán. Todas eran pezas de museo. Pena non telo sabido antes de que roubasen todo aquel verán.