O que a crise se levou

María ten un taxi con parada na estación de Autobuses de Vigo. En 2003 tiña un asalariado e unha muller que lle axudaba nas tarefas da casa.
Hoxe só lle queda o taxi. Nel pasa os domingos de catro da mañá  a sete ou oito do serán.

Porto de Vigo, a " estocada" final

Agora que os cruceiros xa se foros para A Coruña, Vilagarcía, Ferrol e mesmo Viveiro...Agora que os colectores de Maerks van para Marín...O único que nos quedaba era o peixe.Pero seica o gafe quere privatizar a lonxa porque case, case dá perdas...
Ou que supostamente alí ninguén declara nin a metade das capturas, nin das vendas.
Os cartos circulan iso está claro, pero se cadra rematan en petos onde non deberían estar.
E alguén abríu unha investigación no porto de Vigo. Ó grande: con escoitas telefónicas, supostamente e que podería deixar tocados ós moitos que pululan polo noso Wall Street do peixe e ó Wall Street en xeral.
Non sei por qué me vén á cabeza o Mercado da Pedra; oxalá isto non remate igual.Será que todo o clásico remata sendo ilegal?

Pórtico, fin de ciclo

Eu son da xeración Pórtico.Os nosos pais foron de " multimueble", formica, gradulux ou Muebles Cyl.Xa non quixemos ser de Ikea.As nosas casas xa estaban postas, se cadra de aquí a vinte anos pasamos a Roche Bobois.Pero coa desaparición de Pórtico algo de nós se vai.A onde iremos agora a botar os ratos mortos, a mercar vasos,, alfombras ou sofás? E sobre todo a onde irán esas duascentas persoas que aínda traballan alí?

Un día típicamente vigués

Aquí na rúa Urzáiz de Vigo,nunha desas poucas cafeterías afterhours , non stop; aquí non se ven eses billetes verdes que ve voar Botín, nin os "brotes verdes" que ve Montoro.Aquí todo é máis de cine español,dese que a moitos nos gusta. Aquí todo é máis de uralita, formica e sintasol, con esas historias de barrio, que tamén se escoitan no metro e no vitrasa. É neses espazos onde desenvolve a súa vida a deliciosa xente normal; esa que chama ás cousas polo seu nome e que sabe que só o traballo non-stop, a solidariedade e a capacidade de aguante nos poden salvar. Aquí, trala barra, escóitase chorar un bebé, é a neta da camareira que pasa aquí algunas mañás. Entre o almacén e a barra o bebé pasa os seus primeiros meses de vida. "Arrolado" polo suave son do tintineo da louza e do clic, clic das culleriñas de café. Son xente que se conmove cando ven mallar a paus a estudantes de quince? anos que aspiran a estudar una carreira aínda que os seus pais non teñan cartos. Porque aquí en Vigo, aquí si, baixo os adoquíns si está a praia, e parece que hai xente interesada en buscala. Enfín un día típicamente vigués...