A dignidade de Aminetu Haidar

Aínda estou pampa e "ojiplática" coa fin da crise política provocada por Aminetu Haidar. Estaba plenamente convencida de que ía morrer de inanicción ou que ía ser levada pola forza a un hospital canario xa desvanecida.
Nun tempo como o noso, no que todos miden o que din: o que poden dicir, ou o que deben calar para ir progresando e avanzando, sorprendeunos esta muller de principios nun mundo onde a xente se vende a cada hora, por un feixe de cartos, por un posto de traballo, por un cargo ou sinxelamente por non ter problemas.
Penséi que o caso ía terminar en táboas, que Aminetu sería unha especie de Tom Hanks no aeroporto canario; pero non foi.
Ás veces a coherencia, a ética e o berro silencioso reciben estas gratificacións. Puxo nun brete, nunha situación enquistada de difícil retorno a alomenos dous estados que acabaron recuando, algo moi estrano en política internacional e nestes órdagos de pacifistas....
O resultado é bo, Aminetu poñendo a súa saúde en xogo conseguiu o que quería; levou ás portadas e ós titulares a situación dun país en tendas de campaña.

Noticias do pasado

Dun tempo a esta parte os xornais teiman por reeditar noticias do pasado nun eterno flash back ou un vello nodo.
Semella que o "revival" non se acaba nunca: as foxas do franquismo, as esquelas dos mortos na guerra ou a deriva errática do Prestige.
A mirada sobre o pasado fai que ás veces nos falten as novas do presente e as predicións sobre o futuro, moito máis interesantes para os que nos len.
Parece que a información e a acción política se rexen máis polo pasado que polo futuro.Son as liñas de fuga do mundo editorial para evita-lo presente e fuxir do qué virá.
As esquelas dos republicanos e dos franquistas que se atrincheraban nas páxinas do País e do ABC hai uns anos foi un dos aspectos máis surrealistas desa volta ó pasado, deste gusto polo vintage xornalístico.
Agora os grandes próceres do retrospectivismo acaban de levar un gran pau. Logo de anos especulando e peparando o rescate dos ósos de Lorca , contravindo os desexos da súa familia, o destino xógalles unha mala pasada. E alí onde buscaban a gran pedra angular da memoria: atoparon un inmenso baleiro....un futuro que non se pode escribir e que queda como quixo a familia nunha páxina en branco.

A primeira gran crise de Feijóo

O presidente Feijóo vive os seus momentos máis baixos logo da súa chegada ó poder. Alén mar, comprobou que non é tan doado como parecía reunir milleiros de seareiros en Bos Aires, Montevideo ou Brasil. Quen foron a esta viaxe falan de fracaso estrepitoso, da falta de viño ou empanada, ou se cadra os emigrantes xa están fartos de cantos de sereas e non coñecen a este señor,como tampouco coñeceron a Touriño.
Cánto gasta o goberno galego? Tódolos gobernos galegos en viaxes á diáspora con a única clara fin de acadar adhesións para os seus partidos políticos? Pode a nosa Galicia facer unha política exterior como se fose un gran estado? Pode o Presidente da Xunta actuar coma se fose o Rei ou o presidente do goberno español. Galicia paga, unha bonita viaxe transoceánica en plena ponte, coido que só para captar votos partidistas.
Feijóo viaxa para esquecer, enfríar a polémica que queda atrás: o barullo das caixas. Feijóo enlamouse ata as cellas, nunha actitude sucida defendendo a bombo e platillo unha fusión caixeira galaica que só desexa o crebado contorno de Caixagalicia.
En Vigo Feijóo xa non atopa o sorriso amable do poder financeiro e empresarial. Axudaría a nova caixa coruñesa a financiar Rodman, Montaxes Cíes ou Alfageme ou a nova atovía de Vigo?Non, as súas prioridades serían o porto exterior da Coruña e un quinto pazo de congresos para a cidade herculina.
Feijóo vive a súa peor crise desque empezou, pero nos malos tempos se aprende e das crises tamén se pode saír reforzado...

Autoproclamados.

Son os presidentes, os voceiros, o secretarios xerais; pero ninguén os nomeou, ninguén os votou. Non representan a niguén, pero aí seguen. Apaláncanse ad eternum e teñen unha brutal resistencia a ser botados. Todos os coñecemos ben: son os sinaís,os regueras,os ramos etc. Hainos en tódolos eidos: na universidade, no xornalismo, no movemento xitano. Os membros das súas asociacións cóntanse cos dedos dunha man.Hai mesmo asociacións gremiais das que a xente fala dicindo a asociación de xornalistas de Pepiño ou de Xoán.
Considéranse interlocutores válidos e conseguen ás veces sustanciosas subvencións, aínda que a ninguén representen. Valen tamén de figuración: os políticos de turno pódense reunir con colectivos de xitanos, comerciantes, ou veciñais, sempre haberá alguén que se pregue ós seus encantos. Son arribistas e arrimistas. Son unha especie patética do Juan Cuesta televisivo; pero para eles no hai rúa do Desengano que valla....

Supergaioso do Fragoso.

Vigo, 2059


Medio século despois Vigo celebra a nova Reconquista. Gaioso como don Pelayo non permitiu que os bárbaros do norte colleran a caixa sagrada, a arca da alianza, a arca perdida. O noso Indiana Jones septuaxenario evitou que agora falasemos do "símbolo perdido".
Desde o seu castelo no cruce de Colón con Policarpo Sanz e García Barbón (benefactores do novo gran Vigo e conquistador universal). Gaioso séndolle fiel ó seu nome como outros grandes conquistadores rebelouse diante do Harry Potter coruñés.
Foi o sereo contra María Pita; Rande fronte ó Porto Exterior. Gaioso, "enjuto" convenceu ás masas desde o Berbés ata Lavadores franqueando as portas da Falperra e da Gammboa. As tropas do Gaioso convenceron para a causa ós de Mos, Pontevedra, Sanxenxo ou Ourense. Harry Potter cría que tiña do seu lado á Forza, pero a forza esluiuse en dous segundos.
A guerra foi longa pero doada, á última batalla acudiu a bordo dun dous cabalos de Citröen o espírito de Leri cos seus sempiternos escarpíns vermellos....

A PROL DA FUSIÓN CELTA-DEPOR

É unha boa idea, os equipos galegos non van de todo ben, sobre todo un, tanto ten.O Celta quedaría co nome co novo estadio, cos xogadores e coa categoría en primeira e na Champions League, se se tercia, os do Depor, sentarían no banquillo.
É unha boa idea , Galicia tería un bo equipo, non hai que ser localista, hai que pensar en clave galega, hai que ser solidarios.
Por qué no? Porque Vigo xa está farta de ser arrasada polos bárbaros do norte, porque Vigo nunca gaña nada cando se fala de Galicia, sempre perde... Aquí aínda lembramos cando un goberno como este vendeu a bombo e platillo o Vigo da Volvo Ocean Race que acabou deixando tódolos réditos en Sanxenxo.
Non, non somos localistas deixamos sen dicir chío que tódolos organismos se fóran para o norte, banco de España, central de Estradas, Policía Nacional, TSXG,Gabinete de Crise do Prestige, Delegación do Goberno....
Pero isto xa é moito de qué Galicia falan, Galicia existe para eles que andan a labazadas pra non falar galego, de qué carallo de país estamos falando? Queredes preparar a caixa galega pra que sexa engolida en meses por Esperanza Aguirre que non sabe nin xestiona-lo seu exiguo soldo que disque non lle chega a fin de mes.....
Ai se Leri ergeuse a cabeza, infartaba!!!! E xa sabedes, derbi, nunca máis!!!! Fusión Celta-Depor, campo, Balaídos; hai que pensar en clave galega.

Coruñés o que non bote!!!!

Aquí en Vigo estamos moi afeitos que cando din Galicia, queiran dicir A Coruña; cando din galego queren dicir coruñés. Cando se pensa en clave galega ídem. E iso é o que pasa coas caixas galegas ;as dous pero unha: a do norte máis galega no peor sentido da palabra, no explicado alá enriba.
Se imaximos un pai con dous fillos e un deles dilapida a herencia antes de tempo, o pai non vai desherdar ó segundo para favorecer ó primeiro. Iso só lle pasa ó fillo pródigo.
No asunto das caixas queremos un debate coas cartas boca arriba, se hai unha a piques de ser intervida polo Banco de España deberíamolo saber e non debería de ser premiada coa sede e coa dirección da entidade resultante.
Aquí en Vigo non entendemos os debates bizantinos que se dan alá enriba, 20 anos discutindo por un fonema que ninguén emprega o A ou o L; cando todos eles din Coruña.
A Cidade do Norte foi abondo beneficiada polo Gran Cacique e o seu Maestre ( agora embaixador no Vaticano). Son os trileiros da moqueta e do colo branco. Queren que nos fusionemos sen chistar, que pra iso estamos os de Vigo todo o día traballando que non damos pra debates bizantinos na Zapateira nin en Iñás.
Pode pasar que logo da fusión cando abramos unha das caixas, sexa a de pandora e os tronos e a lostregada arrasen con todos nós