A quinta do Peke

O Peke foi carne de canón desque naceu no Lavadores dos anos 70. O Peke creceu ó coidado dunha avoa e cun irmán maior que frecuentaba o establecemento hoteleiro estatal da marxe dereita da avenida de Madrid da cadea IP ( Institucións Penitenciarias).
O Peke medrou á caloriña do lumpen vigués da Brea, de Penís e do Calvario. Colega da Maradona, do Pulpo de dunha xeración perdida que se agochaba na casa da Ja na Brea Muiñeira. Ós trece anos xa coñeceu a vida de internado: O Avelino Montero de Ourense.
O pequeno dos Martíns Mendoza ten apelido de vello conde portugués, pero a súa vida decorreu entre atracos a bancos e a gasolineiras. Sempre en fuga, polo barrio vello, por Cabral, a tiros na Ruada, na vella fábrica de Regojo ou en Cedeira agochándose no Lemos.
Hai quen di que nacendo alí con aquel irmán, aquela avoa e case sen pais, o Peke pouco puido facer por endereitar a súa vida.

Le petit Napoléon

Le Petit Napoléon vive nunha pequena cidade-estado. No Sur do Norte. Petit Napoléon sempre lembra que foi ministro, aínda que o que lle acae é ser deus ou emperador. O Franquito de Ponteareas( terra esta de xíneas de caciques e déspotas inilustrados, gran berce do caudillismo comarcal)actúa como se estivese investido de autoridade divina, coma se só el estivese no mundo.
El inspirado por deus? actúa, decide, goberna; insta á Xunta, o Goberno Central,ó Europeo e ó mesmo Obama que quixo copiar a súa idea do AVE cando el o inventou...
Litlle Franco de Ponteareas non necesita interlocutores, nin compañeiros de goberno, só quere extras que o acompañen no seu NODO particular, na ficción na que vive.
Todos os demais somos figuración. O home-estado compara Teis co barrio de Salamanca. A praza do Rei con Xénova ou Milán e así ad eternum.
Ten sorte este home que ademais de Cidade-Estado ten océano e arquipélago ó seu dispor. Conta agora con exército propio: a policía local á que envía a loitar contra as "huestes" enemigas da Xunta. Alí ás portas da ETEA, símbolo da presenza en Vigo da Armada Española. Non ó deste home non ten parangón.
A mágoa é que el coa súa síndrome do emperador é se cadra o que mellor defende o tecido económico, social e industrial do noso Vigo.

Unha teoría das duas "rivieras" da ría de Vigo

Fácedeme un favor: situádevos mentalmente nas Illas Cíes mirando a San Simón.
Rive gauche: O Morrazo; rive droite: Val Miñor.
Duas línguas de area ben distintas. Polo sur:paseos marítimos, duchas, lavapés, cadeiras baixas, parasois e pareos. No norte: praias salvaxes,topless e toallas.
E na política qué? Rive gauche é moi gauche, bien sur e rive droie é bastante droite tamén... tópicos a parte. Bueno, é só unha teoría de verán.

Tirar da cadea

Cousas que disque ocorreron en Telecinco cando se contratou a Carbonero como se fose unha estrela, con cheque en man( en sentido figurado) para supera-lo que lle pagaban na Sexta. Disque pra que a redacción non se alporizara porque unha simple redactora cobrara tantos cartos se lle nomeou subdirectora de deportes da vella cadea amiga.
Disque cando ela se asustou porque lle parecía demasiado con 25? anos ser subdirectora de deportes.Algún dos dirixentes da canle lle dixo: -Non te preocupes, es tan guapa que aínda que te trabuques a audiencia cho vai perdonar.
O resto vímolo todos. Amais dos triunfos de España, a canle amiga colleitou uns escandalosos índices de audiencia, grazas a cebar a relación e o morbo de ver a Sara Carbonero e ó seu mozo a escasos metros ou a escasos centímetros.Aínda que o posto o puxese a FIFA, Telecinco poderíallo ter ofrecido a calquera outro redactor. TVE non explotaría dese xeito unha relación persoal e penso que outras canles tampouco.
Pode contar Sara con información privilexiada por ser o seu mozo da selección? Pode ter máis doadas as entrevistas porque é a moza dun compañeiro?
A polémica beneficiou á canle, que a explotou ata facer estourar os audímetros, tirou da cadea. Puxo en difíciles tesituras ós dous implicados. Estirou ata paranoia a tensión sexual, clave de tódalas narrativas audiovisuais sobre todo das de ficción. Desde o día un, día no que a cadea amiga deunos o plano compartido que tódolos paparazzi españois buscaban, houbo quen comentou, estes o que tiñan que facer é darse un bico aí, que é o que todos agardamos. Pero a crueldade da canle amiga deixounos á valga, facendo como que entrevistas a un descoñecido ou respostas a unha da CNN.
Para min ese sí que é o mérito destes dous. Aturar aí todo o mundial facendo como que non se coñecen, contendo a emoción, os nervios, a rabia ou as ganas de chantarse un bico. Con gran profesionalidade porque é difícil, outros evitarían facer un chollo así con grandes implicacións persoais. Pero a cadea favoreceu, guionizou e explotou o espectáculo. Ata que rematou como rematan as películas de grande taquillaxe cun bico.
Fano tamén outras cadeas, ceban o telelixo, pagan a personaxes basura para que conten a súa vida, a dos demais ou calquera ficcióm morbosa. Logo póñenos a parir en directo, como se estivesen revestidos dunha autoridade ética que non teñen. Porque eles favorecen e alimentan eses enxendros.
Que tiran das audiencias, tiran da cadea, coma calquera lixo...
Todo é xa espectáculo, e o espectáculo debe continuar....

Cómo tratar un egoísta?

Non contar nunca con el. Facer cómo se non estivera. Os egoístas non existen. Só cando hai algo do que gozar, nunca cando fan falta. Os egoístas son como carrachas. Sempre vendo qué poden trincar, nunca ofrecendo nada. Puff, os egoístas habería que ter forzas dunha vez e tiralos ó lixo.

As hamacas de Barra

Invaden a nosa area coas hamacas, os pedales e os parasoles de aluguer.
Non teñen límite, nin medida. Teñen alma de madrileños dos que non aturan a area. Se os deixamos actuar porán alfombras en Samil e fará un carreiro de cemento na praia de Rodas.

Mal de altura

Hai xente que cre que naceu nun berce especial, que está tocado pola man de Deus e que hai cousas que nunca lle pasarán. Tamén consideran que polo seu pedigree, pola súa nacencia son superiores ós demais.Sempre teñen que quedar por enriba dos demais: ser máis listos, máis guapos e máis ricos.
O mal de altura é unha grave doenza psicolóxica que algún día se tratará. Provoca obsesións e dramas, a manía por aparentar e ás veces ruina...
Aburren. As súas posesións, os seus cargos, as persoas que coñecen.... non saben falar doutra cousa.
E a vida é máis sinxela e a humildade debería estar en alza.A apariencia e o alarde non levan a nada. A altura é algo do que se pode caer.Ogallá moitos non rematen esnafrados.