Retrinque; ficción

O corpo apareceu deitado nas escaleiras do bufete onde traballaba. Estaba cuberto de sangue. Ninguén vira nada. Alguén lle chantara un cortaunllas en varias partes do corpo. Parecía un diaño vermello, así boludo, recuberto dunha película vermella.
Ninguén vira nada. A cercana consulta de Lema e Bandín fíxolle un ADN, pero non atopou marcadores de ADN distintos ó da vella toupa naquel cortaunllas que ademais era seu.
Retrinque, alcumábana. Era unha toupa menopáusica e zoupona, malencarada e desordenada, envexosa, mentirosa e lianta. Calquera podería ter ganas de rematar coa vida da rata aquela.
Aquel traballador de Vulcano, subcontratado por Chorro Naval que perdeu o xuízo porque Retrinque perdeu os papeis; aquel funcionario do INEM que estaba farto daquela carroucha que o presionaba día sí e día non.Aqueloutro cliente que tivo que pagar tres veces máis porque Retrinque fixo mal a conta. O operario da calefacción que estaba farto de arranxar aquel vello sistema de climatización que segundo dicía Retrinque sempre estragaba Ana. E a propia Ana que aturaba impasible tódolos sufocos de Retrinque e os seus ataques de mala hostia.
Axiña chegou un equipo de televisión, que vos dicir, estaban alí ó lado no seis da Gran Vía. Andaban coma carrouchas detrás de calquera suceso de mediopelo, pero cando cheiraba a sangue, empalmábanse de vez...
Entrevistaron a tódolos veciños e of course, ninguén sabía nada, dicían dela que era unha boa persoa que tiña bo trato con todos e que levaba anos traballando naquel portal.
A científica tíñao ben difícil, eles si tiñas abondo sospeitosos. Ninguén quería a Retrinque.Os seus xefes estaban fartos dela, nin sabía prende-lo ordenador, os seus clientes non a podían ver, esquecíase de tódolos trámites e de tódalas facturas. A pobre Ana aturaba a duras penas as arcadas cada vez que escoitaba aquel clic-clic rítmico, aburdo e noxento ,cando Retrinque aproveitando os cuartos minguantes da lúa sacaba o cortaunllas e facíase a manicura alí naquel despacho da rúa Lepanto entre cliente e cliente...
E o seu home e a súa filla? Fartos esaban de Retrinque, sempre unha mala palabra, sempre unha crítica sempre un rictus de amargor e unha mala palabra...
Non, non; nin Grissom sería quen de descubrir quen matou a Retrinque....

Cousas que non saen na prensa

Hoxe coincidín con Zelia García nun chollo. Moitos a coñecederes; é/era a xefa de prensa da CIG, agora está de baixa non sei se por estrés ou por depresión ou porque non é quen de aturar tódolos días o maltrato diario verbal de Antolín e outros camaradas da sindicato nacionalista.
Zelia foi a xuízo por mobbing e perdeu, agora agarda triste na súa casa a que a boten do sindicato dunha puta vez para tentar reorganiza-la súa vida.
A súa noticia non a publicou ninguén, parecía un tema saboroso para os medios de dereitas e mesmo para O País, pero non foi.
Zelia perdeu o xuízo e se cadra perdeu o tempo, percorrendo as rúas de Vigo nas manis do naval, con aqueles que a trataban coma un can, mesmo diante doutras persoas.
O seu xuízo debeu ser como unha peli de Berlanga, ou mellor das modernas: sexo, mentiras e cintas de vídeo. Bon, sobre todo mentiras, e a presenza dun exmozo, tamén do sindicato que declarou contra ela...

Gilipoyas polo mundo III, "Os gafaspasta"

Os "gafaspasta" son o máis cool e trendy do planeta terra. Eles escoitan música do Spoitify, eles están o día das novas tendenzas. Escoitan jazz ou música new age, eles captan as modas emerxentes. Eles visitan Londres ou Budapest como quen visita a rúa do Príncipe. O gafapasta le libros raros: filosofía ou metanovela, o gafapasta fuma porros ou actúa como se os fumase. Acode a concertos indie na Sala Mondo ou na Pecera, e mesmo pode ter un grupo musical.
O gf le O País ou O público e busca a verdade baixo as pedras. Ás veces os gf teñen o cerebro plano como os televisores de Bang & Oflusen. No caso de ser premium o gf le tamén "Le monde diplomatique" ou "Terra e tempo"
O gafapasta ten un uniforme básico camiseta de raias tipo mariñeiro, pantalón vaqueiro ou negro e chaquetón azul. O gafapasta estará pendente en datas como hoxe da alfombra vermella do Kodak Theatre

Gilipoyas polo mundo II, "As chonis"

Hoxe en Gilipoyas polo mundo: "As chonis".
Van de fashion, e quedan na metade. As chonis son un tremendo andazo deste país. Pendentes de aro que parecen hula-hops, bolsos de plástico rechamante, pantalóns de panteira e chaquetóns de coello son pezas básicos do seu estilismo.
A choni masca chicle, si ou si, sempre e sempre; a Choni vai a Blanco tódalas semanas e ponse mechas e carda o pelo cada sete días tamén. Choni sábese de memoria o Cuore e o Sálveme de Luxe. O seu hábital favorito é o mercadiño de Bouzas ou o de Coia. Aí pode aquelar unhas cintas; agora CDs de Camela ou de Junko( jjj).
Ai as Chonis ou as Juanis que teñen ata a súa propia película....
Hai chonis na Pana ( Panadería) e na Para( Parafarmacia).
As Chonis son malas de seu. A Choni da Pana o outro día quitounos a barra de pan das mans porque non levabamos solto ( quen di solto, Lomana diría cash),a Choni da Para bota as empregadas cada quince días.
Ai as Chonis, non precisan formación, gabean polos pantalóns dalgúns parvos e como siguen subindo para que van estudar?
Ai, Choni, Choni subida a eses tacóns imposibles con esa camiseta "prensa", cari, a onde vas? O cerne do abismo das Chonis con banda sonora de M-80 e de Cadena Dial...

Gilipoyas polo mundo I, "Os pijos"

Hoxe en Gilipoyas polo mundo, "os pijos", unha caste social inútil e con conciencia de si mesmos.
Os pijos non valen para nada; o chollo consígueno coas influencias de papá, e todo lles cansa. Ós pijos non lles gusta ir a Zara ou a Stradivarius, eles non baixan de Massimo Dutti e de aí para o Norte.
Gústalles o golf e a navegación ou a hípica, os zapatos Tods e os reloxios Rolex.Todo o día pendurados do i Phone, do i Pad ou do twitter contando as súas andanzas de peirao en peirao de Baiona a Sanxenxo.Nunca os veredes cun libro, de non ser o de Josemi ou o Millenium...
En verán non saben artellar duas frases seguidas sen dicir Praia América ou San Vicente. Os pijos non se mesturan e chaman ós demais gañáns.
Os dramas dos pijos son demenciais: teño que traballar o sábado, escurecéuseme o pelo, ou non me gusta o bacallau.Teñen a alma baleira como o seu cerebro.
Na súa teima por separárense ou diferenciárense acuden á sanidade privada aínda que sexa peor. Alá paren, sacan os seus primeiros dentes, ou van dar a vara e a que lles rendan pleitesía que é o que lles mola.Programan o día do parto o día de Noiteboa e non entenden por que os médicos e as enfermeiras lles poñen mala cara...
Os pijos teñen moitos cartos ou iso din, pero nunca os levan enriba.
O público é unha peste para os pijos, todo debe ser privado: os colexios,os médicos...
Ós pijos non lles gusta chollar, pero encántalles ver como o fan os demais. Ir de compras os domingos, ou saíren a xantar. Gústalles ter servizo para ter a quen dar ordes e sentirses superiores que disto vai...Os pijos considéranse mellores ós demais e son máis falsos ca unha moneda da república.
Ai, que ben viviríamos de non haber pijos...

Entre San Epi e San Blas

A semana 7-14 de f deixounos historias surrealistas de seu. Unha banda de sindicalistas, mazados como "pulpos" supónse, asisten ó xantar de nadal de ce,ce, ó como ben dixera aquel gran mestre da comunicación. Si, van de xantar un 23 d e rematan na popularmente coñecida T 4 de Vigo. Un bar de putas a carón do aeroporto. Queren cobrarlles dez euros por entrar e tomar unha copiña e a eles parécelles un exceso. Por iso un deles, saca a faca, suiza e multiusos parece e aséstalles varias picadas ós porteiros; a un deles déixano ás portas do ceo, e ós dous ó día seguinte no hospital...
Foxen e non din nada sen decatárense de que foron gravados ás portas do local polas cámaras de seguridade.
O resto da historia, xa a coñecedes, estes chiños sempre zafan, sempre lle saen as falcatruadas by the face....
A xuíza do Porriño considera que uns jichiños que acoitelan a dous porteiros dun puticlub o día de noiteboa poden estar na rúa o día seguinte de seren cachados...
LUME!!!! Non teño máis que dicir.

As duas españas

A da patronal, e a dos sindicatos; a do ibuprofeno e a do paracetamol; a dos fachas e a dos roxos, a do Barça e a do Madrid; a do monte, e a da praia. A da vila e a da aldea. Os da Cope e os da SER.
Ó mellor non son compatibles, pero poden convivir, non?