Perdidos en Pontevedra again

Hai cidades que parece que as carga o diaño,semellan tranquilas, onde nada ocorre. Sinxelas de percorrer e controlar.Pero no fondo son sinistras e agochan un segredo en cada recuncho.
É o caso de Pontevedra, coas súas pontes en eterna construción,coas súas prazas pétreas e as rúas peonais, moi parecidas...un labirinto para almas obreiras coma nós.
Parece que nunca pasa nada e sí. Alí pérdense músicos e persoas,a mafia chinesa asesina dúas mulleres e sigue parecendo que nunca pasa nada.
Se cadra os efluvios da celulosa fannos ver todo dobre ou non ver. Por iso cada vez que vou pérdome en Pontevedra. Si por ir de guai, por pensar que son catro rúas, por imaxinar que todo está ó lado. Por ir falando con calquera, por ir pensando noutra cousa e porque depende con quen somos capaces de nos perder na nosa propia rúa.

A Illa das Penosas, Whisteria Island

Choni e Maruja deciden poñer un cadeado no botiquín e na neveira, provocando que Pija case morra por mor dunha deshidratación e pola picadura dunha faneca brava que non pode atallar ata que aparecen as outras dúas coas chaves do botiquín.
Esta semana permitíranlles leva-lo ordenador portátil, algo que Pija agradece porque así se pode conectar ó feisbuk e colga-las fotos.
Maruja tamén quere te-las fotos de recordo e pídelle a Pija que llas grave nun PIN.
-Como nun pin? espétalle Pija! Diante do silencio de Choni.
Si muller nun PIN DRON, ese trebello que usades vós para garda-las fotos e os documentos do ordenador.
A semana foi complexa nas Illas. Era necesario facer unha reunión, quedar para amañar pequenos conflitos como o das chaves do botiquín. Maruja non quería queda-los mércores porque quería ve-lo último capítulo da biopic de Carmiña Ordóñez en Telecinco.
Pija non quería quedar o sábado porque quería ir ó concerto de Manuel Carrasco.
Ámbalas dúas se enfadaron con Choni porque esquece merca-las entradas para o concerto da Pantoja...

A moda dos almorzos informativos

O fórum Europa e similares organizan almorzos informativos pagados por empresas como autoestradas no caso de hoxe. Supónse que serven de espazo de debate e de información, pero a na realidade, na práctica só serven de autobombo para o relator, para perder cartos ó patrocinador( que case sempre financia actos de clientes políticos), para aburrir soberanamente ós asistentes (que en moitos casos se ven na obriga de ir). Non poden debater nos salóns de plenos das casas dos concellos?nos auditorios da xunta, o do club financeiro? Quen patrocina e por que? Como quen e por que pagou a cacería do rei? Gustaríanos saber

La escopeta nacional

14 abril, exterior día;Voando desde Bostwana. Podería estar guionizado e dirixido por Berlanga ou se cadra mellor por Santiago Segura, pero non. Casarreal de España convídalles esta semana ó mellor vodevil,ó mellor spaguetti western.
Os neocaciques son así. A cazar elefantes na senectú, cando debería estar botando a soneca nunha residencia de Geriatros e botando a partida.
O neto hospitalizado dun tiro nun pé, a nai do rapaz paseando por Sanxenxo, a avoa en Grecia e o gigoló este da terceira idade de cacería( como tódolos prohomes deste país cando as cousas se torcen).
Do xenro xa nin falar...
E logo dirán que son xente sinxela coma nós, que no fondo andan todo o día de vacacións e nos tratan como subnormais. Pensan que con que a Letizia poña catro traxes de Zara xa zafan.
Probablemente a Monarquía non é unha mala opción e este señor tan puteiro e tan simpático foi un bo embaixador, pero por que ninguén nos di que fan? Canto gastan? E Como se paga?

A illa das Preferentes

Capítulo especial da Illa de Perdidas. Logo das vacacións de Semana Santa, a dirección do programa quere cancelalo aínda que non vai mal. As constantes baixas de Pija e Maruja e os delirios de grandeza de Choni fan que o proxecto sexa cada vez menos máis rendible.A dirección da cadea quere optar por un novo formato: tipo " talent" o último do último na produción de programas como "Tú si que vales" ou "Número 1". Mesmo pensan recontratar a Risto Mejuto de colaborador. Ademais no consello de administración do ente pensan que o formato é demasiado vulgar e que deberían poñelo na Gue-dúas ou na Gue-tres de habela. A audiencia baixa moito na semana da folga e na semana santa e na posterior. Pero o culmen do despropósito chega cando por mor das treboadas dos últimos días, ancora a escasos metros da praia de Rodas "o Preferentes of the seas" un cruceiro de baixo custe da naviera P & O. A bordo do megacruceiro consignado a NCG un grupo dun milleiro de pasaxeiros e tripulantes mortos de fame tras un ataque de disentería por tomar unhas ostras da Pedra na cidade de Vigo. Os afectados, a réxime de dieta branda e en corentena xa non aturan máis sen comer e deciden baixar á Illa de Perdidas para comer algo. A súa desesperación fai que mesmo queiran invadi-lo plató onde se gravan as presentacións de Perdidas. E case o consiguen. O cruceiro queda á valga, case case parece un Prestige ou un Costa Allegra da vida. Maruja está agobiada e non dá feito. -Jo, hai tempo que lle tiñamos que ter visto as "ojeras" ó lobo. O capitán do barco:míster Manicho é o primeiro en abandona-lo barco agochado nunha barca salvavidas na popa. Escóndese nun furancho de Arealonga. Ata que a conselleira do mar o chama polo Canal 12. -My day, may day: Volva dunha puta vez ó barco... Manicho alí no seu propio Costa Concordia sentiuse un Francesco Schettino da vida fronte a Illa de Giglio e fuxíu. Logo alguén quixo saber que pasara ese día e abriron un expediente informativo. Buscaríanse responsabilidades entre os viaxeiros, a tripulación do barcoe por vez primeira entre as tres concursantes de "Perdidas".

Week in fire

Lume que mata en Oímbra unha persoa; que poucas páxinas e minutos se lle adicaron a este señor.
Lume que invade as rúas de Vigo o vinte e nove.E lume que chega ás Fragas do Eume na fin de semana. Que pasa neste país?

Arrivederci Tabucchi

Souben que existías escoitando unha conversa "a hurtadillas" a dúas persoas que eu daquela admiraba. Falaban como non, daquela a nosa eterna revolución pendente; era un tempo gris, no que todo se daba por feito. Ninguén ousaba ergue-la voz, o depor era o mellor equipo de Galicia, o equipo do réxime, o PP tamén era case* o único partido de Galicia e don Manuel parecía un prócer intocable, ó que só lle faltaba viaxar baixo palio.
Todo parecía guionizado: os investimentos, as autovías en execución, as autoestradas e un país que se escribía,si; que se narraba na radio e se vía na tele, pero que non existía.
E velaí, apareceu Tabucchi. Falaban sen se decatar daquel libro delicioso, de como burla-la censura, daquela historia de liberdade e amor que o libro dedicado a Pereira fotografaba de vez.
Falaban de como redimirnos da información "pret a porter","precociñada" ou "prefabricada". Falaban e parecían vellos heroes da resistencia, da trincheira pero non tal.
Agora din que Tabucchi manexaba o "tempo" narrativo, o ritmo como ninguén, eu daquela non me decatei.
Só sei que falaba de utopías fermosas, da verdade, da loita e da ilusión por un mundo mellor.
Só sei que aquel "duetto"ó que eu escoitei con admiración e con sixilio falar do libro, que eu logo lin ás agachadas, "deveniron" en se-la peor caricatura de si mesmos e daquela profesión que todos exerciamos.
Só sei que a nova verdade só foi aquela que beneficiou ós intereses de cada un, dos seus partidos, que ninguén loitou porque non houbese trincheiras na información. E que Tabucchi morreu e nos deixou sós.
Se cadra máis sós e con maior desazón da que tiñamos naqueles primeiros noventa, porque como el dicía: "O tempo envellece de présa" e "Estáse facendo sempre demasiado tarde", cheo de "Pequenos equívocos sen importancia".
Grazas Tabucchi por deixarnos le-la liberdade da que case nunca puidemos gozar...