13 f , salvémo-la sanidade

A penúltima vez que fun á consulta nun hospital vigués non había fonendo, nin termómetro, eran días de nadal.Supoño que días de substitucións, na consulta había goteiras, tamén no hall do hospital e noutras estancias.No hospital máispróximo ó centro e máis vetusto da cidade xa non hai urólogo. No novo hospital redúcense camas e cuartos e tecnoloxía. Vigo xa non será referencia para moitas especialidades.Os pacientes están aquí.Pero os servizos están alá, naquela provincia que ten dúas unidades de trasplantes. Naquela provincia onde todo se fai ó grande, aínda que logo haxa que chamar ós de Vigo e ós de Pontevedra porque non enchen as prazas.AUDASA bate palmas e en Pontevedra bufan. Por qué fan os servizos onde menos xente hai? Por qué obrigan a unha maioría a ir onde hai menos poboación?Por qué estamos sempre castigados? Din o BNG e o PSOE vigués que están levando a Santiago carga de traballo e especialidades de alto custo e alta tecnoloxía para que o novo hospital semiprivado sexa máis rendible. Por qué o SERGGAS contrata ós médicos e non ós celadores ou ós camareiros de planta?Por qué nos queren madrileñizar no mal sentido da palabra? Por que están dimitindo en masa os xefes de servizo do hospital vigués? Se cadra antes de contestar deberiamos ir preparando o calzado para ir á manifa do 13 f.

Palabras como balas

Palabras como balas, silencios como escudos. Monótono fungar, rosma que rosma... todo o día igual; sempre cara de peido, sempre cara de can...que prosmas, meu Deus!!!

Ataque de rabia

Intento no hablar con algunas personas, me ponen de mal humor; pero a veces cometo el error de hacerlo. De todo saben, todo recomiendan, y hablan con un tono de prepotencia y desde un plano de superioridad que nadie les ha otorgado. Estoy harta de ellos. Ya no puedo más y  la próxima vez me van a oír a mí.Ya no puedo más con su asqueroso tono displicente. Ellos desconocen que hay muchas personas en el mundo además de ellos. Algunas incluso tienen su mismo nombre, todas son más interesantes que ellos. Y por qué la mayoría de las veces contestan cuando ni la pregunta ni la frase iban dirigidas a ellos.

Un lugar horrible

Donde nadie habla con nadie.Donde todo se ve.Donde todos miden al minuto lo que los demás hacen.Donde todos se observan.Donde nadie recula, donde nadie asume culpas ni responsabilidades, donde todos quieren mandar...

La secta

En todos los trabajos hay sectas o tribus, por lo menos dos, a veces tres. Los que mandan y los que mandaban y los no alineados. Cada secta tiene un líder espiritual, un "iluminatti" que decide todo lo que los de la tribu deben hacer. Lo que está bien y lo que está mal, a quién se le debe de saludar de modo afectuoso y a quién se debe hacer luz de gas.Y luego están los extras, los que siguen silenciosamente ese guión que no han escrito ellos.Fuera quedan los no alineados, los que están hartos de seguir consignas o de hacer lo que otros decidan que hagan.El precio es una gozosa libertad y una dulce indiferencia.

Entre chachos e picoletos, road movie na estrada dos Valos

De nenos xogabamos a polis e cacos, agora o conto é outro: xogamos a polis e picos. Ocorría esta semana na estrada dos Valos ó lado de Casa Herminia. A Nacional perseguía un vehículo da Arousa polo vial que une O Porriño con Redondela.Saíndo da capital da narcobisbarra que podiamos agardar? Pois que levase e traese material a un lugar seguro e de paso como unha gasolineira ou unha peaxe.O shock da Udyco e dos da secreta todos foi dar con aquela unidade móbil pintada de branco e verde, con aquel vehículo nodriza da Garda Civil. Co sarxento Quique? ó volante? e o de prácticas mirando abraiado.  Polis deteñen a picos. Pero qué faltaba neste surrealista guión? Un pouco de música, un pouco de folclore xitano que axude a pasa-la farlopa desde O Porriño ata O Vao. E aí o temos, unha produción de Marca España ben digna de Almodóvar.

Bágoas sobre África

Primeiro foi Kasempa e agora era Kamakechi.  "Aquí nunca viran un branco". E alí quedou, baixo a sombra definitiva da árbore que o matou. Para morrer nunha treboada, esmagado por unha árbore se cadra non facía falta saír de aquí.Criticamos tantas veces esas cousas da curia vaticana, que ás veces nos esquecemos desas grandes persoas que hai na Igrexa entre Bergoglio e nós.E alí estaba Gándara coas súas cartas inmensas comendo polo en Kasempa, aforrando para mercar un tractor, galeguizando África e africanizando España. Hai xente que non debería morrer, porque son insubstituibles, porque deixan a moita xente orfa, porque regalan a súa vida ós demais. E aí estaba Gándara, axudando ó que nada ten, sen agardar nada a cambio. Neste mundo noso, no que todo o mundo bota contas de canto dou e a quen e qué obterei a cambio, dá gusto coñecer a xente como el que deu a súa vida por todos e a cambio de nada. A pena é que se fóra tan pronto porque moito quedaba por facer aquí e alá.Deixaches dous continentes orfos: o noso e o teu. Nós podemos tirar coma sempre, pero eles? Haberá alguén disposto a segui-lo teu labor? A se-lo segundo branco  de Kamakechi? Paréceme que non...