Reflexións sobre turismo

O ano pasado visitaron Galicia 5.000.000 de persoas.O trinta por cento delas foron estranxeiros. O goberno galego tomou o turismo como industria clave, polo menos no mediático. Eu penso que non somos un país turístico: apenas nos tocan 2 turistas por cada habitante.Somos ademais moi dependentes do sol. Os xaponeses estánse volcando con Galicia desde o Irmandamento con Xapón e polos camiños de peregrinaxe que compartimos.Son turistas moi interesantes.Enchen Compostela en tempada baixa de novembro a marzo, e teñen gran poder adquisitivo.Veñen tamén moitos americanos logo da exhibición de The way.Pero queda moito por facer, moito máis que publicidade interna e autobombo. Que se preparen na Ribeira Sacra para os turistas que veñan coa novela do Planeta baixo o brazo:"Todo isto che darei" de Dolores Redondo. Grazas a internet calquera empresa, calquera concello con algo de creatividade e páxinas en varios idiomas pode sen depender dos turoperadores atraer persoal.

Ás veces as catástrofes tamén nos poñen no mapa, tristemente como o Prestige, que permitíu que espectadores do mundo enteiro visen a beleza das nosas costas. A volta ciclista penso que nos custa máis que o que dá. E o fútbol, o deporte rei tamén nos amosa por aí.Pero seguimos moi colgados do sol que aquí nos é bastante infiel, e do marisco e de mil tópicos máis.Queda moito por facer: máis que invitar a paparotas e a mariscadas en Fitur

Vigo, os meus favoritos

"Luras"

Hay gente que cuando paga un café te dan ganas de hacerle una foto y subirla a internet, porque no lo hacen nunca.Hacer un Breaking News o un adelanto informativo. Y es que son como los dentistas, uno de cada 100 dentistas paga una vez al año algún café. Y yo la verdad aunque no me cuesta aflojar la cartera, no puedo con los "luras".

Vigo, os meus favoritos

Vigo, estampas urbanas

Ten solución o Casco Vello de Vigo? De vinte anos acó, mentres uns edificios se restauran outros van caendo!

Menos mal que tamén no centro gozamos de imaxes como estas , foto Changas.

N Y

Colexios con protocolo de naufraxio

Hai colexios en que non se enteran de nada, agochan os problemas e non saben cómo reaccionar. Outros como o vetusto colexio dos Praceres de Marín noutrora berce do "señoritismo" e da fidalguía galega e española teñen un protocolo de naufraxios. Porque moitos dos seus alumnos perden os pais na mar. Sábeno e están preparados. Por iso se cadra están aplacando a dor que estes días sente a familia de Vicente Pazos que se perdeu no mar de Senegal.