O fillo do crego

Trouso hoxe unha historia que me proe no cerebro desde hai meses. Vivía nunha cidade mediana do norte de España un vello crego co seu suposto fillo. Desenvolvía o seu labor nunha céntrica parroquia onde todo o mundo o coñecía. Hai quen di que o rapaz sempre o dicía : meu pai é don Fulano o párroco de Tal e Tal. Como sempre nestes casos houbo quen dixo que era un sobriño, ou un fillo adoptivo.Son rexoubas típicas destes casos. Hai uns anos houbo un incendio na casa do crego que naquel momento estaba só, ata que chegou o seu fillo, así o dicían as crónicas dos diarios do lugar, aínda que obviaban que aquel pai, era o Pai que rexía a parroquia máis próxima. A súa morte tamén o delatou, o seu suposto fillo decidíu e puido facelo, non abrir a capela ardente do seu pai; ante o abraio dos catro do barrio que aínda non o sabían. Por qué o bispado non deixou velar aquel cadáver e por qué aquel rapaz puido tomar aquela decisión? Igual foi a súa venganza con todos aqueles que fixeron da súa, unha infancia difícil.

Calcetines negros

Aún quedan calcetines negros en el cajón, de esos que a veces le prestabas. También quedaron unos leotardos que a veces usaba, pero están deformes, ya no los puede usar; pero no es capaz de tiralos, le da pena hasta abrir el cajón. Y ahora les llama leotardos, pero en el fondo eran "peterpanes" como él.

SE ME OLVIDO OTRA VEZ MANA, la 12 de Maná

Gente con precio

Como en wallapop!

Del otro lado de la barra

-Se pasó todo el año viviendo por la "patilla" en Madrid. Engachaba una novia tras otra y se metía en sus casas hasta que ellas le echaban, y así se pasó un año o más... -Hicimos una redacción sobre cómo éramos; le decía la niña aquella a su madre. Y María dijo que le gustaba el ballet, la playa, dibujar el campo, y que era muy lista... -Yo también soy lista y no lo ando diciendo por ahí; le dijo la niña a la madre. ( Y la verdad estuve a punto de intervenir, pero pensé tú no tienes derecho, tú aquí sólo eres el autor omnisciente o la voz en off, calla y escucha)

Sidonie - Carreteras Infinitas

A vida dos "caixanovos" no "trullo"

Fonte: Diario de Pontevedra 12 febreiro, 2017, domingo; autor Santy Mosteiro. A vida na Lama decorre plácida e feliz para os tres exbanqueiros vigueses que están alí:Gayoso, Pego e Rodríguez Estrada; están nun módulo vip(esaxeración miña) chámanlle módulo brando e é o número nove.Relaciónanse cos demais reclusos con normalidade e cumpren cos labores de limpeza asignados. Sorprendentemente para os que pensamos que Gayoso e Pego eran unlla e carne; Gayoso comparte cuarto con Rodríguez Estrada e Pego ten un compañeiro que cumpre condena por tráfico de drogas. O toque de diana é ás oito da mañá, desas horas deben estar vestidos e coas camas feitas, recóntannos e ás oito e media xa poden baixar almorzar. Desde as nove fan labores de limpeza ata a unha do mediodía, hora en que comen. Pola tarde logo de recoller e limpar os comedores teñen tempo de lecer. Dispoñen de 100 euros á semana para gastar no economato da prisión.Poden recibir unha persoa á semana:"o locutorio" chámase.Gayoso recibíu nesta súa primeira vez a unha avogada da familia. Unha vez ao mes poden recibir a varios membros da familia durante tres horas:son os vis a vis convivenciais, algo do que gozaron xa na semana do 5 de febreiro. E así pasan a súa vida os nosos homes bebendo Cabreiroá en vez de Oporto vintage, en A Lama Spa Resort, en vez de na Toxa, ou Gstadd...