O último hippie das Cíes

Nas últimas horas o corpo de Germán Luaces pasou polo Tanatorio Vigomemorial. A previsión era incineralo. Os seus amigos queren que repouse nas Cíes na illa do Faro onde tan feliz foi. Onde pasou os seus últimos anos entre o hippismo e a bohemia. Eu non o coñecín creo. E ben que me apena, sí debín coñecer ó outro veterano das Cíes: Pichocho, que segundo lembro tiña algúna arranques de mal humor. Pero din que Germán, o de Casa Chuco tiña moi bo humor e gustaba de compartir. Foise ós 54 anos. Deixando un fondo pesar. Germán é o noso Man de Camelle. O noso " Chanchillo" (de Donosti) ou alguén que todos os amantes das Illas galegas coñecen. Cando morreu o Gringo eu tamén quedei impactada, coñecino máis, era un tipo especial: un fóra do sistema como moitos outros. O límite de un eran os piares da autoestrada, o límite de Germán eran as súas illas e o propio océano.
Oxalá haxa un sitio para el naquel lugar que o fixo tan feliz.

O Romano de Serafín Avendaño

Perpendicular a Rosalía De Castro,Areal e García Barbón está a rúa Serafín Avendaño. Un vial polo que pelexan o porto, RENFE e o concello de Vigo.
Ninguén a quere arranxar e seica todos teñen competencias sobre ela. Agora hai quen di que apareceu unha tumba dun romano no medio do vial. Haberá que facer prospeccións. Disque o romano xace alí na “ calzada” desde hai vinteún séculos entre a vella fábrica de Alonso é o Coffe Land. Alí repousa tranquilo e non sabemos se estará só. Os arqueólogos van ver se ten “colegas” pero só nese treito do vial desde a fonte luminosa ata a estación de Guixar. Houbo présas por inaugurar o treito inicial entre o CluFi e a fonte cibernética.E do que haxa alí abaixo: “ qué sabe nadie....🎼🎼🎼”!

Burning - Una noche sin ti. En directo, Madrid 1990

 Ayer viendo Cuéntame, esta canción me dislocó. Me llevó a la ciudad en la que yo estudié, al barrio de San Juan. Creo que el concierto fue en el “ Conocerte es amarte baby” alucinante eh? Pero eran los 80+10 y los nombres eran así.

Mi vecino Txiqui tenía un grupo que hacía versiones de los Burning, y allí nos pilló. Aquella noche Txiqui, un filósofo de la noche de los que decía: “ tía es que voy por estratos” se cogió un colocón del quince más dos con un cóctel de pastillas que casi lo funde a negro. En aquel pasillo de aquel bar nos cruzamos a media facultad. Hubo ataques sorpresa dignos de un documental de Félix Rodríguez de la Fuente sobre el apareamiento y la noche acabó como muchas más.

Con o sin vaselina

Hay gente que te las hace por delante y hay gente que te las hace por detrás. Con y sin vaselina. Hay gente que hace de todo y no se le critica. Y hay gente que comete un mínimo error y se le acribilla.
Hay gente que a pesar de su egoísmo y de cuidar su culo con mimo y esmero nadie le critica.

Historia del Tranvía en Vigo

A lenda da morte da muller de Oubiña

Logo de ver en Discovery Max o documental de Oubiña e a tese daquel taxista de que o accidente en que Esther Lago morreu puido ser provocado, lembrei unha vella historia, unha vella especulación.

Hai uns cantos anos unha persoa relacionada indirectamente co mundo do narcotráfico díxome que estaba convencida de que Esther estaba viva e qué o accidente aquel fóra un paripé. Que era o único xeito de entender o ben asesoradas que estaban as súas fillas, que estaban intentando recuperar Baión coas mesmas “ mañas” e xeitos que o podería facer a súa nai. Que o accidente fora moi raro e qué ela saíra polo seu pé do coche é que mesmo entrara nun inmoble cercano...

Unha teoría moi estrana, pero eu que sei...

Golpes Bajos - Malos Tiempos Para La Lírica

No