Encarna Álvarez, a nosa xente

Encarna Álvarez é a presidenta dos comerciantes do Calvario. Naceu en Asturias e vivíu moitísimos anos na emigración suiza, en Zúrich. Logo afincouse en Vigo onde montou unha óptica a escasos metros do Calvario. Empática e entrañable Encarna loitou sempre polo barrio polo primeiro parquing , se esquecemos o mítico avenida da peonal, foi o de Fernando, o Católico, logo víu o de Maruxa Mallo e conseguir a peonalización do Calvario, con algunha crítica ruín que outra. Agora vive un déjà vu*. O peche dos comercios físicos polo arrase da venda na internet un fenómeno que afecta a tendas de Candeán, pero tamén ás da Quinta Avenida. Ela vivíuno en Suíza nos setenta, a moda da venda por catálogo fechou tendas de vez no centro de Zúrich, as tendas foron reconvertidas en vivendas de baixo custe para non deixar os locais baleiros. Agora Encarna vive aquel pesadelo outra vez, coa moda das vendas por internet, que pechan locais, xeran paro, crean emprego precario, de reparto sobre todo e fan un fundido a negro nas nosas cidades. Desaparecen os escaparates cos que tanto gozaron os nosos avós, desaparece o gusto pola compra demorada e o asesoramento profesional,desaparece o tacto, a proba física, o saír á rúa para ver as cores a luz. Perdemos moito con internet. A última vez que estiven con Encarna estaba moi triste polo Black Friday, un fenómeno que case lles obriga a perder cartos para non desaparecer. Este Vigo noso é produto de persoas como Encarna que fixeron grande? este o noso país!

Compañeiro Manoel Soto, “ Por un Vigo mellor”

Onte finou Manuel Soto Ferreiro un dos alcaldes que deixou máis pegada en Vigo xunto con Portanet, e o noso inefable Abel. Compañeiro Soto que así se deu en chamar apuntábase ben a unha foto segundo dicían os que o coñeceron daquela época. Embeleceu Vigo con obras que hoxe ninguén discute e se converteron en iconas: o Sereo, os Mariñeiros da Gran Vía ou a Porta do Atlántico. Din os que viviron aquela etapa que tiña a alcaldía bunquerizada sobre todo na súa última etapa, algo que non ocorría cando eu empecei a traballar era a Casa da Collona pois pasábamos horas alí agardando a saída daquelas interminables xuntanzas de mediados dos noventa. Despois do seu periplo americano vivíu a súa época máis gris, converténdose nun concelleiro independente de pequenos partidos. A min daquela facíaseme moi plasta,non tiña apenas representación era irrelevante pero botábase ó micro como un máis. Eu facía algunhas manobras para non o entrevistar porque non cabía nas miñas noticias dun minuto, pero el sempre aproveitaba que os outros da xerencia de urbanismo se facía os remolóns para forzar unhas declaracións que ninguén ( ou polo menos eu) lle quería coller. E compañeiro Manuel Soto que puxo a Vigo na vangarda da moda, da música e da arte, xa está alá, máis alá das estrelas e das luces de Abel!!

Petulante

Soberbio, petulante engreído, estúpido. Por encima del bien y del mal!

Psiquiátrico O Rebullón, Mos

Vacaciones

Yo la Semana Santa, yo los tres meses del verano. Yo todo diciembre. Y qué les queda a los demás?

Listos para la vida

No saben casi ni hablar, mucho menos escribir. Pero son listos para la vida.Se pegan como el musgo hasta que seca los árboles. Ellos saben a quien preguntar.Consultan gratis lo que los demás pagamos. Ellos conocen toda subvención, controlan todo lo que es gratis aunque les cueste a los demás. Son analfabetos funcionales pero catedráticos del arte vital.

El síndrome Alexa

A qué hora empieza? Cuándo pasan el recibo? Cuánto debo? Explícamelo otra vez. Hazme este recado. Oye reina, yo no soy Siri, yo no soy Alexa, yo no soy tu asistente personal.