A montaña máxica do Caurel

Soubou Uxío recrear as montañas no papel,
soubo Uxío darlle vida as fervenzas, as rochas e os regatos con sinestesias
e aliteracións.
Soubo Uxío facer literatura coa música do vento, o son das árbores, o silencio dos fiunchos e dos fentos.
Soubo Uxío facer da nosa natureza un bosque animista onde medran os libros. Un bosque que como todos en Galicia, moitos galegos están prestos a queimar.

Dereitos de autor na U. de Vigo

Vou case tres veces á semana a un pequeno e coqueto establecemnento do centro de Vigo onde me atende case sempre unha atenta dependenta, que non sei por qué un día me dixo que era case doutora ou doutora, non lembro ben dunha carreira de ciencias.
Pasou case tres anos subindo ó CUVI ás catro da mañá, sorteando a néboa no inverno e os cabalos en verán, coido que ata tiña chave propia porque desas horas non hai bedel que che abra a facultade.
Anos de estudo, avance e laboratorio, anos de madrugóns de de vivir dos cartos de teus pais; e para qué ?para acabar nunha tenda ( ben coqueta e ben chic) pero de dependenta e para que parte dos datos da túa tese ou dos apuntamentos que ti tiñas para facela os empregue unha profesora da túa facultade para facer un traballo.Sen citarte sequera, claro! Co ben que lle viría ademais da tese, ter unha publicación científica de cara a obter puntos nunha oposición. Pero para que deslucir a súa investigación (pensa a catedrática) citando a todos os autores dos datos que roubou?
Isto é moi común, repítese no tempo, repítese en universidades, empresas e traballos. Pero isto non debería ser así pensa a miña amiga, mentres pasa a úlima fregona, antes de pechar o local.

Colexios e colexios

Hoxe estiven no Colexio Público de Panxón por un problema de acoso por internet, a través do messenger.
O extorsionador esixíalles cartos ós cativos, e amenazábaos de morte aínda que eles non pensaron que ían ser asasinados.
O titor e a dirección do colexio avisaron ós pais e recomendáronlles vivamente que denunciaran o caso para tentar descubrfi-lo autor, penalizalo e atalla-la situación. Os resultados foron rápidos: hai dous días o acosador que enviaba correos desde antes de Semana Santa quedou neutralizado. Axiña se saberá quen foi. Disque puido ser un cativo porque manexaba fotos e información de dentro do colexio.
Detéñome no caso porque a dirección do cole en vez de ocultaro ou negalo:informa ós pais, animalos a actuar e PENSA EN PRIMEIRO LUGAR NOS DEREITOS E NO BENESTAR DOS CATIVOS.
É un comportamento que se me fai raro e extrano, a maioría dos colexios que foron noticia nos últimos tempos cando xorde un caso destas características agochano, e pechan filas coa persoa que o ocasiona para que non trascenda. Son os terribles casos de pederastia nas Calasancias, nos Maristas ou o do cura de Baredo hai anos.
Antes que tapar,negar, ou protexer o nome d colexio, está a protección dos nenos.
Un caso como estes pode ocorrer en calquera centro: un tolo, un psicópata un pederasta pode xurdir en calquera entorno. O que varía son as actitudes das direccións dos centros.Uns agochan, pechan filas e crean altos muros que desprotexen ós indefensos para preserva-la fama dos colexios. Outros como o CEIP de Panxón dan a cara, defenden ós nenos e animan ó pais a emprender accións legais para que remate a situación aínda que iso poda menoscabar a imaxe do colexio.
Se eu tivera un fillo gustaríame que tivese a sorte de estudar nun sitio así: onde a prioridade son eles, os feitos investíganse desde o día un, e me animasen a emprender accións que evitaran que o suceso se repetise e propiciaran o seu remate.
E é un sinxelo colexio público de Panxón, construido por Palacios e herdeiro da vella tradición do Colexio dos Orfos do Mar do Instituto Social da Mariña. Un centro no que dan clase entroutros Alfonso Álvarez Cáccamo e dirixe Alejandro Rouco.
Eles danlle mil voltas a moitos colexios privados que campan da boa educación que ofrecen e só tapan,"ningunean" e esquecen ás vítimas para protexer o nome do colexio, do cura ou do profe de mates.

Allways Vigo

Poderían ter elixido calquer outra praia do mundo, pero elixiron a nosa: Rodas nas Illas Cíes.
Tiña a tiro fotográfico calquera lugar do mundo e boa parte do universo, pero elixiu fotografar a nosa ría. Por algo será, non?

O noso amigo invisible

Todos temos un; é un ser eminentemente práctico, versátil. El nos informa de primeira man, el fai todas esas cousas que nós nunca fariamos.El cóntanos todas esas anécdotas inconfesables para que sigan "rulando" iso sí sempre con protagonista anónimo.
El entrou coa tarxeta do SERGAS en tódolos museos de Europa, el deixoulle a pagar ó avogado 600 ou 3.000 euros porque lle parecía excesivo o que lle cobraba.El pasou polo seu irmán pequeno, ou dixo que era o da limpeza cando non lle interesaba respostar a unha chamada.El cambiou o seu nome na internet. El asiste abraiado a capítulos reais de Sex in the city ou in the Falperra. Oh, o noso amigo invisible, qué faríamos nós sen el?

Cómo falan os fachas?

Os fachas trátanse de Don entre eles aínda que sexan amigos da infancia. Ola Don Pepe, Ola Don Ramón. Así expresan o importantes que son e a caste que teñen. Os fachas chaman gañán a calquera que se teña que gañar a vida dun xeito, manual, a alguén que non teña estudos, ou cartos, ou simplemente pedigree.
Os fachas din que os outros son os progres, porque os fachas están moi, moi desfasados. Pensan que vivimos aínda en maio do 68, que horror, non? Os fachas levan pantalón granate ou verde rechamante e gomina.
Os fachas dun tempo a esta parte teiman en chamarse liberais, que non o son abofé, son carcas, rancios e dictadores. Liberal na fala cotiá desde os anos oitenta usábase para todo o contrario que a ideoloxía troglo que aniña no cerebro dos fachas.
os fachas están felices coa TDT: zapean da Popular a Intereconomía, e a Veo TV, e a COPE, atopan o corpus ideolóxico para raiar todo o día no bar, no taxi e na rúa...
Ai, que linda sería a vida sen fachas....

Un goberno travesti

Todo comezou cando Feijóo foi ó entroido de Verín e vestiuse de: "guayabo", de "guajiro", de "chamaco", eu que sei; el abriu a espita, prendeu a mecha, marcou o camiño, a folla de ruta que din agora os horteras....
E a gran festa da camuflaxe comenzou, no día da muller Javier Guerra vístese como para ir na caravana do orgullo e a compañeira de Feijóo disfrázase de beata para ir ve-lo Papa, mágoa que non lle pedira a peineta a Aznar...
Se facemos un flash back perderon varias ocasións: vestirse de peliqueiros en Laza ou de Cigarróns en Verín,Pantallas en Xinzo, Madamas en Aldán, de Colón na Arribada, e de Pastorciños en Nadal. Que non se preocupen aínda quedan oportunidades de travestirse: a Reconquista de Vigo, os capirotes da Semana Santa ou de Pantasmas na próxima secuela de Ghost...
O caso é que hai quen di que os disfraces só serven para despistarnos do guión que segue este goberno que non acaba de coller o timón.