Louzán e Benidorm

O PP de Galicia en como referente ético o concello de Benidorm. O camabalache político desa vila desarrollista chea de estranxeiros prestos a beber cervexa, gústalles a Feijóo e Louzán.
Esa vila de vellos facendo taichi na praia.
Salvados por Benidorm. Hai anos que Feijóo e Louzán buscaban unha excusa barata para acoller no seu seo os falsos disidentes de Mos ou Gondomar. E velaí que a nai de Pajín fíxolles o favor.
Como os nenos pequenos que esgrimen a excusa de : todos o fan, a todos lles deixan... Cando eles nunca pensaron deixar de facelo.
Feijóo e Louzán están como Martínez Soria e Alfredo Landa,fascinados por Benidorm. A ver qué país nos deixan? Unhas praias sen dunas nin area nas que as toallas quedan á sombra dos edificios a partir das seis do serán.

Un cura coma Deus manda

Xesús Gago é un cura como deberían ser todos. Un home de Barro, sí de Porráns. Un tipo sinxelo e tímido que foxe de todo boato e de todo pote. Un home que foi querido en Lavadores e no Sagrado Corazón. Un cura de barrio que nunca buscou unha parroquia céntrica e o azar quixo que rematase nela. Un home que asumiu a reitoría do Seminario cando ninguén a quería.
Un cura que pelexou polos veciños de Guixar en xaneiro do 68 cando o barrio era pobre e estaba cheo de ratas. ( Sí Vigo tamén tivo o seu 68). Un home que se enfrontou co Alcalde Portanet que o chamou á súa cara: "mira el curita este"; que chegou a estar detido pola policía franquista por defender uns realoxos dignos cando RENFE se asentou en Guixar. Un home que fala galego porque é o idioma que escoitou desde o berce.
Un tipo tocado pola sorte, porque malia fuxir da apariencia, da sotana e da alta política rematou sendo o Vicario Xeral da Diocese.Un home que caeu polo oco dun ascensor e salvouse. Un crego que cando se foi do seu último destino parroquial lle regalaron un coche.
Un cura que como outros representa a unha Igrexa que existe lonxe da púrpura, e se cadra tamén lonxe do 6 N.

Belén Esteban, a vida en directo.

Aí a tedes: sabemos cada paso que dá. Se come polo ou hamburguesa, seguimos en directo a súa mudanza, a súa voda e as súas pelexas conxugais. É un boneco, un debuxo animado televisado en directo.
Estamos diante dun Gran Irmán ou máis ben dun Show de Truman no que o protagonista inocente non se decata ata o final que a súa vida está "on the air".
Nos últimos días, case case estivemos a piques de votar vía SMS se debía volver co seu home ou non.
Vímola discutir na parada do bus,lavarse os pés nas praias de Benidorm e escoitar cómo compra no chino ás lambetadas prá súa filla.
Sabemos que ten sillóns de masaxe deses que se ven nas feiras e mostras para estomballarse mentres se ve na tele. Sabemos se o zucre lle sube ou lle baixa, se se recurta o nariz ou as pálpebras.
Leváronnos ó tanatorio cando morreu seu pai, case,case ós pés da súa cama cando seu home lle puxo os cornos. Sabemos que votou ó PSOE e votará ó PP.
Sabémolo case todo dela. A súa vida é un show. Pero non deixa de ser unha vida baleira. Non hai nada mellor do que falar na televisión?
Non hai un tope, un límite na utilización das personaxes do papel couché? (Aínda que teñan contratos coas cadeas).
Pero aquí non, aquí non hai límite. O personaxe é usado e enaltenido ata o paroxismo. Antes cando un destes fichaba por unha cadea, a outra nin o mencionaba condenábao a un ostracismno feroz.
Pero non así con B.E , a galiña dos ovos de ouro, que os pon en directo, off course é criticada por A3 e contesta en T5. Realmente estomagante.

Empresas de duas velocidades

Dun tempo acó case tódalas grandes empresas teñen empregados clase A ou Bussiness Class e empregados Patulea Class. Falamos de Telefónica, Telecinco, TVG, o SERGAS, Antena 3 e mesmo ás veces a administración; seguro que máis.
Os empregados clase A gozan dunha chea de privilexios: tiques de comedor, horas-extra, quinquenios e días libres. Teñen horarios inamobibles e poden dicir que non, e a maioría deles son fixos. Gozan ademais da proteción do comité de empresa que protexe os seus dereitos ata a extenuación e a paranoia; pra que non se despeinen, pra que non sofran, pra que nunca queden sen café, pra que non padezan lesións musculares encárganlles repousapés ou repousapulsos.
Canda eles, compartindo nave, plató ou oficina están os desclasados os clase B. Sen apenas dereitos, sen tiquet de comedor, nin dereito a parquing. Roldando os 1.000 euros, sen horas extra, ni pagas extra.O seu horario é como un chicle que se pode estirar por atrás e por diante. "Vén ás sete, hoxe sairás contra ás once"
Os Patulea Class son necesarios pra que os Bussines Class vivan coma Deus. Por iso os comités non se preocupan por eles. Ten que haber comemerdas que fagan o que non queremos nós, e que saian baratiños. Miremos cara outro lado, mentres estes nos fan o chollo suxo.
Claro Telefónica, A3 ou as demais non poden pagar a todos o que eles cobran....
Por iso sempre haberá Sintels, Lavinias, ou Produtoras F ou X.

Leccións

Hai xa ben de anos que non estou nin na escola, nin na Universidade, que nin sequera estudo, e porén non deixo de recibir leccións. Sen as pedir: leccións de ética, leccións de vida ( de xente incluso que ten menos anos ca min).
O caso é que o nivel de soberbia e de falsa superioridade desas persoas que andan pola vida dando leccións dáme moito noxo.
O que deberían é de dar exemplo: exemplo de humildade, de solidariedade, de categoría humana,saber poñerse no lugar dos demais e recoñecer os seus múltiples erros.
Non esixir ós demais o que eles non fan, e non falar dunha falsa ética que só lles vale para conqueri-los seus obxectivos laborais e políticos e que unha vez conqueridos desaparece de vez.
Para todos aqueles que cren que o saben todo e que teñen razón sempre, só lles pido unha cousa, que a min non mo conten que non me importa. Que eu tamén teño unha verdade, que tamén considero inamobible e absoluta e que non quero sabe-la súa. Eu pola contra non vou darlles a miña lección.

O sofá, clave das relacións de parella

O sofá é unha das pezas esenciais dun fogar que se precie de selo. É un dos primeiros mobles que se adquiren para unha casa,se cadra logo da cama. Aínda que un sofá tamén serve para durmir e derivados.
Nos sofás desenvólvense as mellores escenas da vida cotiá do relax das parellas; tamén as discusións sobre o espazo ocupado ou polo o mando.
Hainos con forro pra que non se estraguen, con manta por se vai frío, con chaise longe por se presta estarricarse ou botar unha soneca.
O mito dos homes enviados a durmir ó sofá non parece ser tal. A maior parte deles van pró sofá motu propio pra non escoitar ó neno que chora, pra mazarse a ver a tele ata altas horas da madrugada ou pra non aturar a unha muller demasiado intensa que lle coma a cabeza horas antes de durmir. o sofá tamén agocha unha fuxida da comunicación, un aillamento.
O último caso que coñecín de home que durmía nun sofá porque lle prestaba, porque traballaba a quendas e non se afacía a durmir acompañado ou por qué sabe Deus qué,foi abandonado pola súa compañeira, farta desa non conversa, desa non relación, desa falta de agarimo antes de pecha-los ollos.
E el foise abofé que sí. Apenas levou nada da casa,nin a tele, nin a cámara, nin o ordenador. Pero aquel sofá preside agora a súa nova casa, onde outra compañeira o escoita roncar desde o cuarto de a lado do salón.

Imaxe de marca

As marcas invádeno todo. Cos seus logotipos, cos seus xeitos e deseños especiais. As marcas gabean polos plotters instalados nas salas de prensa polos micros e polas camisetas dos xogadores, as viseiras das súas mozas ou dos seus pais.Anagramas que campan nos photocalls e nas moscas das pantallas de televisión. A vida é unha marca cada vez máis grande. Fíxadevos senón como medraron os logos dos polos de Lacoste, Burberrys ou Lamartina, La Adolfina....
Sáturannos de vez. Lembrades as camisetas de amarras que inzaron Vigo nos oitenta? Son sustituidas agora polos Quechua do Decathlon nas lonas de praia ou nos polos e xerséis.
A imaxe de marca tamén é unha liña de deseño como o estilo Ikea. A imaxe de marca confúndese; ás veces hai quen pensou algunha vez que un bar se chamaba Keller ou Sprite ou Estrella Galicia, ou un quiosco Faro de Vigo.
Tamén hai quen pensou en Vigo nunha nova liña de mobiliario urbano: "Alcaldía": papeleiras, cinseiros, pulseiras pra non perder o neno na praia, camisetas pra ir á procesión, lonas de adorno, carpas de inauguración, cromas prás rodas de prensa e valos de obra.
Aquí todo é de Alcaldía; agora entendo a creba de Baygar, a mítica empresa vilagarciá de valos de obra...