Sábeno todo. Eles teñen a resposta. Eles estiveron alí naquel momento preciso. Rexeitan e menosprezan a opinión dos demais, eles manexan a verdade absoluta, crense os gurús.
Hainos en tódolos campos: na universidade, no super ou no salón de peiteados. Dominan tendencias, fan predicións, e erran tantas veces como falan. Pontifican e nós abraiados non nos atrevemos a levarlle-la contraria por non aturalos. Deixámolos falar, difundir o seu saber, e facémonos os parvos, porque eles necesian o seu público, o seu auditorio, e pra iso estamos nós: os extras, a figuración dese soño delirante de grandeza no que viven eles.
sábado, 9 de enero de 2010
domingo, 3 de enero de 2010
Vigo precisa un lobby
Ata agora nunca nos preocupou. Vigo carece dun lobby, dun establihsment forte e potente. Hai pequenos grupos de poder empresariais, sociais, xornalísticos e veciñais pero non son quen de actuar conxuntamente ou previr catástrofes, frear agresións ou evitar que os políticos ousen sequera verbaliza-la desaparición dos poucos servizos e institucións que Vigo ten.
Vigo moderna e cosmopolita carece de Casino e case case de Club de Golf no que conspirar; dicía Karina Fálagan que nos 70 e 80 os grandes acordos políticos callaban no seu local: O Lady Hamilton, e se cadra era verdade.
Á marxe de Clubes Financeiros almorzos empresariais organizados por empresas de pago, a maior gloria de quen patrocina económicamente os eventos, o diálogo social das forzas vivas de Vigo non existe ou é cada vez máis un diálogo de xordos.Unha situación que se agravou desde a chegada á alcadía do home máis egocéntrico, personalista, antidemocrático e soberbio que por alí pasou.
Nestas estamos érguendonos coa primeira luz, traballando e permanecendo alleos as leas de salón que cada 3 anos organizan en Pontevedra para pedir que non se nos conceda unha sala da audiencia, un xulgado do mercantil, ou unha mísera delegación da xunta que ó final conseguiron desvirtuar.
Na Galicia dos baltares e os louzáns, a nosa postura existencial está errada, nesta nosa vella Galicia cómpre que nós teñamos un lobby, inda que só sexa pra defendernos. Vigo sempre pensou que o goberno galego primaría ós mellores xestores, os que máis emprego, máis nacementos, máis cartos ou máis poboación atraen e non seguiría tendo en conta os vellos poderes fácticos herculinos ou composteláns.
Vigo necesita pedir de máis pra que nos dean o xusto, pra que non nos furten unha vez máis o que é noso e nos corresponde. Vigo precisa unha masa social que obrigue ó goberno galego a respectarnos e a non ter agallas sequera de verbalizar unha nova agresión.
Varios exemplos: Vigo quere unha catedral, unha escola de arquitectura e varias salas do Tribunal Superior de Xustiza de Galicia. Ou é que non as merece?
Vigo moderna e cosmopolita carece de Casino e case case de Club de Golf no que conspirar; dicía Karina Fálagan que nos 70 e 80 os grandes acordos políticos callaban no seu local: O Lady Hamilton, e se cadra era verdade.
Á marxe de Clubes Financeiros almorzos empresariais organizados por empresas de pago, a maior gloria de quen patrocina económicamente os eventos, o diálogo social das forzas vivas de Vigo non existe ou é cada vez máis un diálogo de xordos.Unha situación que se agravou desde a chegada á alcadía do home máis egocéntrico, personalista, antidemocrático e soberbio que por alí pasou.
Nestas estamos érguendonos coa primeira luz, traballando e permanecendo alleos as leas de salón que cada 3 anos organizan en Pontevedra para pedir que non se nos conceda unha sala da audiencia, un xulgado do mercantil, ou unha mísera delegación da xunta que ó final conseguiron desvirtuar.
Na Galicia dos baltares e os louzáns, a nosa postura existencial está errada, nesta nosa vella Galicia cómpre que nós teñamos un lobby, inda que só sexa pra defendernos. Vigo sempre pensou que o goberno galego primaría ós mellores xestores, os que máis emprego, máis nacementos, máis cartos ou máis poboación atraen e non seguiría tendo en conta os vellos poderes fácticos herculinos ou composteláns.
Vigo necesita pedir de máis pra que nos dean o xusto, pra que non nos furten unha vez máis o que é noso e nos corresponde. Vigo precisa unha masa social que obrigue ó goberno galego a respectarnos e a non ter agallas sequera de verbalizar unha nova agresión.
Varios exemplos: Vigo quere unha catedral, unha escola de arquitectura e varias salas do Tribunal Superior de Xustiza de Galicia. Ou é que non as merece?
sábado, 26 de diciembre de 2009
Cambalaches e censuras.
Con ese apelido non podían ser boas: as mocións, de censura. Nunca boas foron.Nin a que botou da Xunta a Fernández Albor nin todas as seguintes.
En Redondela o edil que ía na lista do PSOE recibiu o compromiso de que o novo alcalde do PP íalle aprobar un edificio ilegal ó seu irmán; o tránsfuga de Mos ten unha dedicación exclusiva. E supoño que parecido en Ponteareas, Baiona e máis recente Gondomar. Aberrante foi tamén o caso de Vigo chamado "de confianza"no que o BNG coa súa abstención favoreceu a chegada da alcaldesa popular. Disque obrigaron ó PSOE a presentar unha moción de confianza pra outorgarlle a deputación da Coruña.
O BNG tamén pretendeu nese mesmo mandato volver a investir outro alcalde do PSOE que lles gustara máis. Pero o PSOE estaba farto xa de tanto mangoleteo alleo.
As máis das veces, por non dicir todas, enganan ós que votaron.Pero a Louzan lle gustan. Para completa-lo mapa do cambalache réstanlle Tomiño e O Porriño. E alá vai Louzán disque cunha unidade móbil e un extrano maletín. No Porriño parece que xa pecharon ó bisness.Unha alcaldía, polo nadal. O candidato popular Carrera non será alcalde pero recibirá como compensación un acta de deputado. O independente Nelson Santos será un alcalde cautivo de tódolos grupúsculos conservadores cos que pacte. E o alcalde do BNG, que sí, que neste caso goberna en minoría irá prá rúa.Hai quen fala tamén de condonación de créditos e de alcadías rotatorias.
Louzán está contento,a voracidade popular non dá feito. O guión (agora folla de ruta)sempre é o mesmo. Acádase o pacto, previo pago ou acordo co independente ou tránsfuga; fálase de desgoberno, teoría do caos ou circo político.Fálase da perda de confianza do alcalde ou alcaldesa e acto seguido chímpaselle do posto.
Hai ás veces un xornalista de cabeceira, que pon mesa e mantel,ás veces cama e asina a crónica da exclusiva. A imaxe pódese completar cun cadro de mercenarios ou de porteiros de discotecas no día do pleno.
Será legal, pero dá noxo, moito noxo!!!!
En Redondela o edil que ía na lista do PSOE recibiu o compromiso de que o novo alcalde do PP íalle aprobar un edificio ilegal ó seu irmán; o tránsfuga de Mos ten unha dedicación exclusiva. E supoño que parecido en Ponteareas, Baiona e máis recente Gondomar. Aberrante foi tamén o caso de Vigo chamado "de confianza"no que o BNG coa súa abstención favoreceu a chegada da alcaldesa popular. Disque obrigaron ó PSOE a presentar unha moción de confianza pra outorgarlle a deputación da Coruña.
O BNG tamén pretendeu nese mesmo mandato volver a investir outro alcalde do PSOE que lles gustara máis. Pero o PSOE estaba farto xa de tanto mangoleteo alleo.
As máis das veces, por non dicir todas, enganan ós que votaron.Pero a Louzan lle gustan. Para completa-lo mapa do cambalache réstanlle Tomiño e O Porriño. E alá vai Louzán disque cunha unidade móbil e un extrano maletín. No Porriño parece que xa pecharon ó bisness.Unha alcaldía, polo nadal. O candidato popular Carrera non será alcalde pero recibirá como compensación un acta de deputado. O independente Nelson Santos será un alcalde cautivo de tódolos grupúsculos conservadores cos que pacte. E o alcalde do BNG, que sí, que neste caso goberna en minoría irá prá rúa.Hai quen fala tamén de condonación de créditos e de alcadías rotatorias.
Louzán está contento,a voracidade popular non dá feito. O guión (agora folla de ruta)sempre é o mesmo. Acádase o pacto, previo pago ou acordo co independente ou tránsfuga; fálase de desgoberno, teoría do caos ou circo político.Fálase da perda de confianza do alcalde ou alcaldesa e acto seguido chímpaselle do posto.
Hai ás veces un xornalista de cabeceira, que pon mesa e mantel,ás veces cama e asina a crónica da exclusiva. A imaxe pódese completar cun cadro de mercenarios ou de porteiros de discotecas no día do pleno.
Será legal, pero dá noxo, moito noxo!!!!
Fantoches
Eles nunca arriscan, nunca se sabe qué pensan ou cómo opinan. Agardan sobre as rochas que a marea arrase ós demais que loitan contra as ondas; eles non se mollan.Non se mollan ata que se demostre que os que estaban sobre a praia colleron peixe. Tranquilos e caladiños, eles non son incómodos, adáptanse a calquera hábitat e vailles ben.
Son dóciles, imbéciles? e escuros pero nunca perden. Están alí de extras,cómodos, agardando que alguén lles faga o traballo suxo, para logo eles tira-los réditos sen expoñer o seu propio capital...
Son dóciles, imbéciles? e escuros pero nunca perden. Están alí de extras,cómodos, agardando que alguén lles faga o traballo suxo, para logo eles tira-los réditos sen expoñer o seu propio capital...
domingo, 20 de diciembre de 2009
El silencio de los corderos
Cando Caixanova desapareza, moitos se tiraran dos pelos polo seu silencio. Ata agora só duas voces claras e nítidas escoito: Julio Fernández Gayoso e José García Costas, ademais doutros partidos/políticos que se suben ó carro de xeito bipolar como o PSOE: aquí non alá sí( Vigo e A Coruña).
É a procesión dos caladiños, a Confraría do Reproche de San Chema Figueroa, a do Derroche de Fadesa, a da Virxe do Puño, Confraría das Dores e dos Subvencionados....
Qué será deles cando queiran pedir financiamento para o primeiro pazo de congresos de Vigo? que no Orzán llo negarán pra darllo ó Sexto Auditorio da Coruña. Qué pasará cando un director xeral que xoga na Zapateira teñan que decidir entre Zara ou Citröen...
Caixanova foi no sur unha oportunidade, un apoio e un símbolo. Grazas a Caixanova naceu o Colexio Universitario de Vigo, o vello CUVI, xérmolo da U. de Vigo ( que moitos quererían que desaparecera, xa hai duas universidades na provincia da Coruña, que pechen a de Vigo...)
Caixanova ofreceu tamén financiación prás eternas e sempre adiadas obras do segundo cinto de circunvalamento de Vigo que o Ministerio de Fomento rexeitou hai preto de dez anos.
Grazas a Caixanova a cultura de Vigo non é un ermo,grazas á entidade do sur temos un único teatro con programación de calidade, lonxe do perezvarelismo que atenazou este país nos últimos lustros.
Moitos dos que agora calan,ou sorrín ou practican o falabaratismo máis rastreiro co linchamento de Gayoso e García Costas deberían pensar que sería de Vigo se tamén dependese da Coruña para as cuestións económicas.
É a procesión dos caladiños, a Confraría do Reproche de San Chema Figueroa, a do Derroche de Fadesa, a da Virxe do Puño, Confraría das Dores e dos Subvencionados....
Qué será deles cando queiran pedir financiamento para o primeiro pazo de congresos de Vigo? que no Orzán llo negarán pra darllo ó Sexto Auditorio da Coruña. Qué pasará cando un director xeral que xoga na Zapateira teñan que decidir entre Zara ou Citröen...
Caixanova foi no sur unha oportunidade, un apoio e un símbolo. Grazas a Caixanova naceu o Colexio Universitario de Vigo, o vello CUVI, xérmolo da U. de Vigo ( que moitos quererían que desaparecera, xa hai duas universidades na provincia da Coruña, que pechen a de Vigo...)
Caixanova ofreceu tamén financiación prás eternas e sempre adiadas obras do segundo cinto de circunvalamento de Vigo que o Ministerio de Fomento rexeitou hai preto de dez anos.
Grazas a Caixanova a cultura de Vigo non é un ermo,grazas á entidade do sur temos un único teatro con programación de calidade, lonxe do perezvarelismo que atenazou este país nos últimos lustros.
Moitos dos que agora calan,ou sorrín ou practican o falabaratismo máis rastreiro co linchamento de Gayoso e García Costas deberían pensar que sería de Vigo se tamén dependese da Coruña para as cuestións económicas.
sábado, 19 de diciembre de 2009
A dignidade de Aminetu Haidar
Aínda estou pampa e "ojiplática" coa fin da crise política provocada por Aminetu Haidar. Estaba plenamente convencida de que ía morrer de inanicción ou que ía ser levada pola forza a un hospital canario xa desvanecida.
Nun tempo como o noso, no que todos miden o que din: o que poden dicir, ou o que deben calar para ir progresando e avanzando, sorprendeunos esta muller de principios nun mundo onde a xente se vende a cada hora, por un feixe de cartos, por un posto de traballo, por un cargo ou sinxelamente por non ter problemas.
Penséi que o caso ía terminar en táboas, que Aminetu sería unha especie de Tom Hanks no aeroporto canario; pero non foi.
Ás veces a coherencia, a ética e o berro silencioso reciben estas gratificacións. Puxo nun brete, nunha situación enquistada de difícil retorno a alomenos dous estados que acabaron recuando, algo moi estrano en política internacional e nestes órdagos de pacifistas....
O resultado é bo, Aminetu poñendo a súa saúde en xogo conseguiu o que quería; levou ás portadas e ós titulares a situación dun país en tendas de campaña.
Nun tempo como o noso, no que todos miden o que din: o que poden dicir, ou o que deben calar para ir progresando e avanzando, sorprendeunos esta muller de principios nun mundo onde a xente se vende a cada hora, por un feixe de cartos, por un posto de traballo, por un cargo ou sinxelamente por non ter problemas.
Penséi que o caso ía terminar en táboas, que Aminetu sería unha especie de Tom Hanks no aeroporto canario; pero non foi.
Ás veces a coherencia, a ética e o berro silencioso reciben estas gratificacións. Puxo nun brete, nunha situación enquistada de difícil retorno a alomenos dous estados que acabaron recuando, algo moi estrano en política internacional e nestes órdagos de pacifistas....
O resultado é bo, Aminetu poñendo a súa saúde en xogo conseguiu o que quería; levou ás portadas e ós titulares a situación dun país en tendas de campaña.
Noticias do pasado
Dun tempo a esta parte os xornais teiman por reeditar noticias do pasado nun eterno flash back ou un vello nodo.
Semella que o "revival" non se acaba nunca: as foxas do franquismo, as esquelas dos mortos na guerra ou a deriva errática do Prestige.
A mirada sobre o pasado fai que ás veces nos falten as novas do presente e as predicións sobre o futuro, moito máis interesantes para os que nos len.
Parece que a información e a acción política se rexen máis polo pasado que polo futuro.Son as liñas de fuga do mundo editorial para evita-lo presente e fuxir do qué virá.
As esquelas dos republicanos e dos franquistas que se atrincheraban nas páxinas do País e do ABC hai uns anos foi un dos aspectos máis surrealistas desa volta ó pasado, deste gusto polo vintage xornalístico.
Agora os grandes próceres do retrospectivismo acaban de levar un gran pau. Logo de anos especulando e peparando o rescate dos ósos de Lorca , contravindo os desexos da súa familia, o destino xógalles unha mala pasada. E alí onde buscaban a gran pedra angular da memoria: atoparon un inmenso baleiro....un futuro que non se pode escribir e que queda como quixo a familia nunha páxina en branco.
Semella que o "revival" non se acaba nunca: as foxas do franquismo, as esquelas dos mortos na guerra ou a deriva errática do Prestige.
A mirada sobre o pasado fai que ás veces nos falten as novas do presente e as predicións sobre o futuro, moito máis interesantes para os que nos len.
Parece que a información e a acción política se rexen máis polo pasado que polo futuro.Son as liñas de fuga do mundo editorial para evita-lo presente e fuxir do qué virá.
As esquelas dos republicanos e dos franquistas que se atrincheraban nas páxinas do País e do ABC hai uns anos foi un dos aspectos máis surrealistas desa volta ó pasado, deste gusto polo vintage xornalístico.
Agora os grandes próceres do retrospectivismo acaban de levar un gran pau. Logo de anos especulando e peparando o rescate dos ósos de Lorca , contravindo os desexos da súa familia, o destino xógalles unha mala pasada. E alí onde buscaban a gran pedra angular da memoria: atoparon un inmenso baleiro....un futuro que non se pode escribir e que queda como quixo a familia nunha páxina en branco.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)
