O último bolero de Gayoso

Nas nuites claras de Canido, disque ás veces se escoita un bolero: o último bolero, ou era o último cuplé?
Ninguén atina a dicir cal é?
"Ojos negros, piel canela", "Para decir adiós", "No puedo estar sin ti" "Falsa moneda" ou "Ansiedad".
Din que ás veces o vento das Cíes fai que o son chegue ata Nigrán onde vive Pego e lle retruca:"Contigo aprendí" e "Caballo viejo".Aínda que José Luís está farto de escoita-la súa canción xa de inverno primavera e verán: Ai se eu che Pego...
Pero aquí quen canta é Gayoso, canta a aqueles tempos que foron e que xa non han volver.
Malia que haxa voces como ese amigo plasta que nunca queira toma-la última, e sempre falan da penúltima; son os mesmos que non saben dicir adeus porque adeus se lles di só ós mortos. Malia eses a Nosa Caixa está xa nas últimas.
A pesar deses, o curricho de trevos que todos tivemos na casa está a piques de escachar, xa hai ben tempo que a Nosa Caixa xa non nos vale nin para ir ó Ronsel de clo-clo os sábados pola mañá...
E agora que? U-la quinta caixa de España? Aquela que non debía ser bancarizada? Aquela que se podía frustrar polo egoísmo dos vigueses?
U-la? Oh là là! Personne sait rien!
E canto vale a Gran Caixa Galega? Un euro!!! Se descontamos claro o gran furado tapado polo FROB digno de estudo pola Escola de Minas de Vigo,se descontamos tamén os cartos cautivos dos 100.000 galegos que teñen alí os seus cartos secuestrados a través de preferentes ou subordinadas.
Seica a van manter con respiración asistida ata setembro porque vai haber eleccións.
Pasado setembro, quen pagará ese euro que NCG vale?
O BBVA ou lla regalarán ó Santander porque a Botín todo se lle perdoa. Ou acabará nas mans dos chineses que son os únicos do planeta que aínda teñen cash!
Xa saben, agora ademais de ir ó chinés a por pilas e a por gomas do pelo ou sobres acabaremos indo a "pedil un clédito ou a ablil unha caltilla a Nova Kun Fu Bank"

Jrábame, jrábame

Ocorre con moita frecuencia en cada carreiro desta a nosa Galicia, queren saír na tele, e teñen dereito, se cadra mesmo teñen algo que dicir.
Queren pasar á posteridade, ter os seus minutos de gloria. Soen ser xente común, que gustan de verse no bar, que os vacilen os amigos e sentirse importantes.
Tamén os hai que chaman ós despachos e logo intimidan dicindo, xa falei con Mengano, coñezo a Zutano ou coincido con Perengano en San Vicente ou Baiona.
Hai outros, os máis interesantes ós que lles tes que insistir, nunca queren saír, son xente interesante, intelixente e ocorrente que non queren compartir pantalla con Belén Esteban ou Land Rober. Hainos que convencer porque paga a pena que todos escoiten o que pensan e o que din.
E logo hai outros que se meten a micro cando ninguén os convida: o peor de todos un exalcalde de Vigo dos anos oitenta e un catedrático de Vigo este ano de plena actualidade porque coordena o ano das Letras de Valentín Paz Andrade. Non saben respectar que ninguén os quere entrevistar...
Parece que non, son como os outros, os que atopamos nas esquinas dos carreiros de Galicia que primeiro che din: jrábame, jrábame e logo: cando sale isto?

Perdidos en Pontevedra again

Hai cidades que parece que as carga o diaño,semellan tranquilas, onde nada ocorre. Sinxelas de percorrer e controlar.Pero no fondo son sinistras e agochan un segredo en cada recuncho.
É o caso de Pontevedra, coas súas pontes en eterna construción,coas súas prazas pétreas e as rúas peonais, moi parecidas...un labirinto para almas obreiras coma nós.
Parece que nunca pasa nada e sí. Alí pérdense músicos e persoas,a mafia chinesa asesina dúas mulleres e sigue parecendo que nunca pasa nada.
Se cadra os efluvios da celulosa fannos ver todo dobre ou non ver. Por iso cada vez que vou pérdome en Pontevedra. Si por ir de guai, por pensar que son catro rúas, por imaxinar que todo está ó lado. Por ir falando con calquera, por ir pensando noutra cousa e porque depende con quen somos capaces de nos perder na nosa propia rúa.

A Illa das Penosas, Whisteria Island

Choni e Maruja deciden poñer un cadeado no botiquín e na neveira, provocando que Pija case morra por mor dunha deshidratación e pola picadura dunha faneca brava que non pode atallar ata que aparecen as outras dúas coas chaves do botiquín.
Esta semana permitíranlles leva-lo ordenador portátil, algo que Pija agradece porque así se pode conectar ó feisbuk e colga-las fotos.
Maruja tamén quere te-las fotos de recordo e pídelle a Pija que llas grave nun PIN.
-Como nun pin? espétalle Pija! Diante do silencio de Choni.
Si muller nun PIN DRON, ese trebello que usades vós para garda-las fotos e os documentos do ordenador.
A semana foi complexa nas Illas. Era necesario facer unha reunión, quedar para amañar pequenos conflitos como o das chaves do botiquín. Maruja non quería queda-los mércores porque quería ve-lo último capítulo da biopic de Carmiña Ordóñez en Telecinco.
Pija non quería quedar o sábado porque quería ir ó concerto de Manuel Carrasco.
Ámbalas dúas se enfadaron con Choni porque esquece merca-las entradas para o concerto da Pantoja...

A moda dos almorzos informativos

O fórum Europa e similares organizan almorzos informativos pagados por empresas como autoestradas no caso de hoxe. Supónse que serven de espazo de debate e de información, pero a na realidade, na práctica só serven de autobombo para o relator, para perder cartos ó patrocinador( que case sempre financia actos de clientes políticos), para aburrir soberanamente ós asistentes (que en moitos casos se ven na obriga de ir). Non poden debater nos salóns de plenos das casas dos concellos?nos auditorios da xunta, o do club financeiro? Quen patrocina e por que? Como quen e por que pagou a cacería do rei? Gustaríanos saber

La escopeta nacional

14 abril, exterior día;Voando desde Bostwana. Podería estar guionizado e dirixido por Berlanga ou se cadra mellor por Santiago Segura, pero non. Casarreal de España convídalles esta semana ó mellor vodevil,ó mellor spaguetti western.
Os neocaciques son así. A cazar elefantes na senectú, cando debería estar botando a soneca nunha residencia de Geriatros e botando a partida.
O neto hospitalizado dun tiro nun pé, a nai do rapaz paseando por Sanxenxo, a avoa en Grecia e o gigoló este da terceira idade de cacería( como tódolos prohomes deste país cando as cousas se torcen).
Do xenro xa nin falar...
E logo dirán que son xente sinxela coma nós, que no fondo andan todo o día de vacacións e nos tratan como subnormais. Pensan que con que a Letizia poña catro traxes de Zara xa zafan.
Probablemente a Monarquía non é unha mala opción e este señor tan puteiro e tan simpático foi un bo embaixador, pero por que ninguén nos di que fan? Canto gastan? E Como se paga?

A illa das Preferentes

Capítulo especial da Illa de Perdidas. Logo das vacacións de Semana Santa, a dirección do programa quere cancelalo aínda que non vai mal. As constantes baixas de Pija e Maruja e os delirios de grandeza de Choni fan que o proxecto sexa cada vez menos máis rendible.A dirección da cadea quere optar por un novo formato: tipo " talent" o último do último na produción de programas como "Tú si que vales" ou "Número 1". Mesmo pensan recontratar a Risto Mejuto de colaborador. Ademais no consello de administración do ente pensan que o formato é demasiado vulgar e que deberían poñelo na Gue-dúas ou na Gue-tres de habela. A audiencia baixa moito na semana da folga e na semana santa e na posterior. Pero o culmen do despropósito chega cando por mor das treboadas dos últimos días, ancora a escasos metros da praia de Rodas "o Preferentes of the seas" un cruceiro de baixo custe da naviera P & O. A bordo do megacruceiro consignado a NCG un grupo dun milleiro de pasaxeiros e tripulantes mortos de fame tras un ataque de disentería por tomar unhas ostras da Pedra na cidade de Vigo. Os afectados, a réxime de dieta branda e en corentena xa non aturan máis sen comer e deciden baixar á Illa de Perdidas para comer algo. A súa desesperación fai que mesmo queiran invadi-lo plató onde se gravan as presentacións de Perdidas. E case o consiguen. O cruceiro queda á valga, case case parece un Prestige ou un Costa Allegra da vida. Maruja está agobiada e non dá feito. -Jo, hai tempo que lle tiñamos que ter visto as "ojeras" ó lobo. O capitán do barco:míster Manicho é o primeiro en abandona-lo barco agochado nunha barca salvavidas na popa. Escóndese nun furancho de Arealonga. Ata que a conselleira do mar o chama polo Canal 12. -My day, may day: Volva dunha puta vez ó barco... Manicho alí no seu propio Costa Concordia sentiuse un Francesco Schettino da vida fronte a Illa de Giglio e fuxíu. Logo alguén quixo saber que pasara ese día e abriron un expediente informativo. Buscaríanse responsabilidades entre os viaxeiros, a tripulación do barcoe por vez primeira entre as tres concursantes de "Perdidas".