Antes Edu, agora Edius

Xa hai tempo que nas empresas priman as máquinas sobre as persoas. Pasa desde a revolución industrial. Tamén triunfan as persoas que actúan como máquinas como se nin tivesen corazón, e é que se cadra non o teñen. Hai un lustro botabámono-las mans á cabeza cando viamos a un xornalista da prensa escrita que facía fotos, ou un de televisión que gravaba imaxes e redactaba tamén. Agora queren tamén que como xa fan nas privadas, nas públicas o que redacta edite tamén en vídeo as imaxes que o cámara gravou. Din que non hai volta atrás e que a nova lei laboral o permite e protexe. Queren ademais que aquelas persoas que ven en perigo o seu traballo ensinen ós demais. Mentres desde a Torre de Notre Damme circulan inxustos expedientes,e medo moito medo.

Un paiaso moderno

Non me gustan os paiasos. Parécenme tristes, coa maquillaxe cuarteada e o nariz vermello, con aqueles chistes fáciles e estrondosos.Pero aquel era diferente, actuaba cada xoves despois de merendar e de face-los deberes. Ía canda outros tres ou catro, sempre de vermello ata os pés. Xa daquela facían skechts cando ninguén lles chamaba así. Deberon durar vinte anos en pantalla, porque todos nós: os de corenta, os de cincuenta e os de trinta os lembramos. Con Miliki finou o último deles, aínda queda aquel home triste, o serio, o Fernando Chinarro que aínda tivo as forzas para ir ó tanatorio. Canda eles desaparece a nosa infancia. Nós na casa víamolos ata o final, só por ve-lo rótulo do grafista, un primo de meu pai, o primeiro de todos nós que xa traballaba na tele.

Robinson II, spin off de Perdidas nas Cíes

Robinson continúa desorientado nas Cíes,non consigue se-lo Ulises daquela Ítaca aínda que o intenta. Converte-lo seu nunha odisea. Vive psicopatizado e fanatizado por ler algún día nos xornais Robinson incendia twitter, pero non acada o seu obxectivo.
 Para non desmoralizarse pensa que  toda aquela sabedoría súa non se pode sintetizar en 140 caracteres. El é un gurú, un gran prescriptor de ideas e tendencias.
 Logo das eleccións todo o mundo bota contas na Illa de Perdidas: de puntos, escanos e votos, e todos arriman a sardiña á súa brasa. Aínda que os resultados parecen máis claros que nunca e o gran arquipélago vigués amence tinguido dun manto azul tanto no mar como no ceo, e gris, gris só queda a terra e os seus habitantes.
 Robin pasara todo aquel tempo agardando unha chamada que nunca se producía, el atribuíao á falta de cobertura. Admirador de Wert pensaba en ir ó cine en canto chegara a terra firme e debatíase entre ver: Lo imposible e a nova Blancanieves e optou por esta última...Itaca wikipedia

Robinson, spin off de Perdidas nas Cíes

Dos dialoguistas de Mariló Montero, dos guionistas de Martínez el facha e Peor imposible e dos escaletistas de Gandía Shore chega a spin off  "Robinson, perdido nas Cíes".Patrocinada pola Deputación de Pontevedra e polo Padroado Rías Baixas.
 Robinson na Illa de Perdidas. Robin  cre que está só, pero non o está, estranas presenzas aínda perduran nas Illas. Robinson acude alá a meditar nunha nova produción audiovisual. El é un gurú do frame, un spilberg en potencia, aínda que sexa un incomprendido.
 O primeiro que se plantexa Robinson é a aposta polos medios de locomoción. O máis importante de tódalas películas é o coche de produción. Dá igual que non haxa cámaras, nin sonidistas pero parece imprescindible contratar a un amigo seu os seis coches de produción para percorrer unha illa que se pode andar a pé e na que non hai ponte*
 Ademais de pensar e retuitea-los seus pensamentos ad eternum coa súa Samsung Galaxy Tablet, Robinson tamén lía en papel: "O anel dos nibelungos". Acompañado da música de Richard Wagner: "Der Ring des Nibelungen". (Ai se me vira a Merkel me contrataba, pensaba para si).
 Despois de fumar unha planta de estramonio que atopa na Cala Cantareira, Robinson non entende por que os Nibelungos desenvolven a súa acción nos Países Nórdicos, na actual Alemaña. Os Nibelungos non poden saír de España, como como moito só poden viaxar a Benidorm. Aínda lles pode recortar un pouco máis o salario...parece que lles sobra...

Os efluvios do estramonio fan pensar cousas estranas a Robinson, quen decide que aquelas Illas tan guais e tan xeitosas deberían trasladarse á Coruña, ou polo menos a Santiago , que para iso é a capital de Galicia...

Delirios postelectorais

O PP recunca con apenas  vinte mil ou trinta mil votos máis que toda a esquerda esgazada en mil pedazos cambiando de nome cada tres meses e a coitelada limpia no PSOE ata case o mesmo día da convocatoria das eleccións.
 A esquerda coas súas leas internas deixouse gañar. Malia crise, malia o medo atávico dos parados, dos interinos, dos funcionarios e de tódolos demais que pensan que mañá pode se-lo día en que poden quedar sen chollo a esquerda nada fixo; durmir nos loureiros e pelexar entre eles.
 A manipulación mediática, e unha axenda política, social e xudicial controlada desde o poder favoreceron o segundo goberno de Núñez Feijóo.
 Coñezo medios nos que nos últimos meses non se publicou noticia ningunha que puidese prexudicar ó goberno do PP e nos que se  magnificaron convenientemente as disputas e trasacordos dos demais. Coñezo medios nos que non saíu Mario Conde, e moi pouco o fillo de Cuíña, nin que dicir das pequenas formacións, non teñen dereito a nada. Os electores deberiamos coñecelos a todos para saber a quen votar.
 O primeiro escano non debería valer tantos votos, nin debería valer máis o voto dun ourensán có dun vigués.
 A xuíza de Lugo, cuxo home é dirixente do PP podería agardar logo das eleccións para desenvolve-la redada Pokemon.
 O boneco nipón arrasou con boa parte das expectativas dos socialistas e agravou as súas diferencias.Desde a cidade das burgas non sei se non abraiarán con que alí se detecten e denuncien tódalas supostas corrupcións menos as que afectan as proximidades de Baltar.

 Sorprende que coa clase política en crise total de credibilidade cada vez foran máis as papeletas entre as que puidemos elixir. Sorprende que Mario Conde se presente e o queira facer por Pontevedra. Se cadra porque llo pediu Baltar que quere seguir tendo cautivo dos seus votos e deputados ó PP de Núñez Feijóo.
  Chama a atención a desaparición da axenda informativa dos últimos días da falta de tax lease, das convocatorias contra a pobreza e a prohibición de facer manifestacións ós case cen mil afectados polas preferentes.
 Chocan tamén as dúbidas máis que razonables, (oxalá  teña razón o goberno recuncante)  sobre os
contratos de PEMEX, que obrigaron ó goberno galego a forzar declaracións de responsables mexicanos ou de García Costas (tan cuestionado polo goberno galego durante a fusión das caixas). Alucina ver agora como García Costas gran deudor das dúas caixas e case a única persoa que en campaña e precampaña confirmase que existen uns contratos que ninguén víu, e desboca a nosa imaxinación que José García Costas hai dous días fora recompensado? coa copresidencia da vella Novacaixagalicia á que tantos cartos lle debe.
  Son estas cousas que pasan nesta Galicia nosa, nesta campaña marcada por PEMEX e VENDEX.
 Pero non vou quita-la razón ós votantes, son sabios, cos elementos de xuízo que se lles deron decidiron ben e vendo ademais como a esquerda se desangraba en estériles pelexas convenientemente televisadas, radiadas e narradas polos mesmos medios que ocultan as do PP.
 E xa vedes Núñez Feijóo tan só ten cincuenta anos e xa está feito todo un Fraga da vida, unha máquina de gañar eleccións....

In memoriam : GUILLERMO CAMESELLE, un fotógrafo excepcional; una gran persona que deja huella

In memoriam : GUILLERMO CAMESELLE, un fotógrafo excepcional; una gran persona que deja huella

Delirios urbáns nas illas

Pasa o de sempre, o que leva pasando desde hai quince anos e non hai volta atrás. Soa un móbil cun politono de moda, de moda hai quince anos. O outono cálido, quente e húmido produce reaccións caribeñas e tropicais na nosa illa. O xefe de produción ponse tolo cada vez que abre un dominical e ve un anuncio de Intimissimi. Maruja anda que se sube polas paredes por mor da calor, da menopausa e da lectura de "Cincuenta sombras de Grey".O bar do Porto vai saír calquera día voando entre a apertura das fiestras, e o aire acondicionado. O director de arte está moi desestabilizado logo de que lle cambiaran o horario. As inminentes eleccións traen de cabeza a todos. Pero sempre hai unha boa noticia chega á Illa o I Phone 5. A ver se adivinades quen o trouxo?