O último blues da millonarioflauta

Rosalía Mera era unha outsider de si mesma, máis de Monte Alto que de Monte Baixo, seguro. Imaxinámola marcada pola atención ás señoritingas da Coruña no seu primeiro emprego, e alí decidíu o que xa nunca quixo ser.Hai tantos desertores do arado que inventan unha prebiografía ad hoc; de grandes fortunas, infancias rodeadas de oropeis, entre " incunables" e obras de arte, que Mera mola a verdá *. Inventarse unhas novas orixes para alternar na Zapateira ou en Iñás parece absurdo cando alí te sentes fóra de lugar. Renunciar ás túas orixes cando son as qu terman de ti, alí onde todo é verdá, alí onde as cousas custan o qu valen, e alí onde todo é real. Aprendámo-la lección, a humildade, a sinceridade e non ese rollo absurdo de aparenta-lo que non son que tantos levan neste país.

Vigo no II

Coa calor tiven un pesadelo. Pechemos Vigo dicían nun despacho. Subamos as taxas portuarias, deixémolos sen AVE. Falemos cos portugueses para que poñan peaxes con España, mesmo nas autovías. Fagamos que os vóos desde Peinador vallan o triplo que en Alvedro, e o quíntuple que na Lavacolla. Poñamos un Ikea en Turkitistán e outro no Porto. Deixémoslles avións pequenos con horarios absurdos. Matemos o naval. - E aínda sobreviven; cago en Ros, dixo o outro. -Saturémo-los hospitais, que haxa o dobre de lista de espera; a ver se así os imos matando. Levemos as descargas a Marín, os xulgados a Pontevedra. Baixémo-las tarifas dos cruceiros no resto das terminais portuarias galegas, quitémoslles os MSC e os P& O. - Aínda lles queda o tempo, as Cíes e Samil!!! - Con iso non podemos! - Báixalle o Celta a Segunda B; - Non iso non cómpre disimular. Menos mal que era un pesadelo e que axiña acordei, o raro é que todo seguía coma no soño.

Don Camilo, un amor outonal ou invernal?

Dicía Castelao que os vellos non debían namorarse e abofé que non, que plastas son! Non teñen ese sexto sentido dos mozos que aprezan xa de esguello se hai química ou non. E non falo deses vellos riquiños que os hai, senón deses vellos verdes que pululan por aí. E aí está Don Camilo que tanto lle ten ligar na consulta como no Tanatorio.O tío non perde a ilusión! Ás veces penso en Fefé , en Cela ou Berlusconi e teño que conte-las arcadas. Que noxo! E aí temos ó Camilo, dálle que dálle, veña a insistir. Como un Di Stefano da vida que busca o seu último gol. E digo en con 87 anos non podes xogar á brisca ou o cachibol. Pois non Tío Camilo fai a ruta dos puticlubs, de seguro que xa sabe da reapertura do Telmo 's e da reubicación do Barbarella en Vilaboa. E para cumprir coas garotas precisa a pílula azul, que non sei o que me pasa, que ás veces non vou ben. Pois non sei chiño, igual precisas vitamina C!!!Mandacarallo( que segundo se ve xa non manda tanto...) Pero Tío Camilo o que quere é senta- la cabeza que xa ten unha idá * , e precisa unha moza seria e formal, que teña carreira a poder ser e que me coide coma un bebé...Ai Don Camilo poderías terte quedado no Tanatorio, pero dentro...

Mil Rosalías máis para Galicia

Falar de cartos é moi vulgar, pero neste caso é necesario.Adoro a xente sinxela, a esa deliciosa xente normal que te ata ó mundo e que ten os pés na terra.Para moitos non ten mérito ningún, viven en lugares normais, con traballos habituais e contas correntes comúns. O difícil é non perde-la perspectiva cando estás rodeado de cartos e de persoas que che recordan que os tes. E esa era Rosalía, unha muller común por fóra, disfrazada de tipa normal. Sinxela e campechana ;amante do barrio no que naceu e dos bares onde moceou.Hai tanto paleto neste o noso país, tanto novorri co , tanto farináceo que camiña co pescozo ergueito, tanto político de mediopelo e tanto rei da chatarra abducidos -polo golf, pola hípica ou o polo, con rolex no pulso e montados en audis e mercedes que dá gusto topar con Rosalía Mera. Rosalía pasou por Vigo, pero non veu ó Financeiro, nin ó Club de Campo;veu a Érguete a un obradoiro de extoxicómanos e tamén pasou polos peiraos, pero non por Monterreal, veu ós estaleiros a amadriñar e se cadra financiar un buque de investigación. Hai quen a critica porque a milagre Inditex puido ter coma orixe a copia industrial e a explotación laboral da infancia nos países do terceiro mundo; eu non o sei, ou se cadra non o quero saber. Só penso que no téxtil todo mundo fai igual, diferéncianse nos tecidos e nos prezos. Uns véndense nos córners do Corte Inglés e non seducen a ninguén. Outros como Inditex visten a princesas coronadas ou non e a moitas mulleres reais, normais, a case todas nós, a mulleres como nunca deixou de ser Rosalía Mera.

Queremos ser ilegais

Van acabar con nós. Din que o que se legaliza se mata. Pásalle a algúns matrimonios. E pasa tamén cando queren legalizar esas cousas nosas enxebres e acaban matándoas ou alomenos roubándolles a esenza. Pasou co augardente caseiro, quere pasar cos furanchos. E agora van a polos leira párquings!Que dano farán? Na Illa da Arousa xa os queren legalizar, e disque hai xa outro que moito éxito ten no centro de Pontevedra. Non saben que somos outsiders?Que non nos gustan as leis! Que facemo-lo que nos peta.Si que o saben si. Por iso nos van deixando edificar aquí e acolá.Dicían os nosos pais, se cadra os nosos avós :"Prohibido prohibir" e nós dicimos que non: prohíban por favor, non permitan ,non regulen, apúntense o laisser faire, laisser paser e déixennos en paz.

Raña que Raña

Seica os do Faro de Vigo atoparon un filón este verán co vello indiano azteca de Avión e veña todo o verán: dálle que dálle, jroña que jroña, raña que raña. Olegario en Peinador ( xa case é o único que se pode permitir usalo), Olegario á saída de misa, Olegario na de Moncho, Olegario na súa casa... Todo o puto verán coa charanga do Tío Olegario, os seus colegas, os seus Rolls e a verdade xa cansa. O primeiro día fíxonos ilusión, pero agora xa estamos fartos de vez. Aquí cada día como pámpanos co Faro no colo vendo a drobre páxina de cada día do Raña que Raña. Menos mal que a Preysler se dignou a nos visitar... A ver qué pasa mañá!

Una historia Real

Mi nombre es F.M.B soy menor, tengo 15 años. Mi madre tiene una leve discapacidad y es ninfómana, mi padre es cocainómano y es bisexual. Están divorciados. Mi abuelo es un putero y un adicto al sexo, aunque no se puede divorciar. Mi abuela vive todo el año en Londres con su novio en un hotel; sólo viene en verano y en navidad. Mi tío es un estafador de cuello blanco, lo está pasando mal ahora, pero no irá a la cárcel, en nuestra familia, todos se protegen aunque se odien, quizá siga en Telefónica... Vivimos de las apariencias. Mi madre pasa de mí, hace dos años me metió interno en un colegio de Londres, y me aburrí como una morsa. Me gusta la violencia: las patadas y las armas de fuego. A falta de ellas, siempre puedo tirar de lo que tengo a mano, en este caso un pincho moruno... Y no, aunque mi familia es una familia desestruturada que se mueve muy bien entre putas y droga, yo no vivo en el Vao de Pontevedra; mi vida transcurre entre los bajos fondos y los altos Palacios.