Açeitar o namoro!

Hai hoxe un ano que açeitei o namoro con Portugal. As súas ruelas estreitas e empedradas, os seus vellos cafés, os seus baldosíns. As marabillosas librerías dun lugar onde se rende culto ó libro e a palabra. O seu falar meloso e de vagariño. O exquisito respeto pola arquitectura vetusta duplocentenaria. Tanto temos que aprender... polo menos como eles a respetar as nosas esenzas!

Hasta el coño me tenéis

No se dieron cuenta de que los oía. Y rajaban a gusto. Sobre todo ella. Hasta el coño me tenéis les decía, aunque no acabó de escuchar por qué.

No hay nadie al otro lado

Demasiadas veces no hay nadie al otro lado. Nadie más que tú.

As ostras e A Pedra, o Vigo dos nosos pais

Estamos estragando o legado dos nosos pais.
Toda España sabía que Vigo tiña un mercado de produtos que viñan do mar, fóra da norma legal, do estraperlo quizais
A Pedra, as ostras. Onde alí nos cincuenta as nosas avoas ían por café ou penicilina. Onde logo os nosos pais foron a por tabaco ou transistores. Nos últimos tempos todo iso se perdeu. A Pedra case pechou. Todo o que se vendía alí véndese agora nos mercados de Bouzas, de San Cosme ou Cerveira; un pouco máis lonxe, pero todo segue igual...

Constitución endomorfa e endeble

Unha monarquía corrupta, con dous reis e tres raíñas: a emérita, a demérita, e noiva ocasional do Juancarlos. Unha monarquía legada e deseñada pola “ momia” que así lle chaman os seus netos tamén. Un estado coas costuras rotas en Cataluña e políticos nos cárceres e fuxidos. Un estado autista ó que non lle gusta que votemos: monarquía/república; español/catalán.
Uns partidos políticos que unha vez votados esquecen a quen os votou. España é así!

O último hippie das Cíes

Nas últimas horas o corpo de Germán Luaces pasou polo Tanatorio Vigomemorial. A previsión era incineralo. Os seus amigos queren que repouse nas Cíes na illa do Faro onde tan feliz foi. Onde pasou os seus últimos anos entre o hippismo e a bohemia. Eu non o coñecín creo. E ben que me apena, sí debín coñecer ó outro veterano das Cíes: Pichocho, que segundo lembro tiña algúna arranques de mal humor. Pero din que Germán, o de Casa Chuco tiña moi bo humor e gustaba de compartir. Foise ós 54 anos. Deixando un fondo pesar. Germán é o noso Man de Camelle. O noso " Chanchillo" (de Donosti) ou alguén que todos os amantes das Illas galegas coñecen. Cando morreu o Gringo eu tamén quedei impactada, coñecino máis, era un tipo especial: un fóra do sistema como moitos outros. O límite de un eran os piares da autoestrada, o límite de Germán eran as súas illas e o propio océano.
Oxalá haxa un sitio para el naquel lugar que o fixo tan feliz.

O Romano de Serafín Avendaño

Perpendicular a Rosalía De Castro,Areal e García Barbón está a rúa Serafín Avendaño. Un vial polo que pelexan o porto, RENFE e o concello de Vigo.
Ninguén a quere arranxar e seica todos teñen competencias sobre ela. Agora hai quen di que apareceu unha tumba dun romano no medio do vial. Haberá que facer prospeccións. Disque o romano xace alí na “ calzada” desde hai vinteún séculos entre a vella fábrica de Alonso é o Coffe Land. Alí repousa tranquilo e non sabemos se estará só. Os arqueólogos van ver se ten “colegas” pero só nese treito do vial desde a fonte luminosa ata a estación de Guixar. Houbo présas por inaugurar o treito inicial entre o CluFi e a fonte cibernética.E do que haxa alí abaixo: “ qué sabe nadie....🎼🎼🎼”!