Dos dialoguistas de Mariló Montero, dos guionistas de Martínez el facha e Peor imposible e dos escaletistas de Gandía Shore chega a spin off "Robinson, perdido nas Cíes".Patrocinada pola Deputación de Pontevedra e polo Padroado Rías Baixas.
Robinson na Illa de Perdidas. Robin cre que está só, pero non o está, estranas presenzas aínda perduran nas Illas. Robinson acude alá a meditar nunha nova produción audiovisual. El é un gurú do frame, un spilberg en potencia, aínda que sexa un incomprendido.
O primeiro que se plantexa Robinson é a aposta polos medios de locomoción. O máis importante de tódalas películas é o coche de produción. Dá igual que non haxa cámaras, nin sonidistas pero parece imprescindible contratar a un amigo seu os seis coches de produción para percorrer unha illa que se pode andar a pé e na que non hai ponte*
Ademais de pensar e retuitea-los seus pensamentos ad eternum coa súa Samsung Galaxy Tablet, Robinson tamén lía en papel: "O anel dos nibelungos". Acompañado da música de Richard Wagner: "Der Ring des Nibelungen". (Ai se me vira a Merkel me contrataba, pensaba para si).
Despois de fumar unha planta de estramonio que atopa na Cala Cantareira, Robinson non entende por que os Nibelungos desenvolven a súa acción nos Países Nórdicos, na actual Alemaña. Os Nibelungos non poden saír de España, como como moito só poden viaxar a Benidorm. Aínda lles pode recortar un pouco máis o salario...parece que lles sobra...
Os efluvios do estramonio fan pensar cousas estranas a Robinson, quen decide que aquelas Illas tan guais e tan xeitosas deberían trasladarse á Coruña, ou polo menos a Santiago , que para iso é a capital de Galicia...
lunes, 29 de octubre de 2012
sábado, 27 de octubre de 2012
Delirios postelectorais
O PP recunca con apenas vinte mil ou trinta mil votos máis que toda a esquerda esgazada en mil pedazos cambiando de nome cada tres meses e a coitelada limpia no PSOE ata case o mesmo día da convocatoria das eleccións.
A esquerda coas súas leas internas deixouse gañar. Malia crise, malia o medo atávico dos parados, dos interinos, dos funcionarios e de tódolos demais que pensan que mañá pode se-lo día en que poden quedar sen chollo a esquerda nada fixo; durmir nos loureiros e pelexar entre eles.
A manipulación mediática, e unha axenda política, social e xudicial controlada desde o poder favoreceron o segundo goberno de Núñez Feijóo.
Coñezo medios nos que nos últimos meses non se publicou noticia ningunha que puidese prexudicar ó goberno do PP e nos que se magnificaron convenientemente as disputas e trasacordos dos demais. Coñezo medios nos que non saíu Mario Conde, e moi pouco o fillo de Cuíña, nin que dicir das pequenas formacións, non teñen dereito a nada. Os electores deberiamos coñecelos a todos para saber a quen votar.
O primeiro escano non debería valer tantos votos, nin debería valer máis o voto dun ourensán có dun vigués.
A xuíza de Lugo, cuxo home é dirixente do PP podería agardar logo das eleccións para desenvolve-la redada Pokemon.
O boneco nipón arrasou con boa parte das expectativas dos socialistas e agravou as súas diferencias.Desde a cidade das burgas non sei se non abraiarán con que alí se detecten e denuncien tódalas supostas corrupcións menos as que afectan as proximidades de Baltar.
Sorprende que coa clase política en crise total de credibilidade cada vez foran máis as papeletas entre as que puidemos elixir. Sorprende que Mario Conde se presente e o queira facer por Pontevedra. Se cadra porque llo pediu Baltar que quere seguir tendo cautivo dos seus votos e deputados ó PP de Núñez Feijóo.
Chama a atención a desaparición da axenda informativa dos últimos días da falta de tax lease, das convocatorias contra a pobreza e a prohibición de facer manifestacións ós case cen mil afectados polas preferentes.
Chocan tamén as dúbidas máis que razonables, (oxalá teña razón o goberno recuncante) sobre os
contratos de PEMEX, que obrigaron ó goberno galego a forzar declaracións de responsables mexicanos ou de García Costas (tan cuestionado polo goberno galego durante a fusión das caixas). Alucina ver agora como García Costas gran deudor das dúas caixas e case a única persoa que en campaña e precampaña confirmase que existen uns contratos que ninguén víu, e desboca a nosa imaxinación que José García Costas hai dous días fora recompensado? coa copresidencia da vella Novacaixagalicia á que tantos cartos lle debe.
Son estas cousas que pasan nesta Galicia nosa, nesta campaña marcada por PEMEX e VENDEX.
Pero non vou quita-la razón ós votantes, son sabios, cos elementos de xuízo que se lles deron decidiron ben e vendo ademais como a esquerda se desangraba en estériles pelexas convenientemente televisadas, radiadas e narradas polos mesmos medios que ocultan as do PP.
E xa vedes Núñez Feijóo tan só ten cincuenta anos e xa está feito todo un Fraga da vida, unha máquina de gañar eleccións....
A esquerda coas súas leas internas deixouse gañar. Malia crise, malia o medo atávico dos parados, dos interinos, dos funcionarios e de tódolos demais que pensan que mañá pode se-lo día en que poden quedar sen chollo a esquerda nada fixo; durmir nos loureiros e pelexar entre eles.
A manipulación mediática, e unha axenda política, social e xudicial controlada desde o poder favoreceron o segundo goberno de Núñez Feijóo.
Coñezo medios nos que nos últimos meses non se publicou noticia ningunha que puidese prexudicar ó goberno do PP e nos que se magnificaron convenientemente as disputas e trasacordos dos demais. Coñezo medios nos que non saíu Mario Conde, e moi pouco o fillo de Cuíña, nin que dicir das pequenas formacións, non teñen dereito a nada. Os electores deberiamos coñecelos a todos para saber a quen votar.
O primeiro escano non debería valer tantos votos, nin debería valer máis o voto dun ourensán có dun vigués.
A xuíza de Lugo, cuxo home é dirixente do PP podería agardar logo das eleccións para desenvolve-la redada Pokemon.
O boneco nipón arrasou con boa parte das expectativas dos socialistas e agravou as súas diferencias.Desde a cidade das burgas non sei se non abraiarán con que alí se detecten e denuncien tódalas supostas corrupcións menos as que afectan as proximidades de Baltar.
Sorprende que coa clase política en crise total de credibilidade cada vez foran máis as papeletas entre as que puidemos elixir. Sorprende que Mario Conde se presente e o queira facer por Pontevedra. Se cadra porque llo pediu Baltar que quere seguir tendo cautivo dos seus votos e deputados ó PP de Núñez Feijóo.
Chama a atención a desaparición da axenda informativa dos últimos días da falta de tax lease, das convocatorias contra a pobreza e a prohibición de facer manifestacións ós case cen mil afectados polas preferentes.
Chocan tamén as dúbidas máis que razonables, (oxalá teña razón o goberno recuncante) sobre os
contratos de PEMEX, que obrigaron ó goberno galego a forzar declaracións de responsables mexicanos ou de García Costas (tan cuestionado polo goberno galego durante a fusión das caixas). Alucina ver agora como García Costas gran deudor das dúas caixas e case a única persoa que en campaña e precampaña confirmase que existen uns contratos que ninguén víu, e desboca a nosa imaxinación que José García Costas hai dous días fora recompensado? coa copresidencia da vella Novacaixagalicia á que tantos cartos lle debe.
Son estas cousas que pasan nesta Galicia nosa, nesta campaña marcada por PEMEX e VENDEX.
Pero non vou quita-la razón ós votantes, son sabios, cos elementos de xuízo que se lles deron decidiron ben e vendo ademais como a esquerda se desangraba en estériles pelexas convenientemente televisadas, radiadas e narradas polos mesmos medios que ocultan as do PP.
E xa vedes Núñez Feijóo tan só ten cincuenta anos e xa está feito todo un Fraga da vida, unha máquina de gañar eleccións....
viernes, 12 de octubre de 2012
miércoles, 10 de octubre de 2012
Delirios urbáns nas illas
Pasa o de sempre, o que leva pasando desde hai quince anos e non hai volta atrás.
Soa un móbil cun politono de moda, de moda hai quince anos.
O outono cálido, quente e húmido produce reaccións caribeñas e tropicais na nosa illa.
O xefe de produción ponse tolo cada vez que abre un dominical e ve un anuncio de Intimissimi. Maruja anda que se sube polas paredes por mor da calor, da menopausa e da lectura de "Cincuenta sombras de Grey".O bar do Porto vai saír calquera día voando entre a apertura das fiestras, e o aire acondicionado.
O director de arte está moi desestabilizado logo de que lle cambiaran o horario.
As inminentes eleccións traen de cabeza a todos.
Pero sempre hai unha boa noticia chega á Illa o I Phone 5. A ver se adivinades quen o trouxo?
domingo, 30 de septiembre de 2012
Adeus á crise! Vivan o esmedrelle e o "descojone"
A noticia do verán para moitos foi a reinvención do Ecce Homo de Borja e salvadas as distancias tamén a "palla whatsapp" de Olvido Hormigos retuiteada e reenviada ata o infinito.
Son "paridas" informativas, historias irrelevantes ou que nós convertemos en banais por pasa-lo tempo.
Precisamos esquece-la crise que nos abruma e cómpre rir aínda que sexa do triste, do obsceno ou do aberrante.Necesitamos desencadra-la realidade como nas obras de arte ou nas composicións son necesarias as liñas de fuga, e a nosa é a retranca...
Por iso xa me tarda que non se reedite aquel xogo do feisbú: cal é o teu regalo favorito da trama Gürtel ou elixe o teu "cohecho pasivo" da operación Pokemon.
Axiña tamén, cal é o teu insulto favorito de Anna Tarrés?
Eres gorda! ou Andreíta cómete o vómito! Pero para iso xa estaba Risto Meijide... en situacións como esta só a retranca nos pode salvar...
martes, 25 de septiembre de 2012
Regueifa de lobas na televisión
Parecía que o gran "duelo" de divas da comunicación deste novo curso mediático ía ter lugar nas ondas; Gemma Nierga e Pepa Bueno ían compartir estudo, dous egos importantes compartindo o mesmo micro, pero non foi tal.
Os lóstregos producíronse entre frames e lufadas. Entre vasca e navarra: case primas irmás.
- Estás oxidada? Díxolle Mariló a Anne. E Anne calaba ata que falou no seu propio programa, onde xa non dá como lle dicía a outra:"paso a vídeo", "paso a vídeo"...
Alucinante foi, parecía a selva, parecía Mogambo máis ben; Anne no papel de Grace Kelly e Mariló no de Ava Gadner pelexando por un Clark Gable, convertido nun programa en "prime time".
Parecía un asalto preconcebido e preparado para dar publicidade os dous programas para recebarse mutuamente.
Faltou que Mariló lle preguntase a Anne polo rei e que Anne lle retrucase polo seu co exdirector da televisión. A telecinquización de TVE é lenta pero segura, nin un paso atrás...
lunes, 24 de septiembre de 2012
A síndrome de Ronaldo
Pensan que son máis guapos, máis listos e máis ricos cós demais. Actúan como tales. Mírannos desde un plano, superior, case desde un plano cenital*. Desde esa intelixencia da que tanto alardean, da que tanto campan. Suxiren, pontifican e miran de esguello a tódolos demais.
E téñennos fartos ós que non somos tan guapos, tan listos ou tan ricos como eles, ou si?
Porque ese éo problema do mal de altura que fai que se vexa mal, que se distorsione. Esta xente que tan lista se cre debería ter alomenos un pouco de esa sensibilidade tan típica das persoas intelixentes de verdade. De non facer de menos ós demais, ós que consideran inferiores.
Pero o mal de altura xera distorsións e espellismos.
A síndrome de Ronaldo ten algún aspecto bo, o Ronaldo teno todo ou alomenos iso di el. Pero todo iso non lle chega. O Ronaldo está triste se cadra porque as cousas materiais non abondan cando non se ten sensibilidá*.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)
