O segredo do deán

O Deán axustouse a sotana, e tamén aquela vella faltriqueira na que solía leva-las chaves da cámara acorazada.
O groso do traballo estaba feito.
Deus así llo pedira. Tralo fracaso da visita do Papa para revitaliza-lo camiño de Santiago e o poder catedralicio de Santiago algo había que facer.
O roubo do Códice leváraos a primeira plana de tódolos telexornais e tódolos breaking news do mundo.
Si aquilo fora unha boa idea, con ou sen inspiración divina.Se ata parecía que o profeta Daniel sorría máis desde a súa cadeira de pedra alá no pórtico, estaba na Gloria.
E si o libro podía durmir en paz, alí dentro do arcón do Apóstolo, do cadaleito de prata de Sant Iago onde por certo non atopara nada.
O vello Deán xa podía morrer en paz; ou non? Tiña tantas cousas que confesar...

Pelocrecho

Pelocrecho é o mito erótico do meu verán; é velaí o tes, co seu bañador vermello, co seu pelo rizo ó vento, a carón da toalla do dobre praieiro de Aznar.
Parece que por Pelocrecho non pasaron os últimos vinte anos, nin tampouco polo seu bañador. Seguro que pasa o inverno en formol, e só sae no verán. A vida no taller conserva e conserva ben.
Aínda son as tres da tarde pero logo do baño Pelocrecho emulará a Nadal ou a Feliciano López, logo unha ducha e a perderse entre os doces outeiros de Beade e de Zamáns...

Entre putas e farlopa

Non, nós non queriamos cubrir Pontevedra, nin que pechasen a delegación. Pero se cadra a nova super-delegación Vigo-Pontevedra estanos dando posibilidade de coñecer outras historias, outros mundos a tan só vinte quilómetros da Porta do Sol. (A de Vigo of course).
Eu non quería funcionar con tópicos e non quería pensar que cada vez que vou á Arousa todo ten que ver con raias brancas ou con mediosgramos.
Eu non quería presupoñer que se hai un axuste de contas nun salón de peiteados de Cambados, non podería ser por calquera outra cousa distinta do narcotráfico. Pero a vida é así, e aquí todo parece que vai de guión. Iso si un guión entre Benny Hill, Os Ropper ou Míster Ben.
Estes días cubro de terceira man, porque xa non traballo de mañás, o xuízo da Operación Cormorán por lavado de cartos. O primeiro día que caeu nas miñas mans unha cinta do xuízo na deputación de Pontevedra, pensei. Mira ti estas mulleres, moreniñas, brasileiras, norteafricanas parecen formar parte do cadro de persoal do vello Paladín. E pensei para os meus adentros. Estáste facendo vella e xa funcionas con tópicos puerís. Cala a boca que pareces xa o escaletista do "Gato á auga". Como cada martes desde hai dous, hoxe volveu caer nas miñas mans outra cinta, outro "bruto" dicimos nós con imaxes e declaracións do macroxuízo da "Cormorán" que ten lugar en Pontevedra.
Fitaba para aquelas paisanas criollas, moreniñas, brasileiras tal vez. Amantes, excompañeiras e e mesmo mulleres dos fuxidos Pelopincho e Franco Argibay.
Con doce millóns de euros en vivendas, audis, conserveiras, pisos e chalés. Cos ollos abertos como todos na sala escoitei que todos aqueles cartos da Teresiña de Xesús e de Lidia Niele proceden da prostitución. Perdonádeme a grosería e o castelán: "Daqueles polvos, viñeron estes lodos".
E resulta que a Teresiña de Xesús ( Non a de Ávila claro) cobraba seis mil á hora, e mesmo doce mil, e se cadra o triplo se o servizo puxen era "extremo" por non poñer sadomaso que se di.
Tamén houbo lotería e mil fantasmadas máis. Pero os "Matalobos" do Cormorán abráiannos de vez. Dous en busca e captura. As mulleres que non saben nada e viven da prostitución de luxo no Grove?
E os tópicos que se repiten unha e outra vez. Pensa mal e acertarás.Ó final as nosas avoas tiñan razón.

To be able o to be Abel, that is the question

Abel conseguiu a estraña fazaña política de recuncar na alcaldía de Vigo,un feito inédito desde os tempos de Manuel Soto.
Malia os seus delirios de grandeza, malia o seu afán de deixar pegada en todo; desde os bancos ata os maceteiros ou as pulseiras dos nenos na praia.
Usou estratexias indecentes e dictatoriais nestes últimos catro anos, como opaca-la xestión do seu socio nacionalista, nega-la entrada nos plenos ós disidentes, mentres colaba ós seus pola porta do garaxe diante do silencio cómplice e consentidor do BNG.
To be Abel tampouco deixou que medrara unha herba ou unha flor nos dominios da súa maior contrincante política, Corina Porro. Parándolle as obras do porto ata a paranoia e a extenuación, nunha obsesión absoluta.
Antipático e soberbio Abel mesmo ninguneou os seus e descabezou á Federación de Veciños creando unha á súa medida: acrítica e complaciente coa súa xestión; tamén diante do silencio colaborador do seu socio do BNG.
Abel afastouse como ninguén dos fracasos do seu goberno e arrimouse como el só sabe facer para capitaliza-los logros do seu tenente que permaneceu calado demasiado tempo.
O bloque, tocado tamén polos excesos do bipartito, o do hotel Glasgow, a Universiada, os pasodobres de Quintana, non foi capaz de remontar malia ter feito unha boa xestión en moitos casos rendabilizada polo rexedor. Ademais aínda queda na memoria colectiva dos votantes de esquerda de Vigo o shock que produciu a traizón ó goberno de progreso o equipo de Lois Castrillo que botou da alcaldía dun xeito indecente ó alcalde Ventura Pérez Mariño. Unha ferida que para moitos aínda non cicatrizou.Centos de votantes do BNG non esquecerán iso nunca, nin tampouco a política desarrollista do BNG cando estivo no goberno de Vigo e no PXOM desorbitado que os arquitectos e sociólogos do BNG redactaron para estragar Vigo e poñe-lo ó servizo dos especuladores e dos promotores. Un plan que só a crise logrou frear.
Isto é o que pasou en Vigo o 22 m e o 11 x.
Pero ademais Corina Porro nun posto de saída como favorita para alcaldesa tivo o inimigo dentro da casa. Núñez Feijóo protexeu os intereses financeiros de Caixagalicia,unha aposta política na que foi secundado polo desnortado BNG(eles saberán por que?) e isto foi a clave do cambio de tendencia.
Hai tambén que ve como a Xunta implementa unha sanidade low cost externalizada e privada para Vigo mentres duplica as Unidades de Transplantes na provincia da Coruña. Houbo quen tamén viu como a Xunta teimou en pecha-la tele de Vigo, Televigo, deixando na rúa medio cento de profesionais e calando un medio que dá unha cobertura única ós asuntos da cidade,só por quitarlle a voz ó alcalde no seu programa semanal.
Ós vigueses pedíasenos, sobre todo no asunto da caixa ser unha vez máis calados e xenerosos e perder nós polo ben de Galicia ou da Coruña e aquilo non nos gustou.
Núñez Feijóo chamou vellos e xubilables ós tres grandes piares socioeconómicos de Vigo: Gayoso, García Costas e Guillermo Alonso Jáudenes e egoísta e localista ó noso alcalde.
Agora o pobo de Vigo falou. Haberá xente que quira botar outras contas, pero os números están ben clariños e a interpretación é moi fácil.
Un presidente volcado na provincia da Coruña arrasa naqulas tres cidades mentres que no eixe sur, territorio social de Caixanova e do AVE sur campan os bipartitos de esquerdas.
Tamén hai quen busca os votos perdidos do BNG onde non están, en Esquerda Unida e na abstención, porque non aturan o que pode ser verdá ( porque ninguén ten unha webcam nas cabinas electorais). O PSOE sobe dous escanos, mentres que o BNG perde duas actas...
Igual,se cadra a rosa converteuse nunha estrela esta vez.

As costuras do tempo en Vigo

Aínda permanece nos andeis das novidades e dos betsellers: "O tempo entre costuras". É unha agradable e cosmopolita novela ambientada entre Marrocos, Madrid e Bos Aires entroutros lugares...
"O tempo entre costuras" dacabalo entre a ficción e a realidade recupera unha figura da historia de España, no seu lado máis mundano e superficial.
Falamos de Juan Luis Beigbeder, ministro de Franco, cuxa filla María Beigbeder Febriani pasaba longas temporadas en Vigo, nun piso que tiña nas proximidades da rúa Areal e García Barbón.

A musa de Lois

Todos falan do rechamante que é dedica-lo día das letras a un home novo, case, case contemporáneo de nós de non estar morto. Falan seus irmáns, fala a súa nai e case poderían facelo os seus sobriños. Pero a máis interesante do contorno de Lois é se cadra a súa musa Piedade Cabo. En segundo ou terceiro plano, estes días podemos en contadas ocasións escoita-lo eterno rouquén da súa voz.
Foi Piti Cabo, a noiva eterna, a compañeira constante e tamén a musa,de voz crebada e melodiosa.A Dulcinea, a Zenobia e as demais.
Piti Cabo vive e viviu con sinxeleza se-la musa dun xenio. Como na súa vida cotiá, nos malos tempos logo da excedencia na TVG, onde tanto lle custou recuperar un oco, non como a outros que entran e saen cada tres anos, protexidos polo seu vencello político e sindical. Tamén houbo bos tempos. Supoño que os primeiros anos ou a presentación de "Planeta Cine" co bipartito que por fin achegou ás nosas pantallas un rostro agradable e vivido, unha entonación autóctona e unha muller total; á marxe dos escotes e da dicción madrileño-andaluza doutras presentadoras da TVG.
Poucas veces téño Falado con Piedade Cabo, unha cando dirixía ou editaba os telexornais da fin de semana hai dezaseis anos e outra un par de anos despois nun sitio de menor proxección. Estaba contenta esta segunda vez, díxome en baixiño, "para que non me escoiten e me cambien". Piti Cabo é agradable no trato, é comprensiva cos que empezan. E eu que vou dicir, xa que non coñecín a Lois, faime moita ilusión ser contemporánea da súa musa.

Te jodes

Te jodes, díxome.Foi a súa comprensiva resposta. Aludía con esa socorrida frase a un hipotético dereito que outra persoa exercera e que lle prexudicaba. Non se quixo poñer en ningún momento na súa pel. Non era a primeira vez que ocorría algo así. Xa lle pedira a súa axuda noutras ocasións e a resposta sempre fora parecida. Un sorriso cínico, un silencio, unha actitude ambigua e mesmo hostil. Sempre había algo mellor que facer que escoitar ou intentar comprender.
Te jodes, repetía sen descanso. O mellor de todo foi que aquela frase pouco lle sorprendeu.Había ben de tempo que non agardaba nada del. Nin sequera aquela crueldade e aquela mala hostia.