Isaac Díaz Pardo

Coñecín a Isaac Díaz Pardo se non me saen mal as contas un vinte e tres de febreiro de 1996,nunha celebración de aniversario de Laxeiro. Aqueles míticos xantares que organizaba Agustina (agora esquecida) no desaparecido Posto Piloto de Alcabre. Coido que Díaz Pardo estaba dunha beira de Laxeiro, mentres que da outra supoño que da dereita :) estaba aquela espídica concelleira que en Vigo foi Maite Fernández Piñeiro, alias "estamosenello".
Eu levaba un lustro fóra de Galicia era tantos anos máis nova ca hoxe como indica a data que mencionei e aínda que sexa unha vergoña NON COÑECÍA a Díaz Pardo.
Pero "héte aquí" que como os apóstolos Pedro e Paulo, el estaba alí á beira (sinistra) do que eu cría que era o gran mestre da pintura e do outro a Supermaite e pensei ó meu modesto entender e prós* meus adentros, este ghicho debe ser importante e abofé que o era. Este home ten unha entrevista. Son eses "microflashes da vida" que un ten cando a súa igmorancia ou o seu descoñecemento do territorio se suplen con intuición.
E metínlle ó micro, alá caeron logo do cafe unha minientrevista, canutazo dicimos nós do Laxeiro da " Maiteestamos en ello" que parecía que tiña un microespazo na nosa canle e outro daquel tipo miúdo e enxoito que "flanqueaba" pola esquerda a Otero Abeledo.
Non sei se lle cheguei a dicir unha grosería moi común entre nós, por favor dígame o seu nome e o seu cargo para que quede gravado... Coido que me respostou cun sorriso nos beizos aquela boutade que tanto se repite estes días :eu son facedor de gaitas e non sei que máis, por un momento pensei que era un colega de Laxeiro sen máis. Ata que axiña, non sei se aquel mesmo día me decatei de quen era.
Tempo máis tarde coñecín un pouco máis a súa traxectoria, e aínda a vergoña daquel intre no Posto Piloto me sorprende.
Souben de que era un dos ideólogos principais de Sargadelos, esa cerámica que nos enche de orgullo polo mundo e que igual atopas nun pazo perdido do Valadouro que nunha película de Almodóvar; souben da súa proxección editorial e empresarial. Nunca o tratei persoalmente e penso que non o volvín entrevistar. Tamén vin arrepiada nalgún documental de televisión a esas horas da madrugada que só catro tolos están espertos, que a sorte nunca acompañou a Isaac, as ditaduras das que fuxía foron perseguíndoo por varios países e facendo cada vez máis difíciles os seus negocios culturais.
El nunca perdeu a ilusión por encetar de novo un proxecto empresarial vencellado ó mellor de nós, de eses galegos orgullosos de selo que saben que poden facer cousas que gusten a todos e sexan vangardistas, xeitosas e económicamente rendibles.
Díaz Pardo é o Castelao que os que nacimos nos setenta non puidemos coñecer.
Coido que tiña motivos para chorar ata case os seus últimos días. Afastárono de Sargadelos, quixérono afastar do IGI, e tamén os seus fillos ou algún deles quíxolle impoñer ás súas últimas vontades no desexo de lega-la súa obra a quen quixese. Son as bromas macabras do destino Díaz Pardo non puido case deixa-lo seu legado a quen lle petou.
Mil diazpardo máis para Galicia!

Aninovo entre autopsias

Non se erguera cedo; non, só con tempo xusto de facer aquelas catro autopsias pendentes.Os individuos estaban laranxas da calor e da fervedura. Non foi difícil abrilos en canle e ver que dentro todo estaba en orde: a masa gris, as antenas, as patas.
O caparazón era feble de vez. Logo quedaba simplemente facerlle un prebe, ou unha mahonesa que lles dera sabor. E tamén foi fácil.
Descansen en paz os catro lumbrigantes cos que empecei o ano...

Morreu Sor Carmen

Acabo de decatarme de que Sor Carmen forma parte dos meus inmortais, dese tipo de persoas que pensei e penso que nunca van morrer.
Son esa xente que forma parte da túa vida, da túa historia, aínda que ás veces non as comprendas. Hai xente que pola súa apariencia, pola súa forza, pola súa personalidade parece que non vai morrer nunca. Pero ás veces ocorre. E pasou; Sor Carmen morreu, malia a súa enerxía alucinante, malia ser quen de opoñerse á dirección de Educación ou non darnos aquel mítico ERPA nos anos oitenta.
Coa súa voz clara, castelá e rotunda, Sor Carme adouraba a xeración do noventa e oito, caía sempre nos exames...
Daba sempre aqueles apuntes...
"Artículo es la parte variable de la oración que acompaña al número para informarnos de su género y número".
Non sei que pensaría Sor Carmen dos cambios gramaticais e dos mamoneos de hoxendía de chamar determinantes ou e mil paridas máis os demostrativos e demais.
Porque ela era unha muller de raza que non debía morrer.Nunca penséi que a queriamos tanto. Foi parte da nosa vida, da nosa infancia que morreu este martes cando ninguén o agardaba.
Canda ela morre esa parte de nós que moitas veces non queremos perder, aquela inocencia de cando xogabamos á goma, á corda ou á "mariquitilla" ,que tivemos cando eramos nenos e desapareceu tamén.
Alí no noso colexio se cadra deixou pendurada aquela chaqueta de punto que sempre levaba cos petos sempre cheos de mil trangalladas que nunca soubemos moi ben que eran...
Hai xente que non debería morrer...

Vigo no !

En días coma hoxe entendo máis que nunca esa frase que como un mantra uns pronuncian sotto voce e outros a voz en grito: VIGO,NO!
Houbo mesmo un político vigués que o escoitou en San Caetano hai case unha década.Era un segredo a Voces, a Vigo nin auga!Nin tren, nin nada...
E agora a historia repítese. Uns din que a culpa é nosa, que imos de "Patito feo"e que o debatemos, analizamos e alegamos todo ata a extenuación, que non somos nin bos, nin xenerosos, que somos localistas...
Pero imaxinades que o tren de alta velocidade chegara antes a Cáceres que a Madrid? A Huesca que a Barcelona?
Debe ser para que nós os de Vigo sigamos coñecendo o país, apeadeiro a apeadeiro, golpe a golpe...
Porque no eixe sur de Galicia somos máis: os de Vigo e os de Ourense; e seguimos aillados por tren, sen apenas low cost e sofrindo ata agora tarifas de Iberia que penalizan a Peinador. Sofrindo que a única conexión internacional internacional que ten Vigo con París sofra a competencia desleal con liñas de baixo custe noutras cidades.
Ás veces penso que se fose por algúns, levaríannos as Cíes e o noso peculiar anticiclón; pero de momento non poden.

To be blue

To be o no to be blue that is the question. But the answer is to be blue.
Deu igual o 15 m, deu igual o 20 n...
Spain is blue, true blue.
E agora unha fonda melancolía invádenos.E agora que?
A primeira vez que gañou ZP os móbiles fervían coas mensaxes falando do futuro de Urdaci e doutros máis.
E agora, que?
Convertirase "La roja" na azul? Iráse Ana Pastor dos almorzos de TVE? Volverá Pepa Bueno ós sucesos?
Revirará de novo Antonio Alcántará nun facha recalcitrante? Volverá Carlos Dávila a facer entrevistas? Volverá Urdaci a Ceceoar? Volveremos fumar nos bares?
Volverá a publi a TVE? Desaparecerá a TVG?
A "ola azul" o tsunami asulagaráo todo?
Polo de pronto a SER xa adoptou o ton catastrofista propio das trincheiras da oposición, aínda que a prima de risco empezou a baixar. Os medios de dereitas parecen ve-la luz ó final do túnel, pero din que o funil é moi estreito... e se cadra non cabemos todos...

"Yo soy la Choni", spin off de " Perdidas nas Cíes"

Despois de que HBDO, Divinity e a Sexta 3 se interesaran pola sitcom de "Perdidas nas Cíes". Ábrese un tempo de reflexión, un stand by que diría o outro.
Pija e Maruja reciben unha sustanciosa oferta de Sálvame de Luxe para participaren nas tertulias, logo da fuxida de Mila Ximénez e dunha nova crise de hiperglucemia de Belén Esteban.E Pija e Maruja plantéanse coa ética profesional que as caracteriza, canto me pagarán? por un cartiños, eu vou...
A vida sigue...e a pequena produtora Caramuxo decide seguir co pouco que lle queda;así comeza a nova spin off.
" YO SOY LA CHONI"
Logo da denuncia de Pija porque lle perderan o Rolex, a Pandora e a pulseira de Tous na Illa Sur e d8n ataque premenopáusico de Maruja, Choni atópase SOA na gran cidá.
Agora estrea nova situación laboral e decide renova-lo armario para estar ad hoc coas novas circunstancias.
Decide ir de compras con Maruja porque non ten amigas en Vigo, se cadra en ningures;e non sabe ir de compras soa...
O primeiro que fai é ir recurta-la melena ó salón de peiteados. Quere facerse unha "perreira" Maruja desaconséllao porque considera que o "flequillo" é un peiteado" moi socialista e "progre" e os tempos non che están para isto; e xa sabes hai quie ir cos tempos...
Choni decide ir de compras e Maruja como está aquí como un baixo continuo ( en música) e un baixo existencial (en filosofía) decide ir canda ela ( eu sempre vou con quen manda pensaba canda Maruja ese narrador omniscinete de Cela).
Logo de saír do chollo Maruja e Choni van de compras por Príncipe e Urzáiz.
Comezan como non por Berska. o templo das compras da Choni.
Maruja quere entrar en Punto Roma e Cortefiel; pero Choni non lle deixa.
Están a piques de entrar en Stradivarius pero o cheiro dálle náuseas a Maruja, algo que Choni non entende porque Maruja é unha ionqui dos ambientadores .
Tamén recalan en Blanco onde Chony adquire unha chea de complementos e botas de tódalas cores, pero sobre todo brancas.
Tamén compra un bo feixe de leggins e de cazadoras de veludo artificial; porque Choni aínda sentía arrepíos de cando foi a unha rolda de prensa de Liberación Animal cunha zamarra de veludo de coello e case a matan da malleira que lle deron. Maruja non atura aquel tipo de tendas. Parécenlle de marulo, paletos e cuníns pero non se atreve a llo dicir á Choni.

Xa moi cannsas do día de chollo e das compras deciden tomar un sandwich no Scala da Porta do Sol, pero "hete aquí" que de camiño descobren unha tenda que fascina á Choni: chámase q M& M e está a carón da farmacia da Porta do Sol, fronte á Praza da Princesa. Aí venden roupa para despedidas de solteirae looks caribeños.
Que mágoa que non a descubriramos antes di Choni; isto é o que precisamente andaba buscando...
Continuará, ou non.... a mítica vertixe, a ditadura das audiencias...

Perdidas nas Cíes, capítulo uito

O concerto de Bisbal no auditorio Mar de Vigo volve aqueloutrar ás protagonistas de Perdidas. Maruja non para de chamar ó concello para consegui-las acreditacións pola cara. Non é que lle guste moito facer xestións pero a ocasión pagaba a pena.
Agora tiñan que convencer alguén para que as volvese a traer a Vigo e chamaron ó Club Náutico.
A dirección de programa tiña previsto sancionalas porque estaban indo e vindo e iso que conseguiran unha televisión para ve-lo programa favorito: "Homes, mulleres e viceversa"