A vida dos "caixanovos" no "trullo"

Fonte: Diario de Pontevedra 12 febreiro, 2017, domingo; autor Santy Mosteiro. A vida na Lama decorre plácida e feliz para os tres exbanqueiros vigueses que están alí:Gayoso, Pego e Rodríguez Estrada; están nun módulo vip(esaxeración miña) chámanlle módulo brando e é o número nove.Relaciónanse cos demais reclusos con normalidade e cumpren cos labores de limpeza asignados. Sorprendentemente para os que pensamos que Gayoso e Pego eran unlla e carne; Gayoso comparte cuarto con Rodríguez Estrada e Pego ten un compañeiro que cumpre condena por tráfico de drogas. O toque de diana é ás oito da mañá, desas horas deben estar vestidos e coas camas feitas, recóntannos e ás oito e media xa poden baixar almorzar. Desde as nove fan labores de limpeza ata a unha do mediodía, hora en que comen. Pola tarde logo de recoller e limpar os comedores teñen tempo de lecer. Dispoñen de 100 euros á semana para gastar no economato da prisión.Poden recibir unha persoa á semana:"o locutorio" chámase.Gayoso recibíu nesta súa primeira vez a unha avogada da familia. Unha vez ao mes poden recibir a varios membros da familia durante tres horas:son os vis a vis convivenciais, algo do que gozaron xa na semana do 5 de febreiro. E así pasan a súa vida os nosos homes bebendo Cabreiroá en vez de Oporto vintage, en A Lama Spa Resort, en vez de na Toxa, ou Gstadd...

Alma vintage

No, yo no estoy en Netflix, ni en HBDO, lo que más tengo es el pack Movistar para que vea el fútbol Compay.Y no me gustó Narcos, prefiero Matalobos o " Entre bateas". Con la tele convencional me sobra y eso que hay basura que no soy capaz de ver, Y no me gusta el "indie", me parece lo puto peor; una música ratonera de mucho cuidado, con letras que podríamos hacer nosotros entre rueda y rueda de prensa o entre consulta y consulta.Tampoco me gusta Radio Tres. Sobre todo el programa de hacia las doce y media;sí, sí el puto Siglo XXI,consistente en una hora casi seguida de cuñas de autopromoción: Siglo XXI, Siiiiglo XXI, Siglo Veintiiiiuuuunooooo y así hasta que dan las dos, y eso la verdad no hay alma que lo aguante!! Los reportajes tanto de la tres como decla cinco parecen los que hacíamos de prácticas hace 25 años en los Revox de Radio Nacional. Y me gusta el cine español, y las series, lo siento, sé que no es cool, pero que a gusto me he quedao*.

Alma viejuna

Reflexións sobre turismo

O ano pasado visitaron Galicia 5.000.000 de persoas.O trinta por cento delas foron estranxeiros. O goberno galego tomou o turismo como industria clave, polo menos no mediático. Eu penso que non somos un país turístico: apenas nos tocan 2 turistas por cada habitante.Somos ademais moi dependentes do sol. Os xaponeses estánse volcando con Galicia desde o Irmandamento con Xapón e polos camiños de peregrinaxe que compartimos.Son turistas moi interesantes.Enchen Compostela en tempada baixa de novembro a marzo, e teñen gran poder adquisitivo.Veñen tamén moitos americanos logo da exhibición de The way.Pero queda moito por facer, moito máis que publicidade interna e autobombo. Que se preparen na Ribeira Sacra para os turistas que veñan coa novela do Planeta baixo o brazo:"Todo isto che darei" de Dolores Redondo. Grazas a internet calquera empresa, calquera concello con algo de creatividade e páxinas en varios idiomas pode sen depender dos turoperadores atraer persoal.

Ás veces as catástrofes tamén nos poñen no mapa, tristemente como o Prestige, que permitíu que espectadores do mundo enteiro visen a beleza das nosas costas. A volta ciclista penso que nos custa máis que o que dá. E o fútbol, o deporte rei tamén nos amosa por aí.Pero seguimos moi colgados do sol que aquí nos é bastante infiel, e do marisco e de mil tópicos máis.Queda moito por facer: máis que invitar a paparotas e a mariscadas en Fitur

Vigo, os meus favoritos

"Luras"

Hay gente que cuando paga un café te dan ganas de hacerle una foto y subirla a internet, porque no lo hacen nunca.Hacer un Breaking News o un adelanto informativo. Y es que son como los dentistas, uno de cada 100 dentistas paga una vez al año algún café. Y yo la verdad aunque no me cuesta aflojar la cartera, no puedo con los "luras".

Vigo, os meus favoritos