Cuando matas a alguien…

 … no vuelves a dormir nunca me decía. No por propia experiencia pero sí por observación. Me hablaba de un caso de Vigo que yo no recordada. Él sí, conocía al muerto y al vivo que lo mató, todo el mundo lo sabía, la policía también, pero nadie lo pudo demostrar. Mi amigo también me dijo porque siguió teniendo cierta relación con el asesino o por lo que fuese seguía conociendo detalles de su vida; aquel  chico no volvió a dormir nunca más, hablaba claro con un punto de exageración.

Manuel Novoa; pioneiro da Televisión en Galicia

Pouco se fala dos pioneiros da televisión en Galicia. Aquí tedes ó primeiro cámara de Televisión que houbo en Galicia: Manuel Novoa, pai dos nosos compañeiros, Manuel Novoa , Coque e María Novoa, cámara en San Marcos.

Novoa exerceu cando aínda se gravaba en formato cinema e tamén traballou no NODO e na séptima arte. 

Era un personaxe en Vigo onde vivíu e chamaba moito a atención paseando coa súa leoa 🦁 atada cunha correa como se fose unha cadela.

Os interesados en saber máis sobre este pioneiro podedes ver hoxe sábado en TVG o programa “ Sen código postal” sobre o concello de Nogueira de Ramuín onde naceu. ( E non foi paraugüeiro). Alí escoitaremos ó seu fillo Coque falar dunha figura inxustamente esquecida e que é xa parte da nosa historia.

Galicia 2100

 Quedan sólo veinte centenarios y está todo lleno de jabalíes, eucaliptos y eólicos. Toda la costa está arrasada con construcciones al borde del mar, rozando las rocas. Los peces muertos invaden la arena y las pocas especies que quedan son alóctonas.

Los ríos y los embalses siguen en manos ajenas al país. Llegando a Pontevedra una columna de humo sigue rompiendo el cielo de la ciudad, la celulosa sigue produciendo dirigida desde Madrid en control remoto, sin operarios.

A primeira okupa que vimos morrer en Vigo

 Chamábase Laura Elisabeth Jurkievich e estudara na Compañía de María nos anos oitenta. Coido que tiña un ano máis ca min. Outras xornalistas de Vigo cadraran con ela na clase.

Vivía canda o seu mozo e o bebé dos dous nunha casa okupa da rúa Chile en  Vigo. Un bo día o seu compañeiro sentimental matouna a el e ó cativo e guindounos nun colector do lixo.

Era o 12 de xuño de 1998. O seu asasino era o sobriño dun coñecido hostaleiro vigués. Collérono axiña en cuestión de días. Hoxe falaríamos de violencia machista, daquela non tal.

A historia veume á cabeza estes días que aínda estamos buscando ó asasino de Judith!

Asumir resultados

 Es tiempo de contener la rabia y de asumir resultados. Es tiempo de abandonar la calle, las rabietas y las pataletas y pasar a la oposición.

A casa do meu bisavó

 

Pasei mil veces por aquí e nunca reparara en ti. Hoxe foi o día. Souben a historia hai anos, case de casualidade. Pero hoxe sentín algo estrano ó pasar por aquí. Esa chamada do sangue. Foi a casa do meu bisavó. Nacería aquí o meu avó? pouco antes de 1900?

Foi o último dos sete ou oito irmáns que enxendraron Euloxio e Virxinia. Seguro que aquí preparaba os seus casos xurídicos e ofrecía as súas veladas musicais co seu violín ás mozas da vila.

Nunca me cadrou esa afección do meu avó. Non era nobre, nin de alta alcurnia; o que era claro de é que lle gustaba a música.

Quén é quén en “ Ninguén contará a verdade”