O primeiro gran fracaso do último cacique

Rafa Louzán muñiu manu militari grandes acordos políticos na provincia entre sabas e manteis.Nalgúns concellos aínda trousan co seu recordo.Convenceu a Nava Castro para que volvese ó PP, conseguiu para Nidia a cadeira de Mos, rodeada de gardacostas; o trono do Porriño para Nelson,Moaña tamén se volveu azul, malia o vermello que ditaban as urnas e se cadra manexou tamén no norte da provincia e houbo máis casos no sur. Pasou de bedel do concello de Ribadumia, a gran cancerbeiro popular; pasou de colaborador de Nené Barral a compañeiro de Feijóo; de bolseiro de Baltar a rei dos caciques todos. Pero hai dúas numancias que se lle resisten, a cidade do Lérez e e do Lagares.Aquí non pinta nada, ou moi pouco, tan pouco que ata de Pontevedra se lle van tres edís, aínda que llo quere prohibir a un. Ai, Louci, Louci que non sempre funciona a Samsonite ou é que desta vez non houbo Samsonite?

A milagre dos peixes e dos bolos de leite

Só se lle ocorre a ela, a esa muller que se peitea unha permanente das antigas con mechas das de antes. Cristina de Andrés a "non broker" que non pasou de BUP e nin falar sabe castelán dá clases de altas finanzas e de estilo. A súa irmá dá clases das de verdade, suponse e é experta en fracaso escolar, segundo di o seu slogan. As dúas divas da educación e dos bisnes dominan ámbalas marxes da rúa Urzáiz desde a Farola ata os Mariñeiros de Ramón Conde. Saíndo de Príncipe Rive Droite domina Cristina Andrés, Rive Gauche a súa irmá Ángeles e a súa NON ACADEMIA. As súas humoradas, performances e alfombras vermellas de veludo enchen a rúa toda. O novo microteatro ten dúas autoras máis, creadoras de astracanadas,e esperpentos variados. Esta xente ten madeira, xa desde cativiñas dicían que falaban con Julio Iglesias e con Frank Sinatra e que se "codeaban" con xeques árabes... O delirio chega ós extremos máis insospeitados. Agora a "furabolos", A "maribollera dos precarios" esta pretendía facer unha choiva de bolos desde o balcón.Que protocolo, que bo facer, que raíña do management. Desde a irrupción de Nati Abascal e de Lomana non se vira nada igual.

Perdidas no Nadal

O Nadal chega á Illa de Perdidas. E todo se enche de grilandas e luces, ademais dos brillos habituais da roupa de Choni. Maruja non para de mandar power points polo whatsapp e ten xa a tódalas súas amigas cheas e fartas, todas co móbil en modo-avión. Pero o delirio chega cando as nosas tres protagonistas descobren os vídeos de "electroduendes" e trasgos de nadal que se poden encher coas caras de cada unha. Veña que probar novos modelos, veña panxoliña vén, veña panxoliña vai, os peixes do río están fartos, a burra de Belén ponse a nadar e hai quen di que o Papa se viu na obriga de elimina-la mula e o boi porque estaban en risco de acabar como vacas tolas. Toda a semana con pitufos, trasgos, e campaniñas de nadal fan que Robinson empece a colvulsionar do shock musical e Maruja vése na obriga* de chamar ó 112, que tarda un tempo en chegar. Pija ponse a gravar co IPhone 5 ata que a Policía Nacional a manda parar, pero Maruja teima catro ou cinco veces en que aquilo é terreo público e pode gravar canto queira. Os axentes están fartos da prepotencia de Maruja e de Pija, pero só poden deter a esta última e obsequiala cunha tarxeta regalo do Spa Resort A Lama Residencial dunha semana.

Lucky Luciano, o americano, o rei dos "huevos fritos"

Non é unha nova franquía de comida rápida españolizada, non é o Kentucky Fried Chicken español,nin o Peggy Sue´s galaico nin o Tommy Mel´s cañí. É a nova receita típica arousá. Ata agora ós narcos facíanlles como ós polbos:mallar neles, cortarlles un dedo o facer un rolo de carne rechea de queixo:meténdolle na boca os seus escarpíns. Agora a receita é outra, herdeira das novas franquías e da comida rápida: "ovos fritidos", os do narco vilanovés José Luciano Núñes, alias Lucky Luciano.

Antes Edu, agora Edius

Xa hai tempo que nas empresas priman as máquinas sobre as persoas. Pasa desde a revolución industrial. Tamén triunfan as persoas que actúan como máquinas como se nin tivesen corazón, e é que se cadra non o teñen. Hai un lustro botabámono-las mans á cabeza cando viamos a un xornalista da prensa escrita que facía fotos, ou un de televisión que gravaba imaxes e redactaba tamén. Agora queren tamén que como xa fan nas privadas, nas públicas o que redacta edite tamén en vídeo as imaxes que o cámara gravou. Din que non hai volta atrás e que a nova lei laboral o permite e protexe. Queren ademais que aquelas persoas que ven en perigo o seu traballo ensinen ós demais. Mentres desde a Torre de Notre Damme circulan inxustos expedientes,e medo moito medo.

Un paiaso moderno

Non me gustan os paiasos. Parécenme tristes, coa maquillaxe cuarteada e o nariz vermello, con aqueles chistes fáciles e estrondosos.Pero aquel era diferente, actuaba cada xoves despois de merendar e de face-los deberes. Ía canda outros tres ou catro, sempre de vermello ata os pés. Xa daquela facían skechts cando ninguén lles chamaba así. Deberon durar vinte anos en pantalla, porque todos nós: os de corenta, os de cincuenta e os de trinta os lembramos. Con Miliki finou o último deles, aínda queda aquel home triste, o serio, o Fernando Chinarro que aínda tivo as forzas para ir ó tanatorio. Canda eles desaparece a nosa infancia. Nós na casa víamolos ata o final, só por ve-lo rótulo do grafista, un primo de meu pai, o primeiro de todos nós que xa traballaba na tele.

Robinson II, spin off de Perdidas nas Cíes

Robinson continúa desorientado nas Cíes,non consigue se-lo Ulises daquela Ítaca aínda que o intenta. Converte-lo seu nunha odisea. Vive psicopatizado e fanatizado por ler algún día nos xornais Robinson incendia twitter, pero non acada o seu obxectivo.
 Para non desmoralizarse pensa que  toda aquela sabedoría súa non se pode sintetizar en 140 caracteres. El é un gurú, un gran prescriptor de ideas e tendencias.
 Logo das eleccións todo o mundo bota contas na Illa de Perdidas: de puntos, escanos e votos, e todos arriman a sardiña á súa brasa. Aínda que os resultados parecen máis claros que nunca e o gran arquipélago vigués amence tinguido dun manto azul tanto no mar como no ceo, e gris, gris só queda a terra e os seus habitantes.
 Robin pasara todo aquel tempo agardando unha chamada que nunca se producía, el atribuíao á falta de cobertura. Admirador de Wert pensaba en ir ó cine en canto chegara a terra firme e debatíase entre ver: Lo imposible e a nova Blancanieves e optou por esta última...Itaca wikipedia