O BNG esfarélase

Que pasa no BNG que se está indo todo mundo? Non saber asumi-la lonxanía do poder? Agora que parecía que volvían á esenza, á ética, á esquerda e que esquecían aquela viraxe á dereita que tantos votos lles fixo perder; agora e para moitos de fóra por sorpresa moitos deles abandonan o barco.
Era o BNG dos primeiros anos 90 un partido simpático, coherente, e que cultivaba en nós a fachenda de sermos galegos, o amor pola nosa paisaxe,idioma e tradición; sen atavismos, sen empanadas e sen dengues nin pandeiretas de máis.
Pero aquilo pasou o be-ene-ga apuntouse ó posibilismo político, fíxolle as beiras á dereita e mesmo cohabitou con ela en cidades como o Vigo de Corina Porro. Agora parece que tamén o vai facer en Cee.
Saben esta xente xa se son de esquerdas ou de dereitas? Ou despois de criticar quince anos a política do PPdeG en canto tocaron poder comezaron a face-lo mesmo. A estender aquelas redes caciquís que tanto criticaban. A mima-los seus e a afasta-lo resto, ós que non tiñan pureza de sangue benegalla. E aí erraban. Tamén na concepción urbanística de Vigo que en canto tocaron poder quixeron converte-la cidade nunha gran muralla, nunha Toralla continua que só e grazas a crise non progresou.
Hai outro episodio que aínda produce arcadas aquí no sur de Galicia. Lembrar como tiraron ó precipicio a Ventura Pérez Mariño cando aquí todos: os votantes e os votados sabían que calquera voto do BNG ía ser para sumar co PSOE; goberne quen goberne como adoitaba dicir daquela o Quintana.
Mil lendas negras houbo, a das portas da casa de Allariz, a do excuñado de Quintana e Caixanova e mil milongas máis que se cadra inventou Baltar e os blogs intereconómicos reproduciron ata a sociedade.
A verdade é que é unha pena. Porque mola ser galegos, e mola tamén que haxa unha forza nacionalista decente que nos defenda, cousa que ás veces non fixo: onde vai FENOSA, onde vai Caixanova e onde vai o vento?
Falta sobre todo agora nestes tempos e sen radicalismo ningún xente que crea na nosa cultura como o que é. Un gran fervedoiro cultural e o país onde agromou a mellor poesía e narrativa que nesta Galicia se deu: desde Rosalía, a Manolo Rivas, Cunqueiro ou Fernández Paz( que non teño ganas de pensar en todos, nin en ordenalos porque moitos son).
E agora nestas están: os Irmandiños, o PNG, o Movemento pola Base? a UPG e non sei cantos máis porque entre o escurantismo e o moito que me aburre a lea esta non controlo máis.
Só sei que os nosos amigos azuis están que se fregan as mans, contando con fuxidas da disciplina de partido e con novas alianzas sobre todo nos concellos onde os que non gañaron as eleccions poderían tocar poder deste xeito... non, a crise do BNG non é unha carallada máis...

Baltaradas, humoradas, cacicadas

Hoxe foi o día. Cando me contaron sentín frío dunha folla de aceiro nas entrañas ... e pensei que non podía ser tal pero foi...
O Baltarato aúreo consolidouse cehgou por fin ó seu segundo chanzo. Contan os baltarólogos que esta segunda escena do segundo acto guionizada estaba xa hai tempo, e tamén escrita nas estrelas.
Este demite, os otros lle votan e o Little Baltar acada o Salón do Trono de Papá. Hai que ter collóns e logo falan de democracia. Pero isto non é unha democracia avanzada, nen sequera democracia. Todo muñido, manu militario por papá.
Nas mellores simulacións democráticas que coñezo as cousas fanse doutro xeito, hai familias políticas, grupos de poder, correntes de partido e tendencias que se apoian... pero nada tan burdo, grotesco e basto como que o pai enchufe ó fillo así pola cara:extorsionando, presionando o voto,intimidando, ofrecendo cartos, cargos ou amenazando...
Nas mellores empresas, non se cadra a deste pequeno país noso, os pais sabios encargan a bos xestores as empresas e non as deixan en mans de fillos que non teñen idea ou que só están alí por seren fillos de...
Ai que noxo, ai canta dor de estómago por conte-las arcadas, e canto nos queda por aturar. Porque ninguén foi quen de afastar a estes elementos do poder ó Pai, o Fillo e ó Espírito Santo do Partido que vaideguai pero permite que isto siga ocorrendo porque lle beneficia aínda que no fondo abominen destas accións.
Herdarán os netos de Baltar o Sultanato? O único bo de todo isto é que meus netos non o verán...

O que diga don Manuel

Levamos anos agardando un cambio de ciclo: para uns foi o cambio de século, para outros o cambio de moneda, para outros o bipartito.
Pero haberá un antes ou despois da morte de Fraga. Eu non son fraguista, nunca o fun.Non me gustaba estar gobernada por un señor tan vello que inzaba Galicia toda de placas co seu nome.O Fragasauriux Rex. Aquel home que parecía estar en todas partes que chegaba quince minutos antes a tódolos sitios,con aquel furor espídico inaugurador que convertía catro sílabas en dúas. E que tanto mandou en todos nós.
Aínda lembro como aterrorizados os seus conselleiros non arriscaban resposta ningunha:
-"O que diga don Manuel"
E aquelas axendas tolas: no Porriño ás 13.15, en Mos ás 13.40, e en Vigo ás dúas menos cuarto que obrigaban a que cada medio desprazase catro ou cinco equipos cada día para atender aquela actividade febril. Porque para Fraga non había semáforos, nin sinais, nin sequera xabaríns que non respectan Feijóo; outra cousa era o patrón de Vilalba que ata os animais salvaxes se arredaban del.
Fraga facía o que lle petaba, e agora de vello máis; non aturaba nin que o pobre Cabaleiro lle axustase a garavata nin que o conselleiro de Sanidade lle recomendase descansar.
Fraga era aquel vello habaneiro e abaneante que parecía que nunca ía morrer.
Eu non sei como era Fraga na intimida´* grazas a Deus. Só unha vez me rifou por deixar a bolsa das baterías ciscada no medio do IFEVI nunha das súas inauguracións na feira do automóbil coido que foi.
Ese día entendín por que se asfaltaban dous días antes de que el pasase polos lugares os treitos que el ía percorrer, para telo un pouco enganado e que pensase que este o noso país era un pouco mellor.
Como sería Galicia se o don Manuel nunca estivese aquí? Iso nunca o saberemos.
Todos coñecímo-la súa última ilusión o contento que se puña cando viña a Vigo cando Corina Porro gobernaba a cidade. Lembro un día no Museo do Mar, el un cuarto de hora antes, Corina un cuarto de hora despois, estaba don Manuel estomballado na cadeira e aburrido de vez, case diría que botando a soneca nunha desas inauguracións, cando aparece a Corina Porro e sorprendo ó don Manuel estirando a garavata e espreguizando daquel seu sono que lle faltou atusarse aqueles catro pelos que tiña.
Hoxe descansa e eu non quero xa meterme máis con el. Porque o don Manu era un precursor. El xa se facía os liftings antes que ninguén, aqueles reestilings faciais, aqueles photoshops imposibles daquelas fotos electorais nas que aparentaba sempre ter vinte anos menos, sen hialurónico nin toxina ningunha; un precursor.
O Fraga tivo os seus momentos vitais, en Cuba co Fidel; a súa querencia pola queimada que a todo o mundo levou. Aínda que eu penso que no seu moble bar se cadra tamén había: Fundador, Soberano e sobre todo Cacique.
Hai anos alguén me dixo cando facía sen ganas unha noticia para un telexornal da noite do domingo, ese é o informativo favorito de Don Manuel; se cadra por iso morreu unha noite de domingo,seguramente aínda non rematara o telexornal...

Isaac Díaz Pardo

Coñecín a Isaac Díaz Pardo se non me saen mal as contas un vinte e tres de febreiro de 1996,nunha celebración de aniversario de Laxeiro. Aqueles míticos xantares que organizaba Agustina (agora esquecida) no desaparecido Posto Piloto de Alcabre. Coido que Díaz Pardo estaba dunha beira de Laxeiro, mentres que da outra supoño que da dereita :) estaba aquela espídica concelleira que en Vigo foi Maite Fernández Piñeiro, alias "estamosenello".
Eu levaba un lustro fóra de Galicia era tantos anos máis nova ca hoxe como indica a data que mencionei e aínda que sexa unha vergoña NON COÑECÍA a Díaz Pardo.
Pero "héte aquí" que como os apóstolos Pedro e Paulo, el estaba alí á beira (sinistra) do que eu cría que era o gran mestre da pintura e do outro a Supermaite e pensei ó meu modesto entender e prós* meus adentros, este ghicho debe ser importante e abofé que o era. Este home ten unha entrevista. Son eses "microflashes da vida" que un ten cando a súa igmorancia ou o seu descoñecemento do territorio se suplen con intuición.
E metínlle ó micro, alá caeron logo do cafe unha minientrevista, canutazo dicimos nós do Laxeiro da " Maiteestamos en ello" que parecía que tiña un microespazo na nosa canle e outro daquel tipo miúdo e enxoito que "flanqueaba" pola esquerda a Otero Abeledo.
Non sei se lle cheguei a dicir unha grosería moi común entre nós, por favor dígame o seu nome e o seu cargo para que quede gravado... Coido que me respostou cun sorriso nos beizos aquela boutade que tanto se repite estes días :eu son facedor de gaitas e non sei que máis, por un momento pensei que era un colega de Laxeiro sen máis. Ata que axiña, non sei se aquel mesmo día me decatei de quen era.
Tempo máis tarde coñecín un pouco máis a súa traxectoria, e aínda a vergoña daquel intre no Posto Piloto me sorprende.
Souben de que era un dos ideólogos principais de Sargadelos, esa cerámica que nos enche de orgullo polo mundo e que igual atopas nun pazo perdido do Valadouro que nunha película de Almodóvar; souben da súa proxección editorial e empresarial. Nunca o tratei persoalmente e penso que non o volvín entrevistar. Tamén vin arrepiada nalgún documental de televisión a esas horas da madrugada que só catro tolos están espertos, que a sorte nunca acompañou a Isaac, as ditaduras das que fuxía foron perseguíndoo por varios países e facendo cada vez máis difíciles os seus negocios culturais.
El nunca perdeu a ilusión por encetar de novo un proxecto empresarial vencellado ó mellor de nós, de eses galegos orgullosos de selo que saben que poden facer cousas que gusten a todos e sexan vangardistas, xeitosas e económicamente rendibles.
Díaz Pardo é o Castelao que os que nacimos nos setenta non puidemos coñecer.
Coido que tiña motivos para chorar ata case os seus últimos días. Afastárono de Sargadelos, quixérono afastar do IGI, e tamén os seus fillos ou algún deles quíxolle impoñer ás súas últimas vontades no desexo de lega-la súa obra a quen quixese. Son as bromas macabras do destino Díaz Pardo non puido case deixa-lo seu legado a quen lle petou.
Mil diazpardo máis para Galicia!

Aninovo entre autopsias

Non se erguera cedo; non, só con tempo xusto de facer aquelas catro autopsias pendentes.Os individuos estaban laranxas da calor e da fervedura. Non foi difícil abrilos en canle e ver que dentro todo estaba en orde: a masa gris, as antenas, as patas.
O caparazón era feble de vez. Logo quedaba simplemente facerlle un prebe, ou unha mahonesa que lles dera sabor. E tamén foi fácil.
Descansen en paz os catro lumbrigantes cos que empecei o ano...

Morreu Sor Carmen

Acabo de decatarme de que Sor Carmen forma parte dos meus inmortais, dese tipo de persoas que pensei e penso que nunca van morrer.
Son esa xente que forma parte da túa vida, da túa historia, aínda que ás veces non as comprendas. Hai xente que pola súa apariencia, pola súa forza, pola súa personalidade parece que non vai morrer nunca. Pero ás veces ocorre. E pasou; Sor Carmen morreu, malia a súa enerxía alucinante, malia ser quen de opoñerse á dirección de Educación ou non darnos aquel mítico ERPA nos anos oitenta.
Coa súa voz clara, castelá e rotunda, Sor Carme adouraba a xeración do noventa e oito, caía sempre nos exames...
Daba sempre aqueles apuntes...
"Artículo es la parte variable de la oración que acompaña al número para informarnos de su género y número".
Non sei que pensaría Sor Carmen dos cambios gramaticais e dos mamoneos de hoxendía de chamar determinantes ou e mil paridas máis os demostrativos e demais.
Porque ela era unha muller de raza que non debía morrer.Nunca penséi que a queriamos tanto. Foi parte da nosa vida, da nosa infancia que morreu este martes cando ninguén o agardaba.
Canda ela morre esa parte de nós que moitas veces non queremos perder, aquela inocencia de cando xogabamos á goma, á corda ou á "mariquitilla" ,que tivemos cando eramos nenos e desapareceu tamén.
Alí no noso colexio se cadra deixou pendurada aquela chaqueta de punto que sempre levaba cos petos sempre cheos de mil trangalladas que nunca soubemos moi ben que eran...
Hai xente que non debería morrer...

Vigo no !

En días coma hoxe entendo máis que nunca esa frase que como un mantra uns pronuncian sotto voce e outros a voz en grito: VIGO,NO!
Houbo mesmo un político vigués que o escoitou en San Caetano hai case unha década.Era un segredo a Voces, a Vigo nin auga!Nin tren, nin nada...
E agora a historia repítese. Uns din que a culpa é nosa, que imos de "Patito feo"e que o debatemos, analizamos e alegamos todo ata a extenuación, que non somos nin bos, nin xenerosos, que somos localistas...
Pero imaxinades que o tren de alta velocidade chegara antes a Cáceres que a Madrid? A Huesca que a Barcelona?
Debe ser para que nós os de Vigo sigamos coñecendo o país, apeadeiro a apeadeiro, golpe a golpe...
Porque no eixe sur de Galicia somos máis: os de Vigo e os de Ourense; e seguimos aillados por tren, sen apenas low cost e sofrindo ata agora tarifas de Iberia que penalizan a Peinador. Sofrindo que a única conexión internacional internacional que ten Vigo con París sofra a competencia desleal con liñas de baixo custe noutras cidades.
Ás veces penso que se fose por algúns, levaríannos as Cíes e o noso peculiar anticiclón; pero de momento non poden.