Potito party, de "Perdidas nas Cíes"

Na Illa de Perdidas vívese un cambio tecnolóxico sen precedentes cando a produtora decide enviar unha unidade móbil nova. Podiamos facer un programa de radio di Choni todo chea, feita un brazo de mar. Maruja abre os ollos e só pensa que aquilo lle vai dar máis traballo e non pode soporta-la idea, Pija segue a buscar cobertura co aifon 5. Si, si, esta decidido imos facer un programa de radio, de corte feminino; falaremos deses temas que tanto interesan a nó-las mulleres: nenos, maridos, roupa, tecnoloxía, decoración... médicos... Sí, si di Maruja que xa lle empeza a ve-lo punto ó novo programa. Ás nove facemos a primeira rolda de conexións: ademais da hora e da temperatura, a xente que chame contará qué tal pasou a noite o seu bebé, faremos un seguemento en detalle de tódalas que nos chamen. Sí, sí que guai, di Pija, que xa se estaba afacendo ás conversas sobre, cueiros, apiretais, dalsis e zurullos infantís de tódalas cores e espesuras. Este microespazo pódenos levar unha hora, porque estes temas interesan moito e pásase o tempo nun salouco. Faise curto mesmo. Sí, si di Maru, a xente pode chamar e consultano-las súas dúbidas sobre os xenéricos... Logo teremos que dedicarnos un pouco ás actividades do reality show: a pesca de fanecas, e de rapantes para comer, pero sen estrés eh? di Maru. Ás once e media break coffe di Pija. Cómo? pregunta Maru, qué é bricofi? Pausa para o café di Pija, carallo parece como se nunca saíses da Gran Vía, Maru,hai que viaxar máis, aínda que sexa de cámping... Se alguén ten que facer unha compriña, a hora ideal é esta logo de break coffe di Choni. Aí nos queda un ratiño no que podemos volver ás actividades propias do reality show. Pero xa á unha é unha boa hora para facer unha rondiña de guasaps, deses que parecen power points e que son moi divertidos, a min mólanme eses do gatiño que fala son ideais di Maru. Eu teño uns moi bos pero só se poden transferir a móbiles de apple di Pija, falando do único que fala desde a chegada dos smartphones... Unha e media, tertulia no bathrroom di Pija, si, si unha conversa informal no baño, iso dálle moito xeito a calquera programa como en Gran Irmán ou Ally Mcbeal di Choni. Pero a Maru, non lle convence, non quere que se lle apalanquen no baño, onde ela pasa as horas mortas perdendo o tempo e zafando do chollo, aínda que non se atreve a dicir nada. E chegamos ás dúas di Choni, haberá que parar para comer algo non? E así pasan os días ata que o planning do novo programa de radio non é aprobado pola cadea de televisión. - Joer, se isto parece un programa da sección feminina, a quen carallo pode interar tanto potito, tanto cueiro e tanto guasap...? Di o director xeral!

De como chegou a tarxeta do crego de Pazos de Borbén a un puticlub do Porriño

Sucedido periodístico, baseado en narracións orais. Pazos,la nuit, ou Pazos, exterior, noite como prefirades. Catro ghichiños, catro, tres de fala galega e unha muller portuguesa abren a cancela do camposanto de Pazos de Borbén, atravesan o adro,e rompen a porta da casa reitoral. Mallan no crego,átano de pés e mans e amordázano tamén logo de esixirlle a tarxeta do banco,e a clave. Déixano deitado no chan coa cabeza baixo a cama.Como tódolos bos atracos rematan cunha fuxida, un dos catro fuxiu, outros dous volveron á casa; e o último deles rematou nun puticlub do Porriño, moi sabiniano el. Deberon "rularse" a tarxeta e puliron 1.700 euros en caixeiros e puticlub. E non sei se foi "Maruja la cachonda" a que cantou ou foi o ronsel da "Servired", aínda que a vella que nolo contou nos dixo que o crego era de Caixanova e o puticlub do Pastor, algo que debeu dificulta-la investigación, o caso é que os tres remataron na Lama, e a operación está por pechar...

Parque Natural de Ca Bárcenas

30.000 hectáreas, A Moralexa arxentina, en Salta.Hai quen di que ademais había animais e que alí ía cazar Fraga, cando aínda era líder da oposición. Fragmentando a Machado, o pasado de Bárcenas "son lembranzas dun horto claro onde madura o limoeiro.A miña historia, algúns casos que lembrar non quero..." Ou si?

La más lista de la clase

No soporto a la gente que se cree superior, ni por lista, ni por rica, ni porque... añadan cualquier cosa. Últimamente se me quedan las pestañas rígidas en alto escuchando tanta estupidez. Nosostros somos los más listos, esto lo hago yo mejor que nadie. Esto es así porque lo digo yo. Mi verdad es "la verdad". Lo que me gusta es "lo que mola" en general. Lo que ha ocurrido antes de que yo naciera, no es historia, o no es importante. Somos los mejores y ya está, los más inteligentes, y que los demás nos rindan pleitesía. Todo lo que hacen los demás es cuestionable o criticable, mis errores son anécdotas graciosas que me humanizan. Y ya estoy harta, joer! Que no son tan listos,ni tan inteligentes, ni saben tantas cosas; y obviamente no son sensibles. Si tan listos fueran no tendrían que repetirlo cada dos segundos y decirlo ellos mismos. Somos la mejor generación, somos la mejor redacción, somos de puta madre, somos los más guais, los más modernos, los más auténticos, los más cultos... Pues mira, no. Antes de vosotros había mundo, hay otras vidas, otros planetas e incluso otras inteligencias y otras sensibilidades. A mí me aburre tanta sabiduría, tanta supuesta inteligencia. Y es que son pesados como aquellas enciclopedias antiguas de doce tomos: la Sopena, la Espasa y las demás.

Un día no Celta, a contracrónica

Hai xente que non sabe de fútbol, NADA. Eu son unha desas persoas. O problema é que por cambios estruturais na miña empresa de cando en vez teño que ir cubrir cousas de deportes, son momentos nos que me pregunto por que o Celta A xoga co Castellón B e cousas así que poñen en evidencia a miña ignorancia. Hoxe cubrín un adestramento do Celta en Balaídos. Para os que non estamos afeitos é un espectáculo tan absurdo, "troglo" diría eu como abraiante. Os xogadores saen ó campo de un en un. O último soe se-lo que máis interese esperta, hoxe era Iago Aspas. Primeiro corren, logo fan como que nadan en seco e logo espernexan como aqueles pasos de muiñeira nos que había que cruza-los pés. Despois de quecer empezan a toca-las pelotas, isto último xa teño advertido que pasa noutros eidos da vida. O mellor das coberturas, como esta a porta pechada son os momentos para o café, mentres os tipos adestran. É un momento para se relaxar, tomar unha cocacola e medio bocata de xamón. Tanto se relaxa un que preguntei a voz en grito entón Iago Aspas é dianteiro? Case me botan do Don Balón

Rebaixas II en Perdidas

Chega o venres na Illa de Perdidas e todo o equipo técnico ten cita para o médico, o SERGAS xa anda saturado coas consultas e as baixas en luns e venres, e pensa establecer un copago para que a xente vaia eses días menos ós centros médicos. Logo da paréntese de nadal na Illa pérdense as chaves do estudio principal e a dirección xeral encarga un cambio de pechadura e unhas chaves novas a unha ferretería moi moi moi barata. As chaves son moi moi baratas, pero non funcionan. O mítico vento das Cíes trae de cando en vez un cheiro estrano que vai e vén .Choni e Pija andan alporizadas buscando de onde provén e alucinan cando atopan un ambientador achantado que Maruja colocou debaixo da fotocopiadora das de produción. A costa de xaneiro faise moi dura e empinada nas Cíes, case tanto como a Subida ó faro. Choni quere volver ás Rebaixas e Maruja como sempre decide acompañala, a morte de Manuel Mota,o deseñador de PRONOVIAS ten conmovidas a ámbalas dúas, sí, sí é o máis famoso deseñador de traxes de noiva, a súa morte foi TROMPIC TEPIC. Por iso Choni en homenaxe decide mercar unha saia vaqueira que remata nun volante de tul. Pija e Choni apúntanse a un curso de escritura creativa no MARCO en parte por poder vir a terra cada semana e porque xa están fartas de seren personaxes en busca de autor e queren aprender a face-los seus propios guións (neste reality show denominado "Perdidas nas Cíes"). Pija e Choni están gozando co curso e mesmo se animan a participar no proxecto un café un libro da cafeta de "Detrás do Marco", o que lles permite facerse cun libro tras tomar un café. Maruja pregúntase para qué, qué interese ten aquilo que tan enganchadas as ten. Ela prefire un disco, ou un calendario ou un vídeo do gangam style.

Botaremos de menos a Santi Domínguez

O primeiro recordo que teño de Santiago Domínguez é o dun home en chándal cos seus alumnos do Colexio da Guía, visitando a aula etnográfica do pan ou do mar que había en Coruxo; xa era concelleiro da oposición aínda que non estaba liberado, sería polo 95 ou 96. Sempre foi un tipo próximo, cercano e simpático, que sorría con naturalidade e que tiña ilusión por moitas cousas. Fartos da soberbia e da incompetencia que na política local houbo, Santi Domínguez tiña un discurso próximo e facía unha política creativa: "seareiros",locais de música, deportes... erros tamén tivo e clamorosos como a Universiada ou a aposta polo bus eléctrico do barrio vello que nunca funcionou. Pero penso que tivo máis acertos: oficina dos voluntarios cando o Prestige, Programa Camiña e coñece que o PSOE copiou e seguro que esquezo mil cousas máis. Vigués de verdade, porque naceu en Vigo Santiago Domínguez segue botando a partida cos amigos onde sempre. Tamén ten como todos unha lenda negra, que se cadra o humaniza máis. A proximidade e o espírito dialogante de Domínguez fixeron del o mellor candidato que o BNG tivo, pero xa estaba no peor partido, nun partido en declive que xa perdera o timón. Un partido que tivo a sorte de gobernar Vigo e que o fixo ben, pero que quixo sumarse ó carro "desarrollista" do PP, escourar á dereita, gañar cartos co urbanismo; e un partido que non puido soportar que Ventura Pérez Mariño gañase a alcaldía. Tanto lles fodeu que o venderon pactando por detrás para soster a Corina Porro e gobernar desde fóra. Ese foi o gran erro do BNG de Vigo. Supoño que Santi se puido opoñer a aquela política errática, pero case ninguén nos partidos o fai. Outros menos brillantes como Castrillo ou Porro gobernaron Vigo; outros menos simpáticos gobernan agora. Botaremos de menos a Santi, o problema do BNG non é Santi, que é se cadra o seu mellor valor. Agora é preciso que os nacionalistas de Vigo elixan moi ben o seu próximo candidato porque probablemente será o único concelleiro que conserven en Vigo